Lahat ng Kabanata ng Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Kabanata 1281 - Kabanata 1290

Huminto sa pagtibok ang puso ni Jeremy. Salamat sa direksyon ng pwersa, bumagsak paharap si Madeline sa mga kamay ni Jeremy. Wala siyang kaalam-alam kung ano ang mainit na bagay na tumagos sa kanyang katawan, pero nakuntento pa rin siya sa sandaling nakarating siya sa mga bisig ni Jeremy. “Jeremy.” Tinaas niya ang kanyang kamay para yakapin ang nakatulalang lalake. “Sa wakas at nahanap mo na rin ako, Jeremy.” Hinihingal si Madeline, nabibitin ang paghinga nito. Na may maputlang mukha, hinila ni Jeremy si Madeline sa kanyang mga bisig. Wala siyang kaalam-alam kung nasaan ang sugat sa katawan ni Madeline, pero nararamdaman niya ang lagkit ng dugo nito. “Huwag kang matutulog, Linnie. Dadalhin kita sa ospital!” Habang karga-karga si MAdeline at tumatakbo, mukhang nakalimutan ni Jeremy na isa rin siyang pasyente na pinapahirapan ng lason na nasa loob ng kanyang katawan. Habang nakasandal sa dibdib ni Jeremy, nakaramdam ng pagkakontento si Madeline“Alam ko na mahahanap

Nagtataka si Madeline kung dahil ba sobra na siyang nangungulila kay Jeremy ay nagsisimula na siyang magkaroon ng guni-guni, pero ang anino na nasa kanyang harapan ay lalo naging malinaw sa kanyang mga mata. Inabot niya ang kanyang kamay para hawakan ang papalapit na lalake, pero nung itinaas niya ang kanyang kamay, nabatak ang sugat sa kanyang balikat. “Mmph.” Napaungol siya sa sakit. Lumapit si Jeremy sa kanya at umupo sa tabi nito at hinila siya sa kanyang mga bisig. “Linnie.” Nang maramdaman niya ang init na nagmumula sa katawan nito, uminit ang gilid ng mga mata ni Madeline. Inangat niya ang kanyang hapong mukha, na bakas ang paghihinagpis mula rito. “Masakit pa rin ba? Pinapahirapan ka pa rin ba ng lason? Meron ka pang anim na dosis. Ipangako mo sa akin na tuturukan mo ang sarili mo sa tamang oras.” Pinaalalahanan niya ito, puno ang kanyang mga mata ng pag-aalala para sa lalakeng ito. Hinawakan ni Jeremy ang kamay ni Madeline. “Huwag mo na akong alalahanin. Ayos lan

Kahit na alam niyang isa lang itong patibong na inilatag ni Ryan, pinaandar ni Jeremy ang kotse at sumunod nang walang alinlangan. Binilisan ni Ryan ang pagmamaneho na para bang sinusubukan niyang iligaw si Jeremy, ngunit ang galing ni Jeremy sa pagmamaneho ay di nagbigay kay Ryan ng pagkakataon. Nang wala pang 20 minuto, huminto ang kotse ni Ryan sa isang warehouse. Sumunod sa loob si Jeremy nang walang alinlangan. Sa sandaling pumasok siya, sinalubong siya ng isang bala. Kaagad itong iniwasan ni Jeremy at muntik itong dumaplis sa tainga niya bago ito tumama sa kahoy sa likod niya. Itinaas niya ang kanyang tingin at nakita si Ryan na nakatayo nang di malayo sa kanya. Nakatutuok sa kanya ang baril ni Ryan, habang ang elegante at maginoong mukha nito ay may malupit na aura na lalong pinalakas ng suit niya. “Alam kong di mo ako dadalhin kay Linnie nang ganito kadali, Ryan. kaya magsalita ka, anong gusto mo?” Tanong ni Jeremy, wala nang gana para magpaliguy-ligoy pa kay Ry

Kinuha ni Jeremy ang papel at nakita ang isang linya ng salita dito. Ang gulo ng sulat sa puntong halos imposibleng mabasa ito. Natagalan si Jeremy bago niya mabasa nang bahagya ang sulat. ‘Wag kang magpadalos-dalos.’ Tinignan ng doktor ang sulat sa kamay ni Jeremy. “Ang taong nagdala sa’yo sa ospital ay malamang sa ring doktor. Isang doktor lang ang makakapagsagawa ng ganitong first aid. Ang sulat din, kaming mga doktor lang ang ganyan magsulat.” “Doktor?” Natahimik si Jeremy. Naalala niyang may nakita siyang isang pamilyar na taong tumakbo patungo sa kanya nang tuliro. Tinawag din ng lalaki ang pangalan niya. Ngunit di maalala ni Jeremy na may nakilala siyang doktor dito sa Y Country. … Makalipas ang ilang araw, gumaling na si Madeline. Naligo siya at bumaba ng kama. Pumunta si Eloise para iabot ang isang mainit na mangkok ng herbal soup. “Ako mismo ang gumawa nito. Para sa’yo oh.” Nabigla si Madeline nang makita niya si Eloise na nakatingin sa kanya nang mukhan

Lumingon ang driver para tignan ang rear-view mirror at nataranta nang makita niya si Madeline na hawak ang kanyang sikmura habang nakakunot ang noo niya sa sakit. “Saan ang masakit sa’yo Eveline? Sabihin mo kay Dad,” Hinawakan ni Sean sa balikat si Madeline at kabadong nagtanong. Kinagat ni Madeline ang kanyang labi sa sakit. “Di ko alam. Masakit lang ang sikmura ko.” “May malapit bagn ospital dito? Dali, pumunta ka sa ospital!” Puno ng pag-aalala ang mga mata ni Sean nang utusan niya ng driver. “Malapit lang ang Kindred Hospital. Dadalhin kita doon!” Kaagad na lumiko ang driver nang walang alinlangan. Sumandal si Madeline sa balikat ni Sean nang magkaroon ng sigla sa mukhang pagod niyang mata. Bumiyahe ang kotse patungo sa ospital, at pagdating doon, dinala ni Sean si Madeline palabas ng kotse. Tapos tinawag niya si Eloise. “Maraming tao dito sa ospital, Ellie. Sumunod ka sa akin okay? Wag kang lalayo.” Nakiusap si Sean, natatakot na baka maligaw si Eloise sa kasalukuya