หวังอี้หลินรู้สึกถึงสายตาอิจฉามากมายที่จ้องมองเธอ ถึงแม้ว่าจะเห็นฉากแบบนี้บ่อยจนชินตา ทว่าความหยิ่งยะโสในตัวเธอก็ยังคงทำให้เธอพึงพอใจอย่างมาก รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอสดใสขึ้นเรื่อย ๆ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็พบว่าชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอมีสีหน้าแปลกไป “หลินเฉิน คุณเป็นอะไรคะ?” หวังอี้หลินถามเสียงเบา ฉู่หลินเฉินได้สติกลับมาพร้อมส่ายหัวเบา ๆ “ไม่มีอะไร” ถึงอย่างนั้น ในใจเขาก็ยังคงรู้สึกแปลก ๆ อยู่ เขาเหลือบมองไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่งโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่เห็นร่างที่น่าสงสัยใด ๆ ฉู่หลินเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องละทิ้งความสงสัยแ ละเข้าไปในสถานที่พร้อมกับหวังอี้หลิน ในเดียวกัน ฉินซูซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังม่านก็ยกมือขึ้นทาบหน้าอกพร้อมถอนหายใจเบา ๆ ฉู่หลินเฉินเฉียบแหลมจริง ๆ เธอเกือบจะโดนจับได้แล้ว การประมูลเริ่มต้นอย่างเป็นทางการ ฉินซูเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ในความมืด เธอตรวจสอบล่วงหน้าแล้วพบว่าวันนี้ฉู่หลินเฉินมาหาไม้กฤษณาล้ำค่า และหายากชิ้นหนึ่ง หลังจากการประมูลหลายรอบ ในที่สุดก็ถึงคราวของไม้กฤษณาที่จะออกสู่การประมูล เมื่อฉู่หลินเฉินเสนอราคา ฉินซูก็ออกจากสถานที่อย่างเงียบ ๆ และ

หวังอี้หลินเห็นปฏิกิริยาของฉู่หลินเฉิน และดวงตาของเธอก็มืดลงอย่างช่วยไม่ได้ เธอมองส่งเขาขึ้นรถแล้วขับออกไป ในที่สุดใบหน้าของเธอก็เย็นชาลง พร้อมแอบกัดริมฝีปากของเธอเบา ๆ สามปี เวลาผ่านไปถึงสามปีแล้ว... ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแท้งกะทันหันเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้เธอคงจะแต่งงานกับฉู่หลินเฉิน และกลายเป็นคุณนายฉู่ไปแล้ว! ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากเก็บลูกไว้ แต่เธอก็วางแผนที่จะกำจัดเด็กทิ้งหลังจากงานแต่งงานเสร็จสิ้น กลับไม่คิดถึงว่าเรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้นก่อนงานแต่งงาน! เพื่อไม่ให้คนอื่นเกิดความสงสัย เธอจึงต้องแสร้งทำเป็นคร่ำครวญที่สูญเสียลูกชายสุดที่รัก และเลื่อนงานแต่งงานออกไปชั่วคราว คาดไม่ถึงว่า ต่อมาฉู่หลินเฉินตรวจพบว่าร่างกายของเขาเกิดความผิดปกติ และงานแต่งงานก็ถูกเลื่อนออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า และสามปีผ่านไปในพริบตา หากสถานการณ์ของฉู่หลินเฉินไม่ดีขึ้น ไม่รู้จะล่าช้าไปอีกนานแค่ไหน สิ่งที่หวังอี้หลินใส่ใจมากที่สุดคือ ถ้าเขารักษาไม่หาย เธอจะยังแต่งงานกับเขาไหม? ด้วยอาชีพการงานของหวังอี้หลินกำลังเป็นที่นิยม เธอเป็นนางฟ้าระดับชาติ และเป็นราชินีอันดับต้น ๆ แม้ว่าเธอจะไม่แต่งงานกับฉู่

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ใบหน้าของฉินซูก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป “เขามาทำไม?” จางอี้เฟยรู้สึกว่าฉินซูอาจเข้าใจผิด จึงตอบกลับทันที “ขอให้ฉันรักษาเขา” เมื่อฉินซูได้ยินแบบนี้ หัวใจที่เพิ่งพองโตก็ดิ่งลงอีกครั้ง เธอคิดว่าเขากำลังมาหาเธอ และเกือบจะคิดว่าเธอถูกจับได้แล้ว ฉินซูถามว่า “เขามารักษาโรคอะไร?” “อาการป่วยของเขาคล้ายกับหานโม่หยาง เขาอาจจะได้ยินรื่องผลการรักษาของหานโม่หยางที่รักษากับฉัน ดังนั้นเขาจึงตั้งใจมาที่นี่เป็นพิเศษ แต่ฉันไม่ได้ตอบตกลง ฉันอยากจะถามความเห็นเธอก่อน…” “รักษาเลย!” ฉินซูพูดโดยแทบไม่ต้องคิดว่า “ทำไมนายไม่ตอบรับเล่า?” จางอี้เฟยรู้สึกมึนงงเล็กน้อยและพูดอย่างลำบากใจว่า “ฉันทำไปเพราะว่านึกถึงที่เธอยังไม่หายเกลียดฉู่หลินเฉินไง ยิ่งกว่านั้น...พูดตามตรง ฉันเพิ่งเรียนรู้จากเธอได้นิดหน่อยเอง ฉันไม่มั่นใจในโรคพวกนี้จริง ๆ ” ฉินซูเงียบและจมอยู่กับความคิด จางอี้เฟยไม่ได้ยินเสียงของเธอสักพัก จึงอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า “ฉินซู เธอคิดว่าฉันควรรักษาเขาไหม?” “ควร” ฉินซูให้คำตอบสั้น ๆ และชัดเจน ในขณะนี้ เธอสงบลงและคิดวิธีแก้ปัญหาได้ “อี้เฟย