Semua Bab Lahid: Bab 81 - Bab 90

Pinilit kong kumawala mula sa aking kinaroroonan.  Inakma kong tumakbo palabas sa bilog na aking tinatapakan ngunit hindi ko magawang makaalis. Tila may isang hindi nakikitang harang ang sadyang binuo sa pinabilugang puting abo na siyang kumukulong at pumipigil sa akin na makatakas.Kasama ko si Solana. Kasama ko ang matalinhagang babaeng ito sa di malamang bahagi ng gubat. Mahanggang ngayon ay gulat pa rin ako sa pagmumukha niyang talagang kawangis nang sa akin. Hindi ko pa rin lubos maisip na sa malawak na mundong ito ay may nabubuhay rin kaanyo ko.Ang makaharap at makita si Solana ay para bang kinakaharap ko rin ang aking sarili, ang sarili kong may kasamaang kabudhian na siyang nagpaiba sa aming dalawa.Dahil hindi ako makawala sa loob ng pinabilugang puting abo, ang aking tanging ginawa na lamang ay masdan at matyagan

"Hindi ko alam na may kaibigan ka palang isang manggagaway rin, Carmela. Bakit hindi mo sinabi sa akin ang tungkol dito?" wika ni Solana at nakabalik na sa kanyang tindig.Hindi ako sumagot sa kanya at nakatingin lamang ng masama sa kanyang nakakabahalang pagngiti na animo'y may dalang panganib. Sa halip,

"Saan mo nakuha iyan?" ang biglang napatanong niya kay Graciela. Doon ko nalaman na buhat ito sa punyal na hawak ni Graciela."Bakit? Bakit napatanong ka tungkol sa punyal na ito?""Alam mo ba kung ano ang magagawa ng punyal na iyan sa isang manggagaway?" tanong muli ni Solana na dama ko ang takot sa kanyang tinig.

Ito na ang aking katapusan.Ang makaharap ang mapupulang mga mata ,mga malalaking malapaniking pakpak at mahalimaw na anyo ng aking ama ay tila nakikita ko na ang sarili kong kamatayan. Hindi ko magawa ang makatayo mula sa pagkadapa ko sa lupa dahil nangangatog sa takot ang aking buong katawan. Ang tanging ginawa ko lang ay ang tingalain at masdan ang nakakatakot na anyo ng aking ama na lumulutang sa aking harapan gamit ng pagbabagwis ng kanyang mga malapaniking pakpak.Ang marinig ang pagtawa niya ay tila nagpapatigas rin sa aking mga kalamnan na ni hindi ako makagalaw ni isang pagkilos. Ang bawat halakhak na naririnig ko mula sa kanya ay tumatatak ng talaga sa aking isipan na siyang nagpapausbong ng malubha sa aking takot.Ang pagtawang iyon ay maaaring ang huling tinig na madidinig

"Naintindihan kita, Viktor," ang aking mangiyak ngiyak na sagot. "Lahat ay naiintindihan ko," dagdag ko pang sabi.Hindi pa rin niya inalis ang kanyang tingin sa akin habang nakahiga sa aking mga braso. Sa mga sandaling iyon ay nakita kong muli ang mga magagandang mata ni Viktor. Napagtanto sa mga pagyakap ko na nanatili pa rin ang kanyang mga mata bagkos sa pagkakaiba ng kanyang buong mukha. Ang mga matang iyon ang siyang pinakakatangi ko kay Viktor."Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, mapatawad mo lamang ako sa lahat ng ginawa ko sa iyo. Matagal ko nang gustong humingi ng tawad ngunit umiiral pa rin ang aking pagkamasarili. Binigo kita, Natalia. Sinira ko ang pangako ko sa iyo noon. Ngayon, ayokong mamatay na hindi mo malalaman na mahal na mahal pa rin kita,"anya sa akin ni Viktor na may pag iinda sa sakit ng malaking sugat na natamo niya."Mahal na mahal rin kita, Viktor," ang sa.got ko naman sa kanya. Sa lumipas na mg.a panahon, totoong nanatili pa rin s