[Kamusta naman, nasimulan mo na ba ang paghahanap sa pamilya mo?]  "Ah-actually po mommy, n-nakita ko na ho silang dalawa kahapon. Estudyante ko po si Issel!" Napakagat ako sa daliri ko habang paikot-ikot sa kalalakad sa harap ng sala.  [Really? What a nice coincidence. I told you anak, tadhana ang kusang gagawa ng paraan para magkita kayong muli. By the way, nagpakilala ka na ba sa bata? Or... nakausap mo na ang daddy niya-ang asawa mo?]  Napatigil ako sa paglalakad-lakad at marahang napabuntong-hininga. Lumunok muna ako bago sumagot.  "Hindi po... ako kilala ng anak ko, mommy... At... At hindi pa po kami nagkakausap ni Reigan. Hindi ko po kasi alam kung natatandaan niya pa 'ko... K-Kasi nga po 'di ba, hindi ko po alam kung ano nang nangyari sa kanila noon nang mawala ako... Baka po nagkaroon ng apekto sa memorya niya 'yong aksidenteng naganap noon

Kahit ano gagawin ko, kahit pa magmukha na 'kong t*nga o uto-uto... O kung ano-ano pang p'wedeng maitawag sa 'kin dahil sa mga ginagawa ko.  Miss na miss ko na silang dalawa lalo na si Issel, at kung hindi man ako mapatawad ni Reigan, hindi na bale 'yon basta magkaayos lang kami ng anak ko at makilala niya na 'ko at malaman niyang hindi ko gustong iwanan siya noon.  Mangyari lang 'yon ay magiging masaya na 'ko.  Itinigil ko ang paghahatak sa maleta ko at humarap sa may kalakihang bahay. Maganda ito at sumisigaw sa karangyaan.  Malalim akong napabuntong-hininga at inihakbang na ang mga paa ko palapit gate nito. Tatlong beses kong pinindot ang doorbell at naghintay ng taong magbubukas.  Maya-maya pa ay narinig ko na ang mga yabag na papalapit sa gate, kasabay no'n ang pagma-marathon ng puso ko sa bilis ng pagtibok nit

"Dito nalang tayo," Inilapag ko ang tray ko ng pagkain sa mesang tinigilan namin ni Issel. Break time ngayon, at ako ang kasabay niya. Baka kasi hindi dumating si Reigan. Inilapag na rin ni Issel ang pagkain niya at sabay kaming naupo.  "Wala si dad?" Tanong niya. Napakibit-balikat naman ako.  "Kumain ka ng marami, ha?" Sambit ko nang simulan na namin ang pagkain. Tumango lang siya.  "By the way, mom. Bakit mo nga pala 'ko sinasabayan ngayon?" Tanong niya. Napatigil naman ako sa pagsubo.  "Ah, sabi kasi ng daddy mo, sabayan daw kita kung sakaling hindi sila dumating ni Sabrina." Ilang kong sagot. Sa totoo lang ay wala naman nabanggit na kasama si Sabrina pero sinama ko nalang dahil lagi ko naman silang nakikitang sabay-sabay mag-lunch.  "Oh, I see." Sagot niya. Muli naman kaming natahimik.  

"Snowbell, omo, you're back!" Bagsak ang panga ko habang tinitignan si Issel na yakapin si Mingming.  Matanda na itong aso at parang ang bigat ng katawan. Medyo na-shookt ako nang mabuhat pa ito ni Issel.  Tsaka teka nga! So, si Mingming pala ang tinutukoy niyang kapangalan ko? What the?!  Napakarami namang nangyari ngayon, or should I say, mga rebelasyong bigla nalang nag-pop.  Una, nagkita na ulit kami ni Lavien, at ngayon naman ay na-realize ko na ako ang kapangalan ni Snowbell, walanghiyang bata 'to si Issel!  "I missed you so much, Snowbell. How's your stay in the clinic, hmm?" Tanong ni Issel kay Mingming at nilapag ito. Bored lang siyang tinignan ni Mingming.  Kruuu. Kruuu. Kruuu.  "Oh, that's nice. Let's go, inayos ko ang bedroom mo, and I a

"H-Hindi ko 'yon n-narinig," Parang gusto kong sapakin sa inis si Reigan. Ang bwisit na 'to, nang-asar pa! Akala niya magpapatalo ako?  "Ikaw ba may narinig ka?" Pilit kong ininda ang sobrang hiya at matapang na sinalubong ang tingin niya. Biglang pumitik ang kaba sa dibdib ko ng ngumisi siya at isubo ang lomi na kinakain.  "... Yes, I heard it. Clearly," Ngising sagot niya. Parang sasabog na ang ulo ko dahil umakyat na ang lahat ng dugo ko rito sa sobrang kahihiyan.  "Talaga, dad? See?!" Sabat naman ni Issel at napapilantik pa ng daliri.  Sh*taaaaa! Nakakahiya!  Hindi na talaga ako bibigay sa kaniya! Aba, siya na nga 'tong nang-ano kagabi tapos nilalaglag niya pa 'ko sa anak namin!  Wala siyang utang na loob!-charot.  "Okay, enough with the stories