one year later… “Oh, kumusta ang pag-a apply ng visa?” bungad sa amin ni Felize pagkapasok namin sa loob ng starbucks. Kasama ko si Liam ngayon. Kagagaling lang namin sa US Embassy para mag-apply ng visa. Pagod akong umupo, ganoon din si Liam. Mukhang sumakto sa break time ni Felize ang pagpunta namin dito kaya naman narito siya ngayon sa harapan namin at pinagmamasdan kaming dalawa ng kuya niya. “Ano, denied ba?” Bumuntong-hininga siya at umupo sa tabi ko. Hinawakan niya ang kamay ko at pinisil ito nang marahan. “Okay lang iyan, Leah. Pangalawang beses niyo palang naman ni Kuya mag-apply. Nasabi niyo na ba kay Tita Anna na denied ang visa niyo?” tanong niya. Ang Tita Ana na kaniyang tinutukoy ay ang tutulong sa amin kapag nakarating na kami ni Liam sa US. Ngayong araw kami bumalik sa embassy para subukan ang suwerte namin. “Joke! Approved ang visa namin ni Liam papunta sa US!” tuwang sambit ko sa kaniya.

  *warning: a bit of spg* Wala akong naging reaksiyon sa ginawa niyang pagbati sa akin. Kahit na kinakabahan ako, buo ang loob ko na ipakita na hindi ako apektado sa kaniyang presensiya. “Hindi mo man lang ba ako babatiin pabalik, Miss Rivera?” Umayos ako sa pagkakaupo at tumingin sa kaniya nang diretso. “Hi? Hello. Alin ba ang mas gusto mo?” tanong ko sa kaniya. Pilit akong ngumiti. Pagkatapos ay ibinaling ko na sa ibang bagay ang aking paningin. “Mukhang magkakilala naman silang dalawa. Feeling ko okay naman silang maging extra sa eksena na ito.” Kahit naririnig ko ang pag-uusap ng mga staff, hindi ko na sila pinansin pa. Kapag ngingiti sila sa akin, gaganti rin ako ng ngiti. Wala akong ibang gusto sa oras na ito kundi matapos na para makauwi na ako at makapaggayak para sa susunod kong trabaho. Sa hindi kalayuan ay natanaw ko si Felize na nakangiti sa akin. Naka-thumbs up pa ito sa akin. Pinaning

 “Naks, naman! Sikat na ang best friend ko. Kapag naging artista ka, gawin mo akong PA ha?”Inirapan ko si Felize nang marinig ang kaniyang sinabi. Kapapasok palang niya sa loob ng bahay namin, ganoon agad ang bungad niya. Sa kaniyang likuran ay naroon si Liam na tahimik lang na nakamasid sa akin. Dumiretso sila sa sala kung saan naroon ang buong pamilya ko.“Wow, ano ‘to, meeting?” pang-aasar ni Felize.Pagkalapit niya sa akin, mabilis kong kinurot ang kaniyang tagiliran.“Problemado na nga ako, andami mo pang sinasabi.”Si Liam naman ay tipid na ngumiti sa akin at umupo sa tabi ni Papa. Tinapik ni Papa ang kaniyang balikat bago sila sabay na nag-angat nang tingin sa akin.“Paano na iyan, ate? Sikat ka na. Paniguradong maraming lalapit sa’yo para interview-hin ka. Kaya mo ba ‘yon?”I think this is really the curse of being pretty. Iyong wala ka namang gina

 Maraming nagtangka na interview-hin ako pero ako na mismo ang tumanggi. Malinaw kong paliwanag sa kanila na wala akong intensiyon na makilala pa ng mga tao at sa simpleng pagkilala nila sa akin ay masaya na ako. Pero may isang pangyayari na siyang mismong nagpabago sa aking isip nang minsang may isang babaeng lumuhod sa harapan ko at nakiusap na pumayag akong maging model ng brand ng isang damit. Nagmakaawa ito na tanggapin ko ang kaniyang alok dahil kung hindi ay patatalsikin siya sa trabaho ng kaniyang boss. Hindi naman ako ganoon kasamang tao para tanggihan ito lalo na at lumuhod pa ito sa harapan ko.“Sa tingin mo, tama ang ginawa kong pagpayag?” tanong ko kay Felize habang kumakain kami ng chips dito sa court. Dahil wala na akong trabaho sa gabi, nakakasabay ko na sa pag-uwi si Felize. At marami na kaming oras para magkuwentuhan.“Pakiramdam ko naman, tama lang iyon. Kasi kung tinanggihan mo siya sa harap ng mga press, paniguradong

  Bahagya akong napaatras nang humakbang pa siya palapit sa akin. “Hindi mo ba nakikita? This is a women’s comfort room. Bakit ka nandito? Lumabas ka nga!” My voice is low pero mariin ang pagkakabanggit ko ng bawat salita. Imbes na mahiya siya sa ginawa niya, pinagtaasan niya lang ako ng kilay na wari ba’y enjoy na enjoy siya na nakikitang kinakabahan ako. “What happened to you a while ago, Leah? You seemed fine when I wasn’t inside the room. Bakit noong dumating ako, bigla ka nalang nawala sa focus?” Naningkit ang aking mga mata. “Excuse me? Sinasabi mo bang dahil sa’yo kung bakit panay ang pagkakamali ko kanina?” He smirked and nodded. Nilagay niya pa ang kaniyang dalawang kamay sa kaniyang kamay sa kaniyang bulsa at tumayo nang maayos. “Bakit, hindi ba?” Nang marinig ko ang sagot niya ay natawa ako. “Masyado ka ring bilib sa sarili mo, ano? Hindi ba puwedeng masama lang talaga ang pakiramdam ko k