All Chapters of Forgotten Scars of Love: Chapter 21 - Chapter 30

YOHANN's POV      Meet me at my place. We need to talk. Napabuntong-hininga ako pagkatapos basahin ulit ang text ni Hosiah kanina. Tinawagan ko ang number niya habang nakaparada na sa madilim na part dito sa labas ng malaking gate ng mansion.  “I’m here” pagsasalita ko when he finally answered my call. The gate quickly opened. Humigpit ang pagkakahawak ko sa manibela habang umaabante papasok. It's been ages since I left this place.  Tiningala ko agad ang mansyon ng mga Jung pagkalabas ko sa loob ng sariling sasakyan. Wala pa rin itong pinagbago. Nagbaba ako ng tingin sa mga katulong na sabay-sabay na yumuko sa harapan ko.. Awtomatikong nagsipagyukuan din ang mga katulong pagkapasok ko sa loob. All are unfamiliar faces.  “Glad you came” Napa-angat ako ng tingin nang marinig ang boses ni Hosiah sa ibabaw. Nakapatong ang dalawang braso sa railings ng hagdan, pinapan

“Rui?” Nabalik ako sa wisyo nang pisilin ni Trystan ang palad kong hawak pa rin niya. Ako na mismo ang bumitaw at napapahiyang ngumiti. “What do you think?” Napakurap ako. “A-Ano nga ulit ‘yon?” Tumikhim siya na halatang pinipigilang matawa sa inasta ko. Kung bakit ba kasi sumulpot pa ang Yohann Min na ‘to dito.  “I want to know you more, Rui. I’m sorry kung masyado akong mabilis.” “A-Ayos lang” Nagulat siya at maski ako nagulat din sa sinabi ko. “Ang ibig kong sabihin...” “So I presume, this is a yes for tonight?” Huminga ako ng malalim bago siya nakangiting tinanguan. Hindi nakatakas sa akin ang paglawak ng kanyang ngiti na para bang isang magandang balita ang narinig niya.  “Kaso uuwi muna ako mamaya pagkatapos dito. Okay 

Nagpanggap akong walang narinig sa usapan nila kanina sa labas. Abala kaming lahat sa trabaho. Busy naman si Cerra sa pagtuturo kay Yohann Min. Nasa kusina naman sina Greggy at Amay. Nagpatuloy ang paglabas-masok ko sa pizza parlor. Kada may nagpapadeliver ay palitan naming pinupuntahan ni kuya Roger ang address. This time, ako naman ang aalis dala ang limang box ng pizza. Nakita kong nakasandal na nakapikit si Yohann Min sa punong-kahoy sa tabi ng motor na gagamitin ko. Hindi na ako nag-atubiling kausapin siya at nagpatuloy sa paglalagay ng mga box sa likod ng motor. Gising na siya nang subukan kong lingunin.“Wala na bang pinapagawa si Cerra sa’yo?”“Hinihintay kita”“May idideliver ako.” nilingon ko siya. Umayos na siya ng tayo. “Bakit?”Murder case...Hindi ko alam kung paniniwalaan k

RUI's POV Isang linggo na ang dumaan matapos mangyari ang gabing iyon kasama si Yohann Min. Hindi na rin namin pa napag-usapan ang tungkol sa nangyari sa kanya. Dahil ba sa ulan? Dahil ba sa akin? Halatang ayaw niyang pag-usapan namin iyon. Hinayaan ko na lang din. Sino ba naman ako para magtanong? Baka magalit lang siya. Pero nag-aalala ako. Nag-iba na rin ang ihip ng hangin sa aming dalawa. Masyado na siyang malayo at iwas. Di kaya nahihiya lang siya?  Friday ngayon kaya maraming customers. Halos kaming lahat ay hindi na magkaimikan dahil sa mabilisang pagtatrabaho. May pagkakataong magkakasalubong kaming dalawa pero siya na ngayon ang unang mag-iiwas. May oras na magkakalingunan kami pero sinusubukan niyang ilagpas ang paningin sa akin kahit alam kong sa akin naman talaga siya nakatingin. Bakit hindi na lang kaya niya ako kausapin? Tsk. Ilang minuto lang akong mananatili tapos aalis na naman para magdeliver.

“Uy teka, sandali!” sunod ko sa kanya. Nagpatuloy lang siya. Nagmamadali kong pinantayan ang kanyang paglalakad. May kung anong parte sa sarili ko ang natuwa pero hindi ko pa rin siya maintindihan. Ilang araw niya akong iniwasan sa trabaho pero heto siya't nagboluntaryo pang samahan ako dito. Itinikom ko na lang ang bibig at nagbaba ng tingin sa kamay niyang hawak ang handle ng maleta ko. Sa isang kamay naman ay hawak niya ang kanyang maleta. Naglakad kami nang ganoon ang kanyang estado. Babawiin ko sana iyong akin pero binawi ko ang kamay at tiningala siya. “Watch your steps, Rui” nag-abot ang kanyang kilay nang hindi ako nililingon. “You’re staring too much”  Siniringan ko siya bago sumunod. Late ko nang napansin kung gaano kalaki at kaganda ang airport na ito. Malayong-malayo sa Pilipinas. Pakurba ang ceiling ng Charles de Gaulle at kulay pula naman ang carpet na dinaraanan namin ngayon. Napanganga ako sa sobrang pagkamangha. Kahit madaming tao, hindi