"Wait! Ari, I'm just joking!" I heard him laughed. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad. Nakatalikod na ako rito kaya malaya na akong nakakangiti.Mayamaya pa ay mabilis kong binura ang ngiti sa mga labi ko nang maramdaman ko ang presensiya nito sa likuran ko. Mariin kong ipinagdikit ang mga labi ko nang marinig ko ang boses nito."Okay, seryoso na. I'm just thinking, how about we spend our night at my daddy's condo unit?" saad nito.Napakunot naman ang noo ko at tiningnan ito, "Ano?""H'wag ka munang umuwi sa boarding house mo." he said."Hindi puwe

My eyes widen in shock, "P—Pupunta kayo rito?" I unconsciously asked."Yes po, and I'm so very excited! Please wait us there, mommy! We're going to your building!"Natawa ako sa sinabi ng anak ko at nagsimula na ulit magmaneho, "Oh no, baby. That building isn't mommy's house. 'Diba, I told you, that's a condominium. I pay to live there." I corrected him. Still wearing my big smile.Narinig ko ang pag-ah ng anak ko sa kabilang linya. Naiisip ko pa lang ang mukha ng anak kong kinokoreksyunan ko, ang sarap pisil-pisilin ng kaniyang mga pisngi."Why don't you just buy the whole building, mom? You have a lots of money." my son innocently questioned.

.Nakita kong humigop ng kape galing sa kaniyang tasa si Mister Rizardo, isa sa mga kasosyo ko. He owned a 2 large companies here in Philippines and in Japan and is considered as business tycoon. Hindi naman ako nagsising pinili siya bilang isa sa mga kasosyo ko dahil talagang maaasahan at mapagkakatiwalaan siyang tao. We have some similarities and one of those is being passionate to our business."Your secretary makes good coffee." he suddenly commented.I giggled, "Yes, she is." I agreed.Marami kaming pinag-usapan tungkol sa negosyo, hanggang sa dumapo tuluyan na kami sa personal naming buhay.It was Mister Martinez who s

"I never stop loving you, Ari.." May kung anong sumipa sa puso ko nang marinig ko ang mga katagang iyon galing mismo sa kaniya. Damn, that was the exact words that I wanted to hear from him back then. That words. Pero wala. Mas pinili niyang saktan ako at iwan. Sobrang sakit niyon. A tear escaped from my eye. Mabuti na lamang at nakatalikod ako rito at hindi niya ako makikitang lumuluha. Pakiramdam ko ay paulit-ulit na pinipiga ang puso ko na nahihirapan na akong huminga ng normal. Minsan ko nang pinalanganing sabihin niya ang mga iyon sa akin noon. Akala ko ay ako bilang asawa ang nagkulang, ngunit hindi pala. Hindi ako nagkulang, siya ang hindi marunong makuntento.  Natatakot na akong nagtiwala ulit. Lalong lalo na sa kaniya. Ganoon ka laki ang naging epekto ng ginawa niya sa akin noon. I almost lost my children. No, not just them, us. We almost died from the time he decided to leave us inside that ro

Katulad ng nakasanayan ko, I left him there. I went to our bedroom and waited until he finally left the unit.Ngunit, habang nakaupo ako sa paanan ng kama namin kung saan nakahiga ang mga anak ko ngayon at hinihintay ang pag-alis ng lalaking iyon dito. Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.Kinabukasan, maaga akong nagising. I woke up at 3:00 AM. Hindi ko na nagawang magpaalam pa sa mga anak ko at isa-isa na lamang silang hinalikan sa noo. Nag-iwan ako ng tig-iisang sticky notes sa bawat gilid nila at nang mabasa ka agad nila ito pagkagising nila.Pinaglutuan ko na rin ng mga ulam at pinagtimplahan ng gatas ang mga anak ko. I also left a note there telling him what foods aren't allowed to be eaten. Pinagbabawalan ko silang kumai