Nang lumingon si Helen at nakitang nakalabas na ang kaniyang boss mula sa kotse, mabilis siyang lumapit at sinabi, “Vice President, bakit po kayo lumabas? Ayos lang ba kayo? Nasaktan po ba kayo?”Blangko ang mukha ni Penelope. Wala pang nakakita ng ngiti sa mukha niya kahit kailan.Si Sharon na nabibigla pa rin ay lumingon sa direksyon ng boss na iyon. Ang babaeng nasa katamtamang edad na lumabas sa kotse ay nakasuot ng isang simpleng business suit, at ang buhok nito ay naka-pulled back. Walang ngiti sa mga mata nito, sopistikada ang dating sa gitna ng makapangyarihan nitong aura. Mukha talaga siyang literal na babaeng boss.Bakit parang pamilyar ang babaeng ito? Bakit ang dominanteng aura nito ay katulad ng kay Simon?Masasabi ni Sharon na siya ang may-ari ng kotse. Lumakad siya palapit, humingi siya ng tawad, “I’m so sorry, nawala ang atensyon ko sa kalsada... Pero huwag kayo mag-alala, babayaran ko kung magkano man ang dapat bayaran.”Matapos bumalik sa sarili, napagtanto niyan

Walang anumang ekspresyong ang lalaki sa mukha nito nang ibalik nito ang tanong sa kaniya. “Ano sa tingin mo?”Binaba ni Sharon ang tingin. “Pi... pinagsisisihan ko ang lahat. Hindi ko inakalang babangga ako sa kaniya.”“Nagsisisi? Ano sa tingin mo ang mga maaaring mangyari kapag nagmamaneho ka? Paano kung mayroong bumangga sa iyo, o kung makabangga ka? Sa tingin mo ay madadala mo ang responsibilidad?” Pinagsabihan niya ito habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Nasurpresa si Sharon sa seryosong ekspresyon nito sa mukha. A.. alam kong kasalanan ko ito, pero.. Mag-asawa na tayo ngayon. Patatawarin ako ng kapatid mo dahil sa iyo, tama?”Mayroon pa rin seryosong ekspresyon sa mukha ang lalaki. “Nag-aalala lang ako na hindi ka niya tingnan bilang sister-in-law.”Natigilan si Sharon. Tama ito, tinawag niya bilang sister-in-law si Penelope, pero lumakad lamang ito palayo nang seryoso ang ekspresyon sa mukha.“Anong kailangan kong gawin? Pwede akong humingi ng tawad sa kaniya, tama?”

“Lahat ng iyon ay nakaraan na..”“Dahil lang nakaraan na ito ay hindi ibig sabihin na hindi na iyon nangyari! Paano mo nagawang magpakasal sa ganoong babae?! Malinaw na mayroon siyang motibo!”“Penelope, hindi mo pa siya nakakasama. Ang tanging nagawa mo lang ay makinig sa mga sabi-sabi. Paano mo nasasabing mayroon siyang motibo dahil lang doon?” Hindi tinaas ni Simon ang kaniyang boses. Gusto niya lang ay malinawan ito, hindi makipag-away.Gayunpaman, para kay Penelope, ito ang unang beses na nakipagsagutan ito sa kaniya dahil lang sa isang babae!Humigpit ang hawak nito sa armrest habang naninikip ang dibdib. “Kahit na ano pa man, hindi ako sang-ayon sa pagpapakasal mo sa babaeng ito. Binangga niya pa ang kotse ko ngayong araw at pwede akong mamatay roon kung hindi ako sinwerte! Makipaghiwalay ka na kaagad sa kaniya para sa ikabubuti mo!”Kumunot ang noo ni Simon. “Penelope, hindi pagkakaintindihan ang nangyari ngayong araw. Hindi ba’t masiyado mo siyang hinuhusgahan?”“Hindi

Hindi maipaliwanag ang sama ng ekspresyon sa mukha ni Simon, tumitibok ang mga ugat sa kaniyang noo. Bakit palaging nang-iistorbo ang batang ito sa tuwing mayroon siyang seryosong gagawin?Sinira ng bata ang kaniyang mga plano. Gusto niya itong palayasin sa bahay, hindi na baleng anak niya ito!Namula ang mukha ni Sharon nang itulak niya palayo sa kaniya si Simon at yumuko upang suriin ang kaniyang damit. Mabuti na lamang ay hindi ito magulo. Tanging paghinga lang niya ang magulo. Hinaplos niya ang kaniyang buhok habang sinasabi, “Sebastian, bakit hindi ka kumatok bago pumasok?”Sumagot ang bata. “Kung kumatok ako, hindi ko po makikita si Dad na sinasaktan ka!”Natigilan ang ekspresyon sa mukha ni Simon nang umupo siya at tiningnan nang masama ang bata. “Hindi ko siya sinasaktan…”“Nakita ko na po ang lahat, pero nagsisinungaling pa rin kayo!” Hindi siya pinapaniwalaan ng bata.Sumunod din si Sharon at sinabi, “Hindi ako sinasaktan ng dad mo, nag…”Tinititigan siya ni Sebastian

Nabigla si Sharon sa pagka-istrikto nito. Pinigilan niya ang kaniyang mga emosyon na nawalan siya ng kontrol kanina, at bahagyang nalinawan. Nakipagsagutan siya kay Howard sa harap ng mga executives ng kumpanya. Nakakahiya!Nakayukom ang kaniyang mga kamao habang kinakagat niya ang labi. Kahit na galit at masama pa rin ang loob niya, kailangan niya pa rin tumahimik at lumabas ng silid. Hindi niya na maaaring ipahiya pa ang sarili.Mayroong istriktong ekspresyon si Simon sa kaniyang mukha, at nagkunwari siyang hindi niya ito nakitang umalis. Gayunpaman, tiningnan niya ito sa sulok ng kaniyang mga mata habang paalis, at tila mayroon itong malungkot na ekspresyon habang palabas ng silid.Mayroong hindi halatang ngiti sa mukha si Howard. HIndi siya nagsalita, sinunod ang utos ni Simon at naglakad palabas ng conference room kasunod ni Sharon.Naglalakad sa mga pasilyo si Sharon habang galit na humihinga. Nagbabanta siyang sunugin nang buhay ng galit sa puso niya!Maririnig ang mga yab