We're almost three thousand and my heart wants to leap outside my ribcage! Hindi ko inakalang kinaya naming mag-recruit ng higit sa isang libo! I doubted myself, I doubted Sacred, and I even doubted people who wanted a change. "Did you know?" panimula ng masungit na guro habang nakataas ang isang kilay. "Na may bumubuo ng samahan sa loob ng paaralan? Hindi pa namin alam ang pinaplano nila pero meron talaga! Ano kaya ang gusto nilang gawin, 'no? They want to ruin their lives? Ang ilang taong paghihirap sa paaralang ito, gusto lang nilang sirain para sa pagbabagong hinahangad nila?" Umikot siya at inisa-isa kaming bigyan ng mga papel. Agad kong binasa kung ano ang nakasulat.  "Lahat kayo ay dapat na pumirma d'yan. Walang kahit isang blangkong iiwan. Naiintindihan niyo ba?

I tried to hide the disappointment in myself but I failed miserably.  My knees trembled as I ran across the vast sand that caused me to stumble upon it.  Sacred helped me immediately. He harshly stood me up. "There's no room for any fear, Collier. Let's go!" Isa-isang naglabasan ang mga kasapi sa Fascists at pinaulanan kami ng bala. I didn't if I was too lucky but I managed to dodge and avoid those bullets.  Tila walang katapusang pagpapaulan iyon ng bala sa sobrang dami nila at halos malagutan ako ng hininga nang madaplisan ako sa braso. "Damn it!" hiyaw ko sa sakit. Fuck!

Kunot noo ko siyang tiningnan. Matapos ay ngumisi ako. "I don't think I need to see him." I am so sure about it. I am not bitter but I still can not forgive them for what they did to me. The betrayal I felt is just so painful that I think I can just ignore it.  I suddenly remember my sister... Nalaman ko na pagtapos namin siyang turukan ng antidote ay agad siyang pinapatay ni Kira. Kada naaalala ko ang ikinwentong iyon ni Apollo ay nag-iinit ang ulo ko at gusto ko na agad na patayin ang babaeng iyon.  Palagi ko lang napipigilan ang sarili ko dahil alam ko ang misyon ko at hindi ako dapat na magpadalos-dalos. "Susugod tayo sa center to conquer the main land. That's our goal. We need to focus on officials. V

I couldn't think properly. Hindi ko inaasahan na ganoon kadali lang para sa kanya na gawin iyon. Ang akala ko ay mahihirapan siya kahit papaano pero ni hindi siya nagdalawang isip.  "Collier! Are you hurt? Anong masakit sa'yo?" I couldn't utter a word. Alala siyang lumapit sa akin. All of the words doomed in me. Ang lahat ng nangyari. Ang lahat ng mga namatay. It felt like a dream. And the man in front of me right now felt surreal.  Nilingon ko si Kira at nilapitan. Her eyes are wide open. Her blood scattered on the floor.  "Damn it, Collier!" Hinawakan ako ni Pisces sa magkabilang balikat. "Anong masakit sa'yo?" Umiling ako. "She killed my whole family." 

I never knew that I’ll be able to go to the Naion. Hindi ko iyon naisip kailanman at nadagdagan pa nga ang takot ko na pumunta roon nang malamang nadi-discriminate ang mga taga-Coventry dahil sa lumalaganap na zombie virus outbreak. Malamang ay kung malaman nila na ako ang pinakanaunang maging zombie ay hindi na sila mag-aksaya pa ng panahon para paalisin ako. They would probably stone me to death for the mischief I brought and what I can bring to their country.Well, that should be the least of my priority. Takot lang din siguro talaga ako dahil alam ko kung sino ang pupuntahan namin doon. Ang taong pinagkakasalaan ko ng malaki. Hindi ko alam kung handa na ba ako na makita sila dahil hanggang ngayon ay ikinahihiya ko pa rin ang nangyari dati.“Don’t worry... I know them.” Napansin yata ni Pisces ang kaba ko nang nasa eroplano na kami pa