Lahat ng Kabanata ng The CEO's Secret: Kabanata 11 - Kabanata 20

“Where do you want to eat, or you want me to eat you? Choose.” Napakurap-kurap ako sa sinabi niya at biglang namula, parang gusto ko ‘yong pangalawa pero nakakahiya namang sabihin iyon sa kaniya. Ang landi ko talaga!Nagpalinga-linga ako at nakita ko sa di kalayuan ang isang resto.“Doon nalang tayo kumain ng dinner.” Tinuro ko iyon at tiningnan siya.“I still want to eat you, though.” Kibit-balikat niyang sabi at hinila ako papunta sa resto. Damn. He’s tempting me and I like the feeling of it.Nang makapasok kami sa resto ay kunti pa lamang ang kumakain roon. Napahinga ako ng maluwag dahil wala ni isa roon ang aming mga kaco-workmates. Hindi pa rin kasi ako sanay na pagchismisan ng mga tao dahil sa palagi kaming magkasama ni Gio. Marami rin akong naririnig na chismis at hindi ko maiwasan na masaktan.Nilulunok ko na lamang ito dahil ayoko rin naman ng gulo. Lalo na kapag pinagchichismisan ako nila An

Naalimpungatan ako dahil may nakadagang braso sa aking tiyan. Sinilip ko naman kung sino ang aking katabi, nakita kong si Gio pala iyon. Napangiti ako sa kaniya, ang peaceful ng kaniyang tulog, medyo humihilik pa ito. I trace his eyes, nose and lips. Ang pogi niya talaga, mas makinis pa ang kaniyang mukha kaysa sa akin. Nakaka-insecure naman. Nagulat naman ako nang mapangiti ito. "Baka matunaw ako niyan," sabi niya. Napabalikwas naman ako ngunit hinila lamang ako nito at mahigpit na niyakap. "Hmm, I want to cuddle." saad niya at binaon ang kaniyang mukha sa leeg. Ramdam kong kinakantilan nito ng malilit na halik at agad na kinagad. "Gio!" Napasigaw ako sa gulat. Natawa naman siya sa reaksiyon ko. "I'm sorry, I can't help it."Tumayo na ito at napainat-inat. "Let's go?" Inilahad niya ang kaniyang kamay sa akin. Kinuha ko ito at napangiti. Hindi ko maiwasan isipin kung ano na nga ba ang estado ng amin

Nailimpungatan ako nang marinig ko ang mga ibong naghuhunihan sa labas. Sobrang sakit pa ng aking katawan and I’m sore down there. Pinilit ko na lamang makatayo dahil gusto kong makita kung ano na ang nangyayari sa labas.Kumuha ako ng damit sa closet ni Gio roon, hanggang tuhod ko lang ang damit niya, para bang naging isang daster ito kung titingnan sa akin. Hindi ko mahanap ang aking panty kaya ay hindi na lamang ako nagsuot no’n. Nang makalabas ako sa cabin ay nadatnan ko ang isang napakagandang isla. It was like a hidden paradise, ngayon lamang ako nakakita ng gan’to. Laki ako sa isla ngunit iba ito, napapaligiran ang malaking bundok ng mga naglalakihang puno. It was like a paradise, maraming ibon ang naghuhunihan at puno ng mga prutas ang mga puno. May mangga, caimito, cacao, santol at marami pang iba.Mukhang mabubuhay ka rito habang-buhay. Sagana sa pagkain ang islang ito. Bakit kaya hindi ito nadidiskubre ng iba? Napagitla ako nang may naramda

Lahat ng tungkol sa akin ay inopen ko na kay Gio. Wala akong itinago sa kaniya. He really was interested on me na kahit boring na bagay o kwento ay tutok na tutok siya sa akin. “I really admire you though.” Napalingon ako sa sinabi niya. “Bakit naman?” tanong ko sa kaniya. “Kasi ang tapang mo, hindi ko siguro kaya ang mga pinagdaanan mo. Ako, no’ng bata pa ako ay tanging isip ko lang no’n ay maglaro ng maglaro pero ikaw, sa murang edad naranasan mo na ang maghanap-buhay at nakakamangha iyon.” Tinitigan niya ako ng malalim, umiwas ako dahil hindi ko kaya ang intesidad no’n. “Sus, sanay na kasi kami. Ikaw ang nakamamangha dahil sa edad mo ngayon isa ka nang bilyonaryo at may-ari ng isang kompaniya, samantalang ako, wala pa ring naiipundar sa sarili at sa aking pamilya.” Niyakap niya ako nang mahigpit at dinantay niya ang kaniyang hita sa aking hita. Namumula ako dahil nararamdaman ko ang kaniyang alaga na tumutusok sa akin. “Don’t say that, alam

“Careful, honey,” saad na sabi ni Gio habang inaalalayaan ako. Kasalukuyan kaming naghahanap ng makakain dito sa isla. Sawa na kasi kami sa huli naming isda.Mukhang wala pa sa amin ang nakakahanap, sana ay hindi na nga, kung puwede nga lang dito na tumira kasama siya ay okay lang. Ngunit iniisip ko ang aming trabaho, lalo na ang kompaniya niya hindi naman niya iyon magagawang pabayaan. I know him, sa kunting panahon na pagsasama naming ay nakilala ko na siya at alam ko na ang ugali niya.I’m an observant person, iyon ang asset ko sa lahat. I’m aware of everything, pati na ang pamimihasa ng mga kapwa ko katrabaho ay alam ko, ngunit hindi ko man lang sila mapagsabihan and I can’t say no, iyan naman ang kahinaan ko.Naglakad lang kami ng naglakad at nakaabot kami sa isang malaking puno ng manga, sa gilid no’n ay isang puno ng saging at santol.“Omg! Gio, ang dami ng bunga!” manghang saad ko sa kaniya at tinuro