HE IS OLDER THAN ME의 모든 챕터: 챕터 71 - 챕터 80

Mahigpit at madiin ang bawat galaw na pinapakawalan ni Dave sa akin. At iyon ay lalong nagpapahiwatig ng kanyang pagmamahal. Alam kong ibinubuhos niya ang lahat ng kanyang lakas upang mapaligaya namin ang aming mga sarili sa isang tila nakaw na sandali. Alam naming maaring bukas ay hindi na naman namin makasama ang isa't isa."Dave! I love you! Please don't leave me!" sabi ko habang mahigpit paring nakakapit ang aking mga braso sa kanyang leeg."Oh! Annie, I love you more!" sabi ni Dave na punong puno ng emosyon. Habang patuloy na binabayo ang aking pagkababae. Mabilis! At pabilis nang pabilis!Binura ng mga sandaling iyon ang lahat ng takot ko, pag-aalala, kalungkutan at sama ng loob sa dalawang taong pagkawala niya. At ang katotohanang siya lamang ang minamahal ko at wala nang iba ang muling kong mahigpit na panghahawakan.Nabawi ng mga oras na iyon ang aming matagal na paghihiwalay.Ang pag-ibig namin sa isa't isa ay aming muling binuhay sa loob

"Kam ideš (saan kayo pupunta)?" sabi nito sabay hawak sa braso ko. Masama ang tingin nito sa akin. "uzavreli sme dohodu, takže musíme ísť (we closed the deal, so we have to go)," sagot ko naman na gamit ang kanilang wika. Mabuti na lang at bilang negosyante ay halos aralin ko na ang lahat wika. "Did you understand our language? And yet you can speak to." Napangiti at hindi makapaniwala ang lalaking kanina lang ay tila naghihinala sa amin. "Okay, I'm just impressed. You know what ? I'm just believe that you are a true investor," sabi pa nito na sa wikang ingles na nagsalita. "O! Thanks, so we can go now, we have a lot of experience here and I'm just enjoying my time with here," sabi kong muli na hindi pa rin nagpahalata. Makalipas ang ilang sandali at lulan na kami ng aming Van. Lahat kami ay kapawa mga nakahinga. Agad akong nagradyo sa mga team ko na ng mga oras na iyon ay nasa isang

Annies Pov: Baguio City: Inabot ng dalawang oras ang pag-iisip ko, puno pa rin ako ng alinlangan ngunit alam kong kailangan ko nang ipaliwanag ang mga bagay na ito sa kanila. Lumabas ako ng silid ko at nakita ko nang nakaupo silang lahat sa sala. Si Shiela at Marvin ay magkatabi, sina Kuya Shiemen at Kuya Salmon karga niya si Daniel, sina kuya Dhino at ang mga anak niya at ate Luisa ang magkakasama rin. Si Joan naman ay katabi ang kanyang ama at mga kapatid. May nag-iisang upuan na inilaan nila para sa akin. Lahat sila ay nakatingin ng lumabas ako ng aking silid. "Handa ka na na iha?" taong ni Tito Arnold sa akin. Tipid na tango lamang ang aking isinagot sa kanya. "Kung ganon ay handa kaming makinig sa mga sasabihin mo sa amin," sabi pa uli nito.  Umupo ako sa upuan at nagsimulang magsalaysay. Nauunahan na agad ng lungkot at luha, maging ng bigat ng aking kalooban sa pagsasabi ng katotohanan sa kanila. "Noo

Sinundan ako ni Dave hanggang sa banyo ng silid ni Shiela. Nagtataka siyang tiningnan ako. Ako naman ay nagpunas ng bibig kong nabasa. "Bakit ganyan ang tingin mo sa'kin?" tanong ko sa kanya na parang may inis ako sa tinig ko. "Are you pregnant?" naguguluhang tanong ni Dave sa akin. At ang tanong na may kasamang pag-aalala. "Bakit! Imposible bang mabuntis ako!" may galit kong tanong sa kanya. Lumakad ako patungo sa labas ng banyo at tinungo ang lamesita sa tabi ng kama ni Shiela. Kumuha ako ng alcohol at inilagay sa palad ko. "Bakit anong akala mo magkakandarapa akong salubungin ka! Para sabihin ko sayo galit ako! Dahil marami nang nadadamay sa problema ko. Problemang dulot ng mga taong masasama. Hindi ba sabi mo tutugisin mo silang lahat! Hero ka nga raw! Bakit nandito ka!?" Ngunit sa halip na magalit din si Dave sa akin ay ubod luwang ang mga labi nitong ngumiti sa

Agad akong pumunta sa condominium building na pagmamay-ari ni Marvin. Upang iligtas pa sana ang buong pamilya ko. Ngunit tila na huli na ako ng dating ang mga gwardiya doon ay pawang mga wala nang malay may mga tama sila ng baril sa kanilang mga katawan. Mabilis akong sumakay sa elevator at tinungo ang mismong unit na tinitirhan nila at nang makapasok ako ay nakita ko ngang wala nang tao. Ngunit may isang kamay na nakalitaw sa likod ng sopa. Nakahandusay ang katawan nito doon medyo gumalaw iyon kaya nilapitan ko upang malaman kung sino siya.Nanlaki ang mga mata ko ng sobra dahil sa nakilala ko ang lalaki. Si Marvin!"Marvin! Anak!" Agad ko siyang kinalong sa aking mga bisig at niyakap."P-Papa...s-sorry... pinilit kong... protektahan sila...p-pero w-wla akong nagawa...." Duguan ang buong katawan ni Marvin dahil sa dami ng tama ng bala na tinamo niya."Sir okay lang po ba kayo?" tanong nila Alvin ng makasunod sila. Nakita nilang lumuluha ako."Don'