ไทร์ดึงบุหรี่ในมือออกแล้วหัวเราะ “ไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่ยายจะก้าวร้าวมาก เพราะมันเกี่ยวข้องกับครอบครัวของเธอนั่นเอง คุณพ่อ คุณถูกรังแกมามากเมื่อตอนอยู่กับครอบครัวโคล ใช่ไหม?” เจคอบยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ฉันเคยชินกับมันแล้ว” “ฮิฮิ” ไทร์ตบไหล่ของเจคอบ “ลูกเขยของคุณไม่ใช่คนอ่อนแอที่มีเพียงแค่ความขยันหมั่นเพียรหรอกนะ ผมยังแข็งแกร่งมากด้วย!” ในเวลานั้น เรือข้ามฟากก็เข้าใกล้ท่าเรือของเมืองริเวอร์วิลล์แล้ว เมืองดูจากระยะไกล ก็มองเห็นเมืองที่แข็งแกร่งของริเวอร์วิลล์แล้ว ทันใดนั้น ที่ลานจอดรถของท่าเรือ ชายผู้แข็งแกร่งที่มีรูปร่างแข็งแรง และใบหน้าที่แข็งกระด้าง เขาก็คือ สตีเฟน โคล ที่กำลังยืนรออยู่ เขามาที่นี่โดยเฉพาะเพื่อมารับครอบครัวของวินนี่เฟรดและรออยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว ข้าง ๆ เขามีชายคนหนึ่งที่มีทรงผมสั้นเกรียนรออยู่กับเขาด้วย พระอาทิตย์เริ่มตรงดิ่งอยู่บนท้องฟ้า อากาศก็เริ่มร้อน เหงื่อเริ่มก่อตัวบนหน้าผากของผู้ชายทรงผมสั้นเกรียน “บราเธอร์สตีเฟน ครอบครัวของลูกพี่ลูกน้องของนายยังไม่มาอีกเหรอ? ดูสิว่าดวงอาทิตย์มันเริ่มดวงใหญ่แค่ไหน มันร้อนเกินไปแล้ว” ชายทรงผมสั้นเกรียนบ่น แต่

ออร่าของคนคนหนึ่งไม่สามารถปลอมแปลงได้ มีเพียงร่างที่ทรงพลังอย่างแท้จริงเท่านั้นที่จะสามารถเปล่งออร่าอันแข็งแกร่งออกมาได้ เมื่อไทร์พูดคำเหล่านั้น ร่างกายทั้งหมดของเขาก็ถูกกดดันอย่างมาก ถึงขั้นที่แม้แต่พยัคฆ์ผู้สง่างามของครอบครัวซัมเมอร์อย่างเพอร์รี่ก็ยังรู้สึกตกใจ ชายคนนั้นตกใจ เขาคิดว่าไทร์ยังคงเป็นเศษขยะสกปรก ๆ ที่จะร้องไห้และขอความเมตตาหลังจากการถูกไล่ออกจากบ้านของครอบครัวซัมเมอร์เมื่อสิบปีก่อน เขาไม่เคยคิดว่าไทร์จะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่ปีนี้ไปได้ อย่างไรก็ตาม ความตกใจเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่เท่านั้น ไม่นานหลังจากนั้น เพอร์รี่ก็กลับเป็นปกติ “แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณประสบอะไรในช่วงสิบปีที่ผ่านมานี้ ผมต้องบอกว่าคุณโตขึ้นแล้วจริง ๆ แต่คุณเพิ่งโตขึ้นเท่านั้น” เพอร์รี่ดึงบุหรี่ในมือออก “ผมต้องยอมรับว่าในบรรดาห้าพยัคฆ์ผู้กล้าหาญแห่งตระกูลซัมเมอร์ ผมกลัวความตายมากที่สุด แต่ไทร์ ผมไม่เชื่อว่าคุณจะจัดการกับผมได้ คุณเป็นนายน้อยคนที่สามของตระกูลซัมเมอร์ ดังนั้นคุณควรรู้ดีว่าการต่อต้านครอบครัวซัมเมอร์ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาด ครอบครัวซัมเมอร์ต้องการเพียงไขกระดูกของค

ในขณะนั้น การต่อสู้ของไทร์และแคลร์เรียกได้ว่าเป็น ‘ความบ้าคลั่ง’! วินนี่เฟรดและเบนจามินตะลึงเมื่อมองดูพวกเขา ผู้ช่วยร้านดูตื่นเต้นขณะที่พวกเขาเก็บห่อสินค้าให้ไทร์และแคลร์ พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วเพราะกลัวจะล้าช้า เมื่อพวกเขาบรรจุของเสร็จและฉีกป้ายราคาออกเพื่อสแกนราคาลงในคอมพิวเตอร์ ผู้ช่วยร้านค้าเหล่านี้ไม่สนใจว่าลูกค้าจะทำสิ่งนี้ด้วยความฉุนเฉียวหรือไม่ เมื่อป้ายราคาถูกดึงออกแล้วและราคาถูกสแกนเข้าไปในคอมพิวเตอร์แล้ว ถือว่าข้อตกลงการซื้อขายนี้เสร็จสมบูรณ์ นี่เป็นกฎของร้านขายเครื่องประดับของครอบครัวคอลลินส์ หากใครเสียใจที่ซื้อและต้องการคืนสินค้า นั่นก็ขึ้นอยู่กับสถานะของพวกเขา พวกเขาแค่ต้องดูว่าพวกเขาสามารถที่จะกล้ารุกรานทำแบบนี้กับครอบครัวคอลลินส์ได้หรือไม่ ในไม่ช้า ไทร์และแคลร์ก็ซื้อสินค้ามากที่สุดในร้าน นี่เหมือนเป็นเกมท่าทายหลอกล่อกันไปมาแล้วยังคงดำเนินต่อไปและในตอนนี้ก็ถึงจุดสูงสุดของเหตุการณ์แล้ว ไทร์หันกลับมาและชี้ไปที่ตู้อื่น “ฉันต้องการทุกอย่างในแถวบนสุด” แคลร์กัดฟันก่อนจะชี้ไปทางเดียวกัน “สองแถวที่ด้านล่างเป็นของฉัน” “เราจะห่อเหล่านั้นให้พวกคุณทันที” ผู้ช่ว

ทันทีที่คริสตินพูดออกมา พอล โคล ก็ปิดปากเงียบ อันที่จริง ฮอลลี่ โคล อยู่ในวัย 40 ปลายๆ แล้วแต่เธอยังโสดอยู่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงเป็นนแบบนี้เพราะมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของตระกูลโคล“คุณย่าอย่าอารมณ์เสียเลยนะ มันไม่ดีต่อร่างกายของคุณ” สตีเฟน โคล รีบพูดอย่างรวดเร็ว“เมื่อมองไปที่ป้าของฉันก็ดูเหมือนมีสีหน้าน่ากลัวขึ้นเล็กน้อย พูดตามตรง อันที่จริงเธอเป็นคนค่อนข้างอ่อนโยน” เขากล่าวเสริมออกมาว่า “นอกจากนี้ มันเป็นเรื่องของโชคชะตาด้วย บางทีเวลาของเธออาจยังไม่มาถึงที่จะมีคู่ครอง” “เธออ่อนโยนงั้นเหรอ?” คริสตินเลิกคิ้วมอง สตีเฟน โคล ก่อนจะหันไปมอง เบรนท์ โคล และพอล โคล “พวกนายบอกว่าเธออ่อนโยนเหรอ?”“สตีเฟน โคล พูดถูก พี่สาวคนโตของฉันเป็นคนอ่อนโยนจริง ๆ” เบรนท์ โคล พูดอย่างรวดเร็วออกไป ส่วน พอล โคล ก็พยักหน้าพร้อมการสูดหายใจอย่างรุนแรง“ฉันคิดว่าบางทีพวกนายอาจเข้าใจผิดเกี่ยวกับความหมายของคำว่าอ่อนโยนนะ” ทันใดนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงจากในครัว ไม่นานหลังจากนั้น ฮอลลี่ โคล คนที่ตัวสูงและร่างใหญ่ก็ได้รีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวพร้อมกับผ้ากันเปื้อนที่เอวของเธอ “เกิดอะไ

ในฐานะผู้หญิงที่อ่อนแอ ไม่มีทางที่ วินนี่เฟรด ซี จะเอาชนะแรง สตีเฟน โคล ได้ ดังนั้นเขาจึงลากเธอออกจากโรงยิม อย่างไรก็ตาม ไทร์ ซัมเมอร์ ไม่ได้เดินตามพวกเขาไป เขายืนนิ่งโดยไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว ดูเหมือนเขากำลังครุ่นคิดอยู่ลึก ๆเสียงตะโกนรอบ ๆ ตัวเขาดังขึ้น ทุกคนคิดว่าไทร์เป็นคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าสู้กับแมทธิวในสังเวียน แมทธิวเองก็ตะโกนโวยวายมาจากสังเวียนเช่นกัน แม้ว่าไทร์ยังคงยืนนิ่ง เขาหันไปมองที่แมทธิวอย่างครุ่นคิด เมื่อสบตากัน ไทร์สังเกตว่าดวงตาของแมทธิวเปลี่ยนเป็นสีแดงเดือดด้วยความโกรธ“ไทร์ ซัมเมอร์ ฉันไม่อยากจะทำให้มันเป็นเรื่องยากสำหรับนาย อันที่จริง ฉันจะต่อสู้ด้วยมือเดียวยังได้เลย” ฝูงชนส่งเสียงเชียร์อย่างบ้าคลั่ง กระนั้น ไทร์ก็ยังคงไม่ขยับกล้ามเนื้อแม้แต่นิด“คนขี้ขลาดไร้ประโยชน์ นายกลัวงั้นเหรอ?” รีบขึ้นมาสิและเข้ามาในสังเวียน นายเป็นลูกผู้ชายไหมเนี่ย?”“ถูกต้อง บราเธอร์แมทธิวบอกแล้วว่าจะสู้ด้วยมือเดียว นายยังกลัวงั้นเหรอ?”“งั้นทำไมไม่ใช้ขาเดียวล่ะ บราเธอร์แมทธิว?”แมทธิวยกกำปั้นขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “แน่นอนฉันจะยืนอยู่นิ่ง ๆ ได้เลยล่ะ มาที่นี่สิ ไทร์ ซัมเมอร์ ขึ้นมา...”