ANDITO ako ngayon sa place nina Nicko. Kasalukuyang bumabanat sa billiards table si Nicko, habang hinihintay ko ang turn ko. Hindi ko pa rin makalimutan ang ginawa kong paghalik kay Armina. Halos apat na araw na ang nakalilipas nang mangyari iyon pero parang kahapon lang iyon naganap dahil ramdam ko pa rin sa buong sistema ko ang malambot niyang mga labi. Ang mabango niyang amoy at napakalambot na katawan habang nakakandong ito sa akin ay dama ko pa rin. Kahit halos bumagsak na ako ng gabing iyon dahil sa kalasingan ay parang gising na gising naman ang diwa ko. Siya ang una kong halik kaya hindi ko makakalimutan ang halik na iyon. Bahagya akong binatukan ni Nicko kaya nagising ako sa pagda-daydreaming. "Aray ko! Ano ba, Nicko?!" "Ikaw kasi, Xander, kung saan saan lumilipad iyang utak mo. May hang-over ka pa yata!" "Hindi ah, hindi pa nga ako umiinom

February 18, 1970. ANDITO AKO ngayon sa Francine’s Salon kung saan suki si Mama. Andami-andami nilang nilalagay sa mukha at buhok ko. Wala rin namang magbabago dahil matagal na akong guwapo. Matapos spray-an ng baklang hair stylist ang pinakamamahal kong buhok ay pinayagan na niya akong magbihis. Pumasok ako sa fitting room nila at isinuot na ang Americana na binili ng Mama ko bago ako nagpasyang lumabas na. Muli kong pinasadahan sa malaking salamin ang aking porma. Isang simpatikong ngiti lang ang pumaskil sa aking mga mamula-mulang labi. Ibig sabihin niyon ay ganap kong nagustuhan ang repleksiyong nakita ko sa salamin. Paglabas ko sa fitting room ay nalabasan ko si Mama na kinakausap si Bruno, ang baklang nag-aasikaso sa akin at may-ari rin ng Francine Salon. Agad ko ring nakitang naghihintay si Daddy Armando at si Armina na suot na rin ang gown niya. Itim ang kulay ng suot nito. Nagkatinginan kami at sa pamamagitan ng aming mga tingin ay tila nag-uusap na

MALUNGKOT akong nakatitig sa repleksiyon kong nasa salamin. Halos dalawa ang nag-aayos sa akin ngayon. Isa para sa make-up ko at ang isa naman ay para sa buhok ko. Yes, it’s my Wedding Day! Since that day ay marami na ang nagbago. Isa nga roon ay ang pakikipagkalas ko kay Xander Luis. Kahit labag sa loob ko at sobra-sobra ang sakit na idudulot nito sa aming dalawa ay kailangan kong gawin ito. I have no choice that time.   Muli ay napalingon ako sa pintuan kung saan iniluwa niyon ang bestfriend kong si Mikaela. Mapait akong napangiti. Maski siya’y tila maiiyak din. Hindi dahil sa masaya siya para sa akin . . . kun’di dahil ikakasal na ako. Naiiyak siya dahil sa awa sa akin. Sapagkat hindi si Xander Luis ang maghihintay sa akin sa harap ng altar, kun’di si Bobby.   Tatlong buwan na ang nakakaraan nang huli kaming mag-usap ni Xander. Ang tatlong buwang nakalipas ay maraming nangyaring hindi ko inaasahan. Isang butil ng luha ang humulagpos sa ak

ISANG LINGGONG hindi umuwi ang anak ko. Naroon ang pag-aalala ko bilang ina niya. Dinama ko ang kumikirot na mga sugat at pasa ko. Kagagawan lang naman ni Bobby ang mga ito. Wala naman nang bago. Ngunit nakalalamang ang kirot sa dibdib ko. Kagagaling ko lang kahapon sa hospital nina Mikaela. Napapadalas kasi ang pagkirot-kirot ng puso ko. Hanggang sa nawawalan na nga ako ng malay at kinakapos pa nga sa hininga. Ayon sa bestfriend ko, nasa stage four na raw ang cancer ko. Halos hindi ako makapaniwala, maski siya ay ganoon din. Ang uri ng cancer cell na tumama sa akin ay hindi agad nagpapakita o nagpaparamdam ng sintomas. Kapag malala na ay doon mo pa lang mararamdaman ang mga sintomas. Gusto kong manlumo, mag-iiyak. Ngunit wala itong maitutulong. Wala nang lunas ang sakit ko, iyon ang totoo. Ang mas masakit, anumang sandali ay mamatay na ako. Hindi ako natatakot sa kamatayang naghihintay sa akin. Mas natatakot akong iwan ang nag-iisa kong ana

MAKALIPAS ang limang Taon mula nang pumanaw si Lolo Luis ay napagkasunduan ng lahat na every Death Anniversary nito’y magkakaroon ng malaking event sa “ANGEL BLUE SKY HOME CARE” isang institusyon. Kung saan doon inilalagak ang mga may edad na, inaalagaan at binibigyan ng tamang pagkalinga na hindi makayanan maibigay ng mga kapamilya nito. Tanging sa charity funds at Government Donation umaasa ang institusyon. Mabuti na lamang at madami pa rin ang mga good samaritan. Dahil sa panahon ngayon ay iilan nalang ang may mabubuting kalooban. Matapos kong mapaupo si Lola Odette na isa na rin sa mga oldies sa Blue Sky ay agad na akong pumaroon sa harapan. Nakita kong napakalawak ng pagkakangiti ni Jxyll Dixon. Kababata ko at isa sa mga kabataan sa komunidad namin na nagvolunteer. Kahit may kaya sa buhay ay hindi ito nag-alangan tumulong. Sabagay apo rin naman ito nina Nichola