All Chapters of คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Chapter 611 - Chapter 620

“ตกลงค่ะ ฉันจะพาเธอไป เอ่อ ฉันโทรหาคุณชายโดยที่คุณนีสันไม่ทราบ เธอสั่งห้ามฉันไม่ให้บอกคุณ” ยาเอลกระซิบ “เธอรู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน เธอเข้าใจดีว่าคุณโจนส์ต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก”“เธอแค่ใจดีเกินไป” ฌอนพูดด้วยความสงสาร ฌอนนึกขึ้นมาได้ในทันทีว่าเขากำลังสงสัยว่าซาร่าโกหกเขาเรื่องโรคซึมเศร้าของแคทเธอรีน เขาก็รู้สึกเจ็บปลาบด้วยความรู้สึกผิด“จะว่าไปแล้ว คุณนีสันก็เอาแต่เหม่อลอยตั้งแต่เธอได้พบกับคุณโจนส์ ฉันเดาว่าเป็นเพราะคุณโจนส์อ้างว่าคุณเป็นสามีของเธอ ในตอนนี้เธอกลับมาแล้ว เธอยังเรียกคุณนีสันว่าภรรยาน้อยด้วยซ้ำค่ะ”“ฉันจะคุยกับซาร่าทีหลัง”ฌอนรู้สึกโมโหกับการกระทำที่ไร้ยางอายของแคทเธอรีนหลังจากที่ยาเอลวางสายไปแล้วเท่านั้น เธอจึงหันกลับมามองซาร่า“ทำได้ดีมาก” ซาร่าจับมือของยาเอลพลางพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร “ขอบใจมากที่ช่วยฉันมาตลอดนะยาเอล”“ไม่เลยค่ะคุณนีสัน เมื่อครั้งที่ฉันทำผิดพลาดในตอนนั้น คุณช่วยฉันปกปิดเรื่องนั้นเอาไว้ ถ้าไม่ได้คุณ คุณชายฮิลล์คงไล่ฉันออกจากไลโอน่าและฉันคงไม่ได้เป็นฉันอย่างทุกวันนี้” ยาเอลพูดขึ้นด้วยความซาบซึ้งใจ “ฉํนไม่ได้โง่เหมือนแอลท

ยิ่งแคทเธอรีนพูดมากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกโมโหมากขึ้นเท่านั้น ถึงจะเรียนรู้วิธีควบคุมอารมณ์ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา แต่ในตอนนี้เธอก็อดที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมาไม่ได้ฌอนซึ่งรู้สึกเดือดดาลด้วยความโกรธ ไม่แน่ใจว่าจะตอบคำถามของเธออย่างไร “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าบริษัทนี้เป็นมรดกที่แม่ของเธอทิ้งไว้ให้เธอ?”แคทเธอรีนยิ้มออกมา “ค่ะ ถูกแล้ว คุณไม่รู้เรื่องนี้ คุณมันไม่รู้อะไรเลย”ความจริงแล้วเขารู้ เพียงว่าแต่เขาลืมไปแล้วเท่านั้นเองถึงอย่างนั้น เธอจะไม่ยกโทษให้เขา แค่เพียงเพราะเขาลืมมันไปแล้ว‘ไม่เป็นไรเลยถ้าคุณลืมไปแล้ว แต่คุณจะมาผิดคำสัญญากับฉันเพื่อเห็นแก่ผู้หญิงคนอื่นไม่ได้’“แต่ยังไงเธอก็ไม่ควรทำร้ายซาร่า” ฌอนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “เธอผิดเองที่แกล้งตาย ซาร่าทุ่มเทอย่างหนักในการบริหารฮัดสันและปรับปรุงการทำงานของบริษัทให้โดดเด่นมากยิ่งขึ้น”“แล้วในฮัดสันไม่มีคนที่มีความสามารถคนอื่น ๆ อีกแล้วเหรอ? เมื่อก่อนผู้จัดการวูล์ฟก็บริหารจัดการบริษัทได้ดี ทำไมคุณถึงไม่ให้เขาจัดการไปล่ะคะ? เธอเรียนจิตวิทยามา ไม่ใช่การบริหารธุรกิจ ถ้าเธอต้องการบริหารบริษัท เธอไปบริหารนีสัน คอร์ปอเรชั่นสิ ทำไมเธอต้องมาหาฮ

ฌอนกัดฟันแน่นพลางเดินไปหาแคทเธอรีน จากนั้นเขาจึงพูดขึ้นเสียงเรียบ “เธอพยายามยั่วฉัน”“คะ?” แคทเธอรีนประหลาดใจ ดวงตาสีเข้มที่มีเสน่ห์ของเธอเผยให้เห็นถึงความไร้เดียงสาและความสับสน เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าในตอนนั้นเธอดูเย้ายวนมากแค่ไหน “ฉันทำอะไร?”“เธอรู้ดีกว่าใครทั้งนั้น” ฌอนจ้องไปที่ดวงตาเป็นประกายของเธอและรู้สึกเยาะเย้ยเธออยู่ลึก ๆ นี่คือวิธีที่เธอใช้ยั่วยวนเขาจริง ๆแคทเธอรีนพูดไม่ออก พลางมองต่ำลงไปโดยไม่รู้ตัว “เสร็จแล้วเหรอคะ?”ฌอนจ้องเขม็งไปที่เธอ ใบหูของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยที่เขาไม่รู้ตัว “แคทเธอรีน โจนส์ เธอคิดอะไรของเธอ? ไม่อายบ้างหรือไง?”แคทเธอรีนเลิกคิ้วขึ้น ปกติเขาก็เป็นคนเลวอยู่แล้ว ทว่าทำไมเขาถึงหูแดง? หรือเขาแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์อย่างนั้นเหรอ? “ฉันแค่คิดว่าคุณไม่เห็นต้องไปที่แผนกบุรุษเวชศาสตร์เลย ซาร่าน่าจะเป็นคนไปหาหมอมากกว่า ในฐานะผู้หญิง พวกเธอไม่จำเป็นต้องมีความต้องการมากก็ได้ จากสภาพของคุณ เธอน่าจะพอใจนะ”“ซาร่าไม่เหมือนเธอ” ฌอนเยาะเย้ยเธอด้วยความไม่พอใจแม้จะจับใจความที่เธอพูดได้ถึงจะพูดอย่างนั้น เขาก็ให้ซาร่ารอมาสามปี เธอ… จริง ๆ แล้ว เธอเหงาหรือเปล่า?คว

เอาจริงเหรอ?ช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมาฌอนอดอยากหรืออย่างไร? เขาหิวมากจนเขาหยิบชามใบใหญ่ที่สุดในครัวของเธอให้ตัวเองเลยเหรอ?ในที่สุดแคทเธอรีนก็เข้าใจว่าซูซี่ได้นิสัยทานอาหารเก่งมาจากไหน“คุณตั้งใจจะกินอาหารของฉันหมดทุกอย่างเลยหรือไง?”เธอรู้สึกหงุดหงิดเมื่อคิดได้เช่นนั้น ในที่สุดเธอก็มีโอกาสทำอาหารหลังจากกลับมาที่บ้าน แล้วมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเนี่ยนะ?“เธอทำอาหารน้อยไป” เขาพูดก่อนจะตักกุ้งสีสดฉ่ำให้ตัวเอง ผ่านมาตั้งนานแล้วนับตั้งแต่เขาได้ทานอาหารอร่อยปกติฌอนไม่ค่อยรู้สึกหิว เขายังเป็นคนขี้จุกจิกที่แม้แต่เชฟที่มีชื่อก็ทำให้พอใจไม่ได้ ทว่าอาหารที่แคทเธอรีนทำทานเองที่บ้านกลับอร่อยจนน่าประหลาดใจมันฝรั่งหั่นบาง ๆ ที่มีรสเปรี้ยวเล็กน้อยก็ทำให้เจริญอาหารได้เหมือนกันไม่ต้องพูดถึงไส้กรอกที่เกรียมตรงขอบเล็กน้อย เขาสงสัยว่าเธอซื้อวัตถุดิบมาจากที่ไหนในเวลาเพียงไม่นาน เขาก็ทานอาหารในชามของเขาจนหมด… เช่นเดียวกับจานอื่น ๆ ที่อยู่บนโต๊ะแคทเธอรีนรู้สึกหงุดหงิด “คุณเหลือไว้ให้ฉันบ้างไม่ได้เหรอ? ฉันเพิ่งเริ่มทานเองนะ”“ฉันบอกเธอแล้วว่าให้ทำเยอะ ๆ เธอไม่ฟังฉันเอง” หลังจากตักมันฝรั่งคำสุดท้ายเ

“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ไม่ต้องเป็นห่วง “เขาจะไม่สร้างปัญหาให้ผมอีก” เลียมฝืนยิ้มออกมา “คุณแม่ไปเถอะครับ”หลังจากที่ลีอาออกไป เขาจึงก้มหน้าลงมองพื้นและแทบจะหักปากกาที่อยู่ในมือเขาคิดถึงสีหน้ามั่นใจและอวดดีของฌอนตอนที่บุกเข้ามาต่อยเขาวันนี้ ความจริงแล้ว เขารู้สึกรำคาญจริง ๆ ที่ฌอนได้เปรียบเหนือเขาทุกครั้งไป ช่วงเวลาเลิกงาน จู่ ๆ ชาร์ลีก็โทรมาหาเขา “เลียม ฉันได้ยินมาว่านายโดนต่อย”“นายไปได้ยินจากใครมาล่ะ?” เลียมหรี่ดวงตาลงคนที่ปลายสายถอนหายใจ “ไม่ใช่แค่ฉันหรอก ผู้คนจำนวนมากในวงสังคมผู้มีอิทธิพลของแคนเบอร์ราต่างก็ได้ยินว่าฌอนบุกเข้ามาต่อยนายในห้องทำงาน ที่นี่ไม่มีอะไรเป็นความลับหรอก”เลียมกำโทรศัพท์แน่น ในแคนเบอร์ราทุกคนต่างมองคุณชายฮิลล์คนรองเป็นเรื่องตลก“นี่ อย่างน้อยที่สุด นายก็เป็นคุณชายฮิลล์คนรองของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น เขาทำล้ำเส้นเมื่อเขาต่อยนาย ทำไมเขาถึงคุยกับนายดี ๆ ไม่ได้? เขาไม่ให้เกียรตินายเลย”“...”“เลียม นายตั้งใจจะอยู่รองมือรองเท้าเขาไปตลอดชีวิตของนายเลยหรือไง? ความจริงแล้ว… นายจะเป็นคนต่อไปของตระกูลฮิลล์ถ้าฌอนล้มเหลว”“จริง ๆ แล้วนายพยายามจะสื่ออะไร?” เลียมถาม