MAKALIPAS ANG BEINTE CUATRO ORAS AY nakatanggap si Demani ng tawag mula sa ina; Cori was finally awake and Mau had finally given birth to a bouncing baby boy.  Nasa higaan si Demani nang matanggap ang tawag na iyon, kaya naman napabalikwas ito ng bangon at tinungo ang home office ng asawa.             Hindi na siya nag-abalang kumatok, dire-diretso niyang binuksan ang pinto at akmang babalitaan ang asawa nang makita itong may kausap sa harap ng computer screen. He was on video call, at sandali lang siya nitong tinapunan ng tingin bago itinuloy ang pakikipag-usap. Seryoso ang mukha ni Van, tila may malaking problema.             Itinuloy niya ang pagpasok saka tahimik na inisara ang pinto. Humakbang siya patungo sa mesa ng asawa at naupo sa katapat na

             “BAKIT HINDI KA DINADALAW NI VAN DITO, O HINDI MAN AY TUMATAWAG?”              Napalingon si Demani nang marinig ang tinig ni Cori sa entry ng kusina. Nakatayo ito roon, ang isang kamay ay nakahawak sa jam ng pinto, ang anyo ay maputla pa rin subalit kahit papaano ay nagagawa nang tumayo at maglakad nang walang alalay.                “Hey, morning,” she said, instead of answering Cori's question.              Itinuloy ni Coreen ang pagpasok, lumapit sa kaniya at pinahiran ang harinang nasa kaniyang mukha. “Wala ka na naman sa sarili mo.”              Napakurap siya at tinitigan ang pinsan. Dalawang araw na simula nang makalabas ng ospital si Coreen at doon silang dalawa dumiretso s

               “HEY, WHAT’S THE MATTER?” salubong ang mga kilay ni Lara nang makita si Van na nakaupo sa harap ng minibar ng bahay ni Attorney Salveijo; ang ama nito. Simula nang umuwi sa Pilipinas ang dalaga ay doon ito namalagi sa dalawang palapag na bahay ng ama.               The house itself had four bedrooms, at madalas na wala si Attorney Salviejo dahil sa trabaho, kaya laking pasasalamat nito sa tuwing naka-uuwi ang anak sa bansa dahil natatauhan ang bahay.               Van had an access to the house; he even had his duplicate key. Lumaki ito sa pangangalaga ni Attorney Salviejo na matalik na kaibigan ng namayapang ama kaya madalas itong naroon simula pagkabata. And he was treated by Attorney Salviejo not just a client, but also like his own child.        &

              “MA’AM DEMANI!” Napatayo si Michelle, ang sekretarya ni Van, nang makita si Demani na naglalakad palapit sa table nito.              Isang malapad na ngiti ang pinakawalan ni Demani. Lumapit pa siya sa mesa ni Michelle at sa ibabaw niyon ay inilapag ang dalang box ng cupcakes na binili pa sa isang sikat na cake shop.                       "Hey," bati ni Demani. Madalang siyang bumisita sa opisina ng asawa, pero sa tuwing daraan siya roon ay sinisiguro niyang may dala siya para sa mga guwardiya at kay Michelle.             “How have you been?”              Pilit na ngiti ang pinakawalan ni

             “LARA WASN’T IN HER BEST MOOD these past few days, honey. I’m sorry for the way she acted over dinner…”            Napalingon si Demani sa asawa matapos marinig ang sinabi nito. She stared at Van’s tensed face and wondered why he sounded so defensive.             Kasalukuyan na silang sakay ng kotse nito at bumibyahe pauwi ng Antipolo. Maaga pa; it was only passed eight o’clock, pero dahil sa traffic palabas ng Metro ay baka abutin sila ng hanggang alas dies bago tuluyang makauwi.             Ibinalik niya ang tingin sa labas ng bintana; ang pansin ay wala naman sa paligid kung hindi sa nangyari kanina sa dinner.             Lara’s attitude