บททั้งหมดของ Aurora and The Heart of Magic (Tagalog): บทที่ 31 - บทที่ 40

AURORA’S POV Hindi ako mapagpahinga sa kakaisip sa pagsabak ng aking munting anak sa delikadong paghahanap. Pero wala akong iba pang mapagpipilian. Tumayo si Caleb at saka inilabas ang isang scroll paper mula sa kanyang bulsa. Ang paper ay napakanipis at halos mapunit na ito sa sandaling buksan naming ito. Inilapag naman iyon ni Caleb sa may lamesa at saka ito nagsimulang magpaliwanag, “Ibinigay ito sa akin ng isang makapangyarihang manghuhula dahil may utang na loob siya sa akin. Isa itong sinaunang mapa na magtuturo sa atin upang mahanap ang portal. Nasa gitna ito ng isang kagubatan. Ang gubat na ito napapaligiran ng mga napakalawak na dagat, mga desyerto at matataas na bundok.” “Dang it! Caleb, imposibleng madadala natin ang bagong silang na sanggol sa ganyang lugar! Paano naman kakayanin ni Tiara ang walang katapusang paglalakbay at iba-ibang klima na haharapin natin….” sabi ko. “Sino bang nagsabi na kailangan nating magl

TYSON’S POV Patuloy kami sa pagsunod kay Aurora pero wala na atang katapusan ang paglalakad naming, natutukso na akong iwanan siya pero hindi ko hahayaang magkaroon iyon ng dahilan para magkaroon ng pagkakataon na mapunta siya sa panganib. “Alam niya ba talaga ang ginagawa niya?” bulong ko at naglakad kami papunta sa isang sulok. Nagbuntong-hininga naman si Caleb at sinabing, “So, ang isang dakilang hari ay hindi at nagugustuhang may mas magaling pa sa kanya…” Bigla naman akong nainis nang isipin ko ang sinabi niya. Nagseselos baa ko sa kakayahan ni Aurora? Pero hindi sa tingin ko. Kung kaya niya kaming ilabas sa maze na ito, matutuwa at proud pa ako; kayulad lamang kung gaano ako kaproud kay Aslan sa mga nagawa niya noong mga bata pa kami. Nagpakawala ako ng malalim na paghinga, at agad kong sinundan si Aurora patungo sa masikip na daan. Ang mukha niya any bigla nagningning nang makita niya ako, “Minamarkahan ko kani

TYSON’S POV “May bagay kaming hinahanap… Baka matutulungan mo kami sa bagay na ito,” sabi ko habang lumalapit paharap. “Paranoid at hindi makapaghintay kagaya ka parin ng dati… Hindi mo man lang kinamusta ang isang matandang tulad ko… napakawalang respeto mo…” Biglang nanigas ang aking kamao at saka sinabing, “Kamusta ka po, lola?” Tumawa naman siya at sinagot ako, “Ngayong tinawag ako ng isang dakilang hari ng mga dragon na ‘lola’ wala akong dapat ikabahala, hindi ba?” Nanlaki naman ang mga mata ko sa gulat na malaman kong alam niya ang pagkatao ko. Mukhang hindi siya ordinaryong tao lamang kumpara sa hitsura niya. “Huwag mo na lamang siyang pansinin, lola, sadyang ganyan na lamang talaga po siya,” sabi naman ni Aurora at binigyan niya ito ng isang malaking ngiti. Ah! Ang mga ngiting iyon… kaya niyang alisin lahat ng galit at sakit na nararamdaman mo. “Bakit naman ako makakaramdam ng hindi pagkakumportable sa

TYSON’S POV Naupo lamang ako doon na walang kibo ng napakatagal. Ano bang problema sa babaeng ito? Halos kinuha ko na lahat ng lakas ng loob ko para sabihin at aminin sa kanya ang nararamdaman ko pero sa huli, tumakbo lamang siya na hindi man lang ako pinakinggan. Huminga ako ng malalim saka hinanap sina Caleb at Tyson. Ang araw malapit ng lumubog. Kailangan kong mahanap ang dalawang iyon bago pa man dumilim. Hindi magandang ideya ang maging mag-isa sa gubat na ito lalo na sa gabi. At matapos ang isang oras na paghahanap, Natagpuan ko si Caleb na nakatayo sa gilid ng isang matarik na lambak. “Anong ginagawa mo dito?” sabi ko habang papalapit sa kanya. Sa gulat niya ay agad naman itong lumingon sa akin at halos kamuntikan nang malaglag sa may lambak. “Damn it! Tyson… Hindi ka ba nag-iisip? Tignan mo naman ang lambak… kapag nahulog ako dito… siguradong basag na ako…” sabi ni Caleb habang inaayos ang balance niya at nagmadaling u

ASLAN’S POV   Nasaktan ako nang makita ko si Aurora na paalis. Ibig sabihin ba no’n pinatay talaga ni Zarina si Tiara? Parang kidlat ang pagtibok ng puso ko at lumapit ako sa harapan ng hawla. “Zizi, huwag mong sabihin sa akin na pinatay mo nga talaga ang sanggol… Gusto mo lamang siyang gamitin bilang bitag hindi ba…” sabi ko nang may nanginginig na boses. “Ano naman ngayon kung pinatay ko siya… ano bang pakialam mo?” Bumigay na ang mga binti ko at natumba na lamang ako sa sahig. Tumulo ang mga luha sa aking mata at sumisigaw ang buong pagkatao ko sa sakit…. Isa lamang itong kasinungalingan… hindi niya iyon magagawa. Lumuhod naman si Tyson sa tabi ko at hinila niya ako at niyakap, “Patawarin mo ako Aslan, napakalaki kong pagkakamali… dapat gumawa na lamang ako ng mas mabuting paraan…” “Hindi, Tyson. Hindi… ako hetong nakagawa ng isang pagkakamali…”