Nang makita ang mukha ng anak na puno ng luha, pinigilan ni Sharon ang sarili na punasan ito. Mahal na mahal ni Douglas ang apo niyang ito, marahil ay siya lang ang tanging taong makakapagparusa kay Sally sa pagkakataong ito.Totoo nga, nang marinig ni Douglas ang sinabi ni Sebastian, kumunot ang noo nito, ang kaniyang matanda ngunit marilag na mga mata ay dumapo kay Sally, at kasing lalim ng lumang kampana ang boses nito habang nagsasalita, “Sinaktan mo ba si Sebastian?”Hindi maganda ang pakiramdam ni Douglas ngayong araw kaya’t nagpahinga siya sa kwarto nang hindi nakikipaglaro kay Sebastian. Kung hindi siya sinabihan ng kasambahay na nasunog ang kamay ng kaniyang apo, hindi niya ito malalaman.Labis na natataranta si Sally sa matinding pagkakatitig sa kaniya ni Douglas. Sa puntong ito, anong magagawa niya?Pinagngalit niya ang kaniyang ngipin, sinalubong ang mapanuring tingin ni Douglas, at nagkunwaring kaawa-awa. “Lolo, hindi po. Namatayan ako ng anak. Wala akong ibang narara

“Tama na! Hanggang ngayon ay tumantanggi ka pa. Mukhang masiyado akong naging mabait sa pagpayag na manatili ka sa bahay para magpagaling, pero sinaktan mo ang apo ko. Isa lang siyang bata. Paano mo ito nagawa sa kaniya? Isa kang tunay na napakasamang babae!” Mahal na mahal ni Douglas si Sebastian.Nang makita ang nasunog nitong kamay, hindi niya makontrol ang kaniyang galit.“Sa tingin ko ay hindi tuluyang masisisi si Sharon sa pagkahulog mo sa hagdan. Mayroon ka din problema. Mag-impake ka kaagad at umalis sa bahay!” Pinalayas ito agad ni Douglas nang walang pag-aalinlangan.Naging blangko sandali ang isipan ni Sally, biglaang nanliit ang itim ng kaniyang mga mmata, at mabilis na sumagot, “Hindi, lolo, nagkamali ako. Inaamin ko ang pagkakamali ko. Hindi ko dapat sinaktan si Sebastian dala ng emosyon ko,” Mapait siyang umiyak at nagmakaawa.Habang seryoso ang mukha, sinabihan ni Douglas ang kasambahay na katatawag pa lang ng doktor, “Sabihan mo ang mga tao sa bahay na iimpake ang mg

Nanatili magdamag si Simon sa ospital. Kahit na wala siya masiyadong maitulong, mas mabuti ito kaysa iwanan si Sharon na alagaan mag-isa ang bata.Ipinadala niya kay Frankly ang mga dokumento na kailangan niyang asikasuhin para makapagtrabaho siya sa ward habang inaalagaan ni Sharon ang bata.Katulad ng kwento ni Sebastian, magdamag itong binantayan ni Sharon. Pinupunasan niya ang pawis nito, pinapalitan ang tuwalya, at inaalam ang temperatura ng katawan nang paulit-ulit sa takot na lagnatin ito ulit.Uminom si Sebastian ng gamot kinagabihan at mahimbing na nakatulog. Tumalikod si Sharon para tingnan ang lalaking nasa hindi kalayuan na abala sa pagtingin ng mga dokumento.Tumayo siya at nilapitan ito. “Magpahinga ka muna. Magiging abala ka sa trabaho bukas sa kumpanya,” Mahina niyang saad. Isa itong premium ward. Mayroong ekstrang kama at sofa, kaya’t pwede itong magpahinga kapag pagod na.Tumingala si Simon para tingnan si Sharon. Magulo ng kaunti ang buhok nito dahil naging abal

Mapanudyong ngumisi si Howard. “Hindi mo ba naiintindihan? Sinabi ko sa iyo na wala siyang kontrol tungkol sa sarili niyang kasal. Kailangan mo rin makipag-divorce sa kaniya kaagad. Baka mapalayas ka pa sa bahay ng mga Zachary,” Sabi nito.Huminto ito at tiningnan siya mula ulo hanggang paa nang may awa. “Kaya mas mabuting hindi ka mahulog sa tito ko. Kung hindi, katapusan mo na, “Sabi nito.Inisip niya ito. Ibig sabihin niya ba ay haharangan ni Douglas ang kasal nila?“Hindi mo kailangang mag-alala sa amin. Sa ngayon, hindi pa kinokontra ni Director Zachary ang relasyon namin,” Walang emosyong sabi ni Sharon.“Sinong nagsabi sa iyong si lolo iyon? Hindi mo pa nakikita ang taong tinutukoy ko. Mas makapangyarihan siya kaysa kay lolo. Hindi maglalakas-looob ang tito ko na suwayin ito,” Sabi nito.Kumunot ang noo ni Sharon. Sinong katatakutan ni Simon?“Oh? Sino itong taong tinutukoy mo?”“Hindi ka na makapaghintay na makita siya? Huwag kang mag-alala, sa tingin ko ay malapit mo na

“Tito, ang chef sa bahay ang naghanda ng tanghalin na ito? Ang bango. Hindi pa ako kumakain. Ayos lang bang humingi ng kaunting risotto?” Tanong nito bago umupo.“Umuwi ka kung gusto mo niyan,” Malamig na sagot ni Simon. Kaagad itong tinanggihan.Tumigil si Howard sa kalagitnaan ng pag-upo. “Sige, hindi ko na kayo aabalahin pang dalawa. Dahil mag-isa lang naman ako, mag-oorder na lang ako,” Pagmamaktol nito.Tiningnan niya nang masama si Sharon bago umalis. Kahit ganoon, hindi siya nito tinapunan ng tingin. Masaya pa rin itong kumakain ng tanghalian kasama ang kaniyang tito.Pinigilan niya ang nag-aalab na galit sa kaniyang puso at tumalikod para maglakad nang mabilis. Sa sandaling isinara niya ang pinto, naglaho ang ngiti sa kaniyang mukha.Noong una ay mayroong gana si Sharon. Pero matapos dumating ni Howard, hindi niya na gustong kumain pa. Ibinaba niya ang kaniyang kutsara’t tinidor matapos kumain nang kaunti. “Busog na ako. Pwede mo ng ituloy ang pagkain mo nang dahan-dahan,”