Lahat ng Kabanata ng Aurora and The Heart of Magic (Tagalog): Kabanata 21 - Kabanata 30

AURORA’S POV Nangangapa ako ng hangin habang pinapakiramdam ang hangin na tumatama sa aking lalamunan. Sinusubukan kong sumipa at gumalaw pero ang katawan ko ay nanatiling nakalutang sa hangin.Napakasakit ng ulo ko na halos hirap na hirap na akong mag-isip ni kahit ni isang bagay. Halos hinang-hina ang katawan ko sa kawalan nito ng lakas at tila ba tuyo na ang mga labi ko dahil sa dehydration.Sa kabila nang paghihina ko, nakaramdam ako ng tulo ng tubig mula sa aking mga labi. Idinaan ko ang dila ko sa pagitan ng aking mga labi at agad na nilunok ang mga laway na namuo sa aking bibig na tila ba uhaw na uhaw.Hindi ko alam kung anuman ang likidong iyon pero naging maayos ang pag-iisip ko. Nang unti-unti kong ibinukas ang aking mga mata, nakita ko agad si Logan na nakatayo mula sa aking harapan. Sinubukan kong ngumiti pero tila lahat na ata ng laman mula sa aking mukha ay hindi na makagalaw.Ang mga mata niya aya agad namang

AURORA’S POV Napaungol ako nang tumingin ako sa aking tabi. Sinubukan kong pilitin ibukas ang aking mga mata hangga’t kaya ko. At bigla na lamang nanlaki ang aking mga mata nang pakiramdam ko ay nakakakita ako ng isang dagat na halos wala itong katapusan… At nang itinuon ko ang mga mata ko sa may buhangin nakita ko sina Caleb at Logan. Ang mga mukha nila ay namumula palapit sa akin. Napapahinto sila matapos ng ilan lamang mga hakbay, napapabuntong hininga saka ulit lalakad papalapit sa akin. Hindi ba’t nasa isa akong silid kung saan ginaganap ni Celeste ang kanyang ritwal? Nagpakawala ako ng sobrang napakaliit na enerhiyasa paligid ko, sinusubukang alamin kung isa na naman bai tong ilusyon mula sa mahika ni Celeste. At nang masiguro kong totoo ang mga ito agad naman akong umpo at kumaway sa kanila Nanliit ang mata ni Caleb mula sa malayo at huminto sandal saka nagmadaling tumakbo papalapit sa akin. “Aurora… Salamat sa Diyos a

AURORA’S POV Nang nawala na ang aking pagkahilo, natagpuan ko na lamang ang aking sarili sa isang madilim na lugar. Nakalimutan kong isiping mabuti ang lugar kung saan ko gusto mapunta. At ang naging resulta no’n ay napunta na lamang ako sa kung saang lugar. Napakawala ako ng malalim na buntong hininga, at saka ako naglakad patungo sa lugar kung saan nanggagaling ang isang ilaw. Itinungo ako ng ilaw na iyon sa isang dalawang palapag na gusali. Ang malakas na sangsang na amoy ng alak ang siyang dahilan upang maisip kong nasa loob ako ng isang inuman. Nakakalungkot lamang dahil hindi ako umiinom. Akmang aalis na sana ako pero isang nakakatindig-balahibo na pagsigaw ang siyang nagpahinto sa akin sa paglalakad. Naglakad ako papasok at isang batang lalaki na mga nasa dose anyos na taon ay pinagguguluhan at kinakawawa ng isang grupo na mga estranghero. Ang mukha ng batang lalaki ay maputla at ang katawan nito ay nanginginig. Ang lalaking na

TYSON’S POV   Nakasanayan ko na mag-imahinasyon ng mga eksenang maaaring mangyari at saka nag-iisip ng mga paghahanda sa posibleng kakaharapin na problema. Hindi ko naman intensiyon pero nangyayari na, nag-uumpisa na akong mag-alala kay Aurora at sa aming magiging anak. At kinikilabutan na ako sa nararamdamang kong ito. Matapos naming makabalik sa Pearl Palace, agad ko namang binuhat sa mga kamay ko si Aurora at dahan-dahan ko siyang dinala sa aking kwarto. Sa mga panahong may nakikita akong tao, niyuyuko ko agad ang aking ulo na tila ba mayroon akong ibinubulong sa tainga ni Aurora. Rinig na rinig ko ang pagbilis ng tibok ng puso at ng bawat paghinga niya. Agad namang napangiti ang aking labi na makita ko siyang naaapektuhan dahil masyado akong malapit sa kanya. At nang sandaling isarado ko ang pintuan ng kwarto agad naman siyang nagsalita, “Ano sa tingin mo ang ginagawa mo? Hindi ba’t dapat nagpapanggap lamang tayo?”

CALEB’S POV Binuhat ko si Tiara palabas ng silid upang magawang bihisan ng manggagamot at ni Zarina si Aurora. Kamukhang-kamukha niya si Tyson: pareho sila ng kulay ng mga mata, magandang mga kilay pero ang labi niya ay katulad lamang ng kay Aurora, kasing ganda lamang ng isang pulang rosas. Isa siya klase ng bata na agad-agad mong mamahalin kapag nakita mo. Kaya kong makipaglaban sa buong mundo para lamang sa kanya. Inilagay ko naman ang isa kong daliri sa maliit niyang palad, nanlabot ang puso ko sa tuwa nang hawakan niya ito. Ang oras na makasama ko ang anghel na ito ay maikli lamang sa sandaling marinig ko ang nag-aalalang boses ni Aurora, “Asan ang anak ko?” Agad namang namuo ng isang napakagandang mga ngiti sa kanyang mukha sa sandaling makita niya si Tiara sa aking mga kamay. Agad namang umiyak si Tiara ng napakalakas na tila ba nasasaktan siya o ano. “Nawawala si papa at pati na din si mama?” ngiti ko sa bata saka ini