Kakabahan ang sinuman sa katahimikan nang sandaling iyon. Hindi mapigilan ni Sharon na gumawa ng tunog para basagin ang katahimikan. Biglang pumulupot sa kaniyang baywang ang mahahabang braso ni Simon, at may pwersa siya nitong sinandal sa braso nito, dahilan para dumikit siya sa matikas na dibdib ni SImon.Nakadiin ang malaking palad nito sa kaniyang baywang, tensyunado siya dahil dito.Narinig ang malamig na boses ni Simon sa itaas ng kaniyang ulo, ”Mrs.Zachary, akala mo ba ay madali lamang makakuha ng wedding certificate?” Inilagay ni Sharon ang pareho niyang kamay sa dibdib nito. Nararamdaman niya ang muscles nito sa kaniyang mga kamay, at tibok ng puso nito. Kinakabahan siya kaya’t wala siyang ideya kung saan dapat ilagay ang kaniyang kamay.Tiningnan ni Simon ang ekspresyon nito at nagningning ang kaniyang mga mata nang may pagkapilyo. “O... baka naman nagseselos ka?”Nagningning ang mga mata ni Sharon. “Ako, bakit ako magseselos? Sinasabi ko lang ang naiisip ko. Totoo naman

Nasasaktan at kinakabahan si Sharon. Hindi na siya nag-isip pa at lumapit para sagipin ang anak. Sumigaw si Howard, “Huwag kang lumapit, o itatapon ko siya lupa!”Huminto ang mga yapak ni Sharon. Maingat niya itong tinitingnan, at malamig na sinabi. “Bitawan mo siya!”Pinaningkitan siya nito nang masama. “Sharon, ikaw nag nagsadyang palapitin ang batang ito para saktan si Sally, tama? Dahil sa iyo ay nawala ang bata sa sinapupunan niya, at ngayon gusto mo pa rin siyang saktan? Bakit napakasama mo?”Kumunot ang noo ni Sharon. “Hindi ko iyon ginawa! Sa ngayon, ibaba mo muna siya.” Nahihirapan siyang ipaliwanag ang sitwasyon sa kaniya. Hindi tinatanggap ni Howard ang kaniyang paliwanag. Nadudurog ang kaniyang puso habang nakikita ang kaniyang anak na nahihirapan at nasasaktan.Si Sally na nakaupo pa rin sa lupa ay nasaksihan ang buong eksena. Ngumisi ang gilid ng kaniyang labi nang walang nakakakita, at kuminang nang malamig ang kaniyang mga mata.Hindi pa rin bumibitaw si Howard at

Kaagad na nagbago ang ekspresyon ni Sally. Habang nakaukit sa kaniyang mukha ang galit at sama ng loob, hinarap niya si Sharon. “Sharon, alam mo ba kung bakit ako lumipat dito? Dahil gusto kitang mapalayas nang tuluyan sa bahay ng mga Zachary. Maghintay ka lang at makikita mo!”Tinapatan ni Sharon ang matalim na tingin nito. Nagawa niyang maintindihan ang hindi pagkakuntento at galit na umiikot sa mga mata ni Sally, ang determinasyon nitong mapalayas siya sa bahay o kahit na mapaglaho siya sa mundo kung kaya nito.Natatawa siya rito. “Sally, limang taon na ang nakalilipas, inagaw mo sa akin ang kasal ko at ninakaw ang mapapangasawa ko. At ngayon naman ay gusto mong sirain ang pamilya ko. Mayroon bang problema sa iyo? Hindi mo ba talaga kayang matiis na makita akong mabuhay nang maayos?”Matagal ng tumapak sa landas ng pagkapanatiko si Sally. Kaunti na lang ang natitirang katinuan sa kaniya. Ngumiti ito nang malamig at sinabi, “Tama ka. Hindi ko kailanman hahayaan na mabuhay ka nang

Habang sinusubukan ni Sharon isipin ang susunod niyang gagawin, biglang bumukas ang pinto ng kwarto. Isang bata ngunit masayang boses ang narinig, “Mommy… Nanalo ulit ako kay lolo!”Tumakbo papasok sa kwarto si Sebastian, tuwang-tuwa, at nang makita nito ang mga magulang na magkayakap sa sofa, biglang itong natigilan. Nanlaki ang mga mata nito sa gulat habang tinitingnan ang dalawa, at sa sumunod na sandali, sumigaw ito at tinakpan ang mga mata.Hindi inasahan ni Sharon na biglang papasok ang kaniyang anak sa kwarto at makita sila sa ganitong sitwasyon. Kahit na hindi naman intimate ang aktong ito, nahihiya pa rin siya.Mabilis niyang itinulak si Simon at kumalas sa mga bisig nito. Lumapit siya sa kaniyang anak at nag-aalala ang tonong sinabi, “Anong problema? Bakit mo pinikit ang mga mata mo?”“Masakit po ang mga mata ko.” Nakatakip pa rin ang mga kamay ng bata sa mata nito.Kinabahan si Sharon. “Masakit? Hindi ba’t ayos ka lang naman kanina? Bakit biglang sumakit? Tingnan ko.”

“Nasaktan ka ba talaga? Hindi ba’t chess piece mo lang naman ang batang iyon? Napakasama mo na para patayin siya, kaya’t anong karapatan mong magsalita tungkol sa kalungkutan? Hindi anak ni Howard ang batang iyon. Kaya’t wala kang awa sa bata, tama ba ako?” Hindi mapigilan ni Sharon ang kaniyang galit at sumagot kay Sally.Naglaho ang ngiti sa mukha ni Sally. Sumunod ay ngumisi ito nang masama at sinabi, “Ano naman? Dahil walang nakapagpapatunay na hindi sa kaniya ang bata, huwag mo ng isipin pang gamitin ang bagay na ito para takutin ako! Kahit na si Simon pa… imposible!”Nang marinig ito ni Sharon, mayroon siyang biglang naisip, at kaagad niyang naintindihan ang isang bagay. Ang matalim niyang tingin ay nakatuon lamang kay Sally habang nag-aalinlangang sinabi, “Ikaw.. ikaw ang humarang sa parental DNA test report?”Nagulantang siya nang ipakita sa kaniya ni Simon ang parental DNA test. Hindi niya maintindihan ang rason sa likod nito. ‘Malinaw na hindi kay Howard ang bata, pero bak