Hindi ako umimik hanggang nasa hapag na kami. Mabuti nga at hindi na rin nagtatanong ang anak ko kung ano ang nangyayari sa amin ng Papa niya. Kahit naman magtanong siya ay hindi ko siya sasagutin. "Ako na ang maghuhugas ng pinggan," presenta niya. Tumango ako at hinanda nalang ang sarili para magpunas ng lamesa. Pumasok naman sa kaniyang kwarto si Akihiro naghahanda na iyon para magshower.Tumango lang ako sa kaniya. Hinayaan siya sa gustong gawin. Nang matapos ako sa paglilinis ng lamesa ay dumiretso ako kay Akihiro para tulungan itong makapagshower. Usually, ako ang pumipili at naghahanda ng damit niyang susuotin. Wala namang imik si Aquilino nang umalis ako roon. "Anak, nasa banyo ka na ba?" "Yes, Mama!" sigaw ni Akihiro sa loob ng banyo. Nagsasara na ito ng pinto, marunong nang mahiya. Noon, ako pa ang nagpapaligo dito. Ngayon ay nakakapag-isa na siya. Marunong na marunong na. "Ihahanda ko na ang damit mo," pagpapaalam ko at saka naghalungkat na ng kung ano ang masusuot niya

One of the most challenging difficulties we might face in life is realizing how little time we frequently have to spend in some of life's greatest moments. It's at times like this that you wish your train was delayed, or that his grin might last just a little longer, or that he would reconsider going after all.We cannot keep people for longer than we are meant to have them. Maybe they are ours for years or maybe we were only lucky enough to know them for just a few, quick moments. Whatever the case and whoever they are, just know that the length of a moment does not dictate its value in your life. You can meet someone once and remember them forever, or you can spend years with someone who will eventually become nothing more than a distant, foggy memory.Love will often come to you in the unlikeliest of times, and if you spend that time dreaming of what it could be, you will miss out on all that you already have.But if we never tried, we would have never experienced all of the beauti

Leaving.Just hearing that term makes me want to cry. Just thinking that I will leave them tomorrow tears stream down my cheeks. They are neither happy nor sad tears. They are tears from every emotion I've ever felt or created in this place. They're tears of regret for not being able to remain. I'm wishing I didn't have to go. I wish I had more alternatives."Bakit hindi ka pa natutulog at pumapasok sa loob, Ramona?" nagulat ako nang biglang nagsalita mula sa aking likod si Sr. Si. Natawa siya nang makitang nagimbal ang katawan ko sa pagkakagulat nang dumating at nagsalita siya. "Kape pa more," natatawang sabi nito nang maupo ito sa tabi ko. Parehas kaming napatingin sa kawalan. "Bukas na ang alis niyo, no? Nakapaghanda na ba kayo ng mga dadalhin niyo?""Tapos na po..." sagot ko rito. Kahapon pa kami nag-impake nila Aquilino. Hindi naman marami ang dinala namin. Kailangan na kasi talaga naming makaalis. Hindi na raw maganda ang lagay ng kumpaniya nila. Lumalaki na raw ang nawawalang

Everything has gone swimmingly for the past several weeks that we have been in Manila with Aquilino's parents. Aquilino became preoccupied with his work, and Akihiro seldom cries when he had to leave the house for work. He also attends a neighborhood kindergarten school. Every Monday to Wednesday, I attend a review center nearby to Aquilino's workplace. Everything is going well. Now, I only have a month to review for my board examination."Love," Aquilino peek out the door as it opened slightly. I'm scanning my review book. Kanina pa ako ditong abala at tuwing kakain lang ako lalabas. Araw ng linggo, walang trabaho si Aquilino. Unti-unti na ring nakakabalik sa normal ang estado ng kumpaniya nila at kapag ganitong araw, palagi dapat silang may Papa and Akihiro time. Hinahayaan ko lang ang mag-ama sa kung ano ang gustong gawin ng mga ito. Kapag weekdays kasi ay maaga umaalis si Aquilino at kapag uuwi naman ay medyo late na. Marami kasing inaasikaso sa kumpaniya nila. Bumabawi naman

Bumalik ulit ang kaba sa aking dibdib. Pagkapasok namin sa loob ay hindi ko makita si Aquilino dahil pinapalibutan ito ng mga katulad ng nasa labas, ay mga businessman din. Dito ko talaga nakita at napaghalintulad na mga circle of friends niya ay mga negosyante na din na katulad niya.Sabay-sabay silang napatingin sa pagpasok naming dalawa ni Akihiro. Nakahawak ng mahigpit ang anak ko sa aking kamay. Parang pusang naninibago sa lugar at nangingilala pa ng paligid.Gumilid ang mga nakapalibot na lalaki sa amin para mabigyang daan at tuluyan nang masulyapan si Aquilino. Halos maiyak ako nang makita ko siyang nakaupo sa kama, humihinga, mayroon nang malay. Hindi na katulad noong mga nakaraang araw na hindi man lang gumalaw ang kamay nito!Blangko at hindi ko mabasa ang itsura niya. Bago pa man ako tuluyang makapagbigay ng reaksyon ay tumakbo nang mabilis ang anak ko papunta sa kama ng Papa Aquilino niya. Gulat na gulat pa rin sa mga nangyayari, ang mga nakapaligid ay napanganga nang matu