Semua Bab Lahid: Bab 71 - Bab 80

Nakatoon lamang ang aking pansin sa kaharap kong malaking lobo. Tila ba hindi ito katulad ng iba na ang tanging pinupunterya lamang ay ang mga bampira. Naaamoy ko ang panganib sa aking sarili sa lobong ito. Hindi ko alam kung bakit pero para bang malaki ang poot nito sa akin. At sa pagkakataong ito, nakasalalay na lamang sa hawak kong baril ang aking katagalan ng buhay ko.Humakbang muli palapit ang lobo sa akin. Humakbang naman ako ng paatras palayo sa paghakbang nito habang tinututukan ko pa rin ito ng aking baril. Humakbang ito muli na ngayon ay may dalawang hakbang na ng mga paa, at sa paghakbang ko paatras naman palayo ay biglang nawalan ako ng tindig at balanse na siyang ikinadapa ko sa lupa.Dali dali ko namang ibinalik sa pagkakatutok ang aking baril na nabitawan ko ng bumagsak. Dahil sa pagmamadali ay nangangatog ko pa itong itinutok sa halimaw. Ngayon , ako ay nakaupo sa lupa dahil nadala ng bigat ng aking katawan at alam kong sa pagkakataong ito, hindi na ak

Huli na ang lahat para kay Padre Paterno.Sinubukan siyang iligtas ng ilang mga kasamahan mula sa halimaw ngunit hindi na nila ito nagawa pa. Tuluyan na siyang nilapa ng isang halimaw na halos madurog at mahati na ang kanyang katawan mula sa matalim na mga ngipin nito at may paalog alog pa itong ningangatngat na tila isang mabangis na leon na nilalapa ang isang walang buhay na maliit na usa.Hindi  bampira ang pumatay sa kanya. Lalong hindi lamang ito ang mga halimaw ang nagpakita sa digmaan ito. Ganun na lamang ang aking pagkagulat dahil hindi ko inaasahang sasali sa digmaang ito ang mga isinumpang lahi sa buwan.Ang mga taong lobo.Hindi ako maaaring magkamali. Alam kong ang mga malalaki at mababangis na mga lobong tumambad bigla sa labanan ay walang iba kundi mga taong lobo. Dumagdag pa ang pagbatid na sa gabing iyon ay bilog ang buwan, sapagkat sa harap ng buwan nagpapalit ng anyo ang mga halimaw na tinawag na mga taong lobo.Hindi ito ang

Malala ang naging kaganapan sa gitnang bayan.Tinupok ng mga malalakas na apoy ang mga gusali at bahay na siyang nagdulaot ng amoy usok sa ihip ng hanging sumisimoy sa gabing iyon. Nagkalat ang mga bangkay sa lupa na pawang ang lahat ay nasawi sa karahasang ito. Nagkahalo ang dugo at lupa. Walang makikitang iba kundi ang nakakasukang kamatayan.Tila humupa na ang digmaan nang makaraang narating ko na ang gitnang bayan sapagkat nakikita kong parang kumunti na ang mga nagbakbakang magkaaway. Tila patapos na ang lahat dahil sa mabilang na lamang ang mga bampirang alagad ng aking ama na naroon at nakikipaglaban.Nagtagumpay ba ang Sinag Araw? Tapos na ba ang digmaan? mga katanungan ko sa aking sarili.  Sa mga katanungang iyon, inalala ko si Carmela. Naalala ko ang ritwal na aking nala

Italya, Taong 1881Ang Casa Piccio ay isa sa mga tanyag na bahay aliwan sa buong Roma. Gabi-gabi ay kasiyahan at inuman ang masasaksihan sa lugar na ito. Tugtugan, sayawan at aliw , lahat ay naririto sa casa na ito. Dahil malapit lamang ang Casa Piccio sa kanyang tinutuluyan, o mula sa pinagtataguan, dito muna naisip maglibang si Natalia.Bumungad sa kanyang pagpasok ang pinaghalong usok ng mga hinithitang mga tabako. Bumungad din sa kanya ang mga babaeng bayaran na abala sa pang-aaliw ng mga lalaking magiging kanilang tagatangkilik. Sa gabing iyon, malamig ang simoy sa Roma kaya naisipang pumunta roon si Natalia upang uminom ng alak para mainitan ang nanglalamig na katawan.Pag-upo niya sa may isang bakanteng mesa, kumuha siya agad ng serbesa at nang maibigay na ng tagasundol ang kany

Italya, Taong 1882.Lumalim pa lalo ang pagkakaibigan nina Felina at Natalia. Nagkakilala sila ng husto at para bang naging magkapatid na ang turingan nila sa isat isa. Ginugol nila ang buong isang taon sa paglalakap ng mga mahalagang impormasyon ukol sa batong Fuego. Nagtulungan silang dalawa sa isat isa sa paghahanap sa nata