Lahat ng Kabanata ng Aurora and The Heart of Magic (Tagalog): Kabanata 11 - Kabanata 20

ASLAN’S POV Naghihintay ako ng napakatagal na oras sa pagdating ni Aurora. Kinumpirma ni Rowan na umalis siya sa lungga ng mga lobo sampung minuto na ang nakakalipas.Nang lumipas ang isa pang sampung minuto, agad ko ng pinatakbo ang kotse papunta sa may lungga ng mga aso. Alam kong mapanganib ito ngunit kailangan ko siyang hanapin. Lumipat ako ng isang milya mula sa lungga nang makita ko ang isang kakaibang asul na ilaw. Napakaliwanag ng ilaw na kinailangan ko pang isara ang aking mga mata. Nang sa wakas ay maari ko nang buksan ang aking mga mata nawala ang ilaw at isang batang babae ang nakatayo roon.Hindi ko lubos akalain na iyon ay si Aurora. Tumingin ako sa paligid ngunit hindi ko mawari ang pinagmulan ng ilaw kahit pa gamit ang aking matalas na paningin. Sinumang gumamit ng kapangyarihang iyon ay isang taong hindi ko nanaising kalabanin. Agad ko namang pinahinto ko ang kotse sa tabi ni Aurora at hinila siya papasok, at sinimulang k

AURORA’S POVPinagsisisihan ko ang aking pasya na iturok ang serum kay Tyson sa sandaling kumalma na ako. Hindi ako tipo ng taong gumaganti. Alam ng Diyos kung anong nangyari sa akin.Umikot si Tyson sa tagiliran niya at umungol sa sakit. Puno ang kanyang mukha ng malamig na pawis.“Huwag! Moma… Parang-awa mo na, huwag mo akong iwan… Magiging mabait na bata na si Teddy. Palagi na siyang makikinig sa’yo… please, iuwi mo na ako…” paulit-ulit na sinasabi ni Tyson na para bang nakarekord ang mga ito.Ang mukha niya ay nagpinta ng matinding paghihirap.Pag-iyak at pagsigaw niya ang siyang umalingawngaw sa buong silid na siyang ikinakaba ko.Umupo ako sa tabi niya at hinawakan ang kanyang kamay. Pinakalma siya nito ng bahagya at tumigil sa pagkumbulsyon ang kanyang katawan. Gusto ko siyang i-comfort pero ang tanging lumabas sa bibig ko ay, “Tyson…’’

AURORA’S POV Ang aking mga bituka sa aking tiyan ay tila nagkabuhol-buhol. Anong kalokohan ito, at gusto ni Tyson na kumain ng hapunan na kasama ako?Nanigurado pa ako na maging maingat para lamang hindi kami magkasalubong nitong nakaraang linggo. Naging sobrang awkward na sa akin na nasa paligid siya matapos ang halik na iyon. Pero ngayon, wala akong mapagpipilian kundi ang harapin siya.Nabangga ako sa isang haligi habang naglalakad papasok sa silid kainan. Kung hindi lamang ako nahuli ni Tyson sa mismong oras na iyon nahalikan ko na ang sahig.Dinala niya ako sa mesa, hinugot pa ang isang upuan para maupuan ko. Ang kanyang pambihirang pag-uugali ay nagtutulak sa akin sa dulo ng higit pang inaasahan ko. Nagnakaw ako ng isang tingin sa kanya at ang tanging nakita ko ay nakadamit siya ng isang kulay kayumanggi at pormal na damit. Ibinagay nito ang kulay ng kanyang mga mata.Pinagmamasdan niya ang aking tingin nang siya ay tu

AURORA’S POVTumingin ako sa bawat sulok ng lugar, lahat ay tugma sa anong nakita ko sa ala-alang iyon; ang paborito kong kabayo, slide, duyan, at ang upuan… maliban lang sa mga magulang ko…Huminga ako ng malalim at naupo. Sinubukan kong alalahanin lahat ng ginawa ko dito noong bata pa ako. At ang tanging pumasok sa isipin ko ay ang mga alal-alang ipinakita sa akin ni Celeste.“Natutuwa akong nagawa mong magpunta dito,” narinig kong boses ni Celeste habang papalapit sa harapan ko. Mainam akong tumayo nang may respeto at ngumiti sa kanya.At nang maupo na kami. Agad kong itinanong sa kanya ang bagay na madalas na gumagambala sa akin, “Bakit wala akong maalala ni isa patungkol sa aking mga magulang?”“Nagpasya kaming alisin lahat ng ala-ala mo para sa iyong kaligtasan.”“Bakit niyo kinailangang gawin iyon?” tanong ko.“Mapanganib ang mga sandalin

ASLAN’S POV “Kinakailangan mo bang umalis, Aslan?”“Parang kapatid ko na si Aurora. Nag-iwan lamang ako sa kanya ng dugo na sapat lamang para sa isang buwan. Kailangan ko siyang puntahan.” Pagpapaliwabag ko.“Pero nangako ka sa aking mananatili ka lang sa tabi ko,” naiiyak na sabi ni Zarina.“Pupuntahan ko lamang si Aurora, pero hindi ako mananatili roon para kay Tyson,” pagpapaliwanag ko habang hinahawakan ko siya sa kanyang balikat.“Paano kung pinilit ka niyang manatili doon?” “Gagamitin ko ang locket para makapag-teleport pabalik dito,” nakangising sagot ko sa kanya.“Hindi maganda ang pakiramdam ko tungko dito, Aslan…”Damn! Ang babaeng tulad niya ay mapumilit at hindi gusting magpatalo. Hindi naman niya inaasahan na manatili ako dito tulad ng isang bilanggo, hindi ba?Ang mukha niya