All Chapters of Pretty You: Chapter 31 - Chapter 40

 “Alam mo, hindi ko alam kung talagang malas lang ako sa pag-ibig o talagang ayaw pa ng tadhana na magmahal ako. Hindi ko maintindihan ang mga nangyayari sa akin. The last time I fell in love back when we were in college was with Julian. It was painful when he left me without saying anything. Ngayon namang nagkaroon ako ulit ng interes sa pag-ibig, nagkataon namang hindi rin puwede dahil sa pagkakaiba ng estado namin sa buhay. Mayaman siya, mahirap lang ako. I have to strive hard para magkaroon ako ng matinong sahod para masuportahan ang pamilya ko lalo na ang mga kapatid ko. Pero siya, he can do anything he want because he has money.”Humugot ako ng malalim na hininga, pinipigilan ang aking sarili na muling umiyak. Dahil ayaw kong pumasok sa loob ng bahay, ipinaalam nalang niya ako sa aking mga magulang na maglalakad-lakad muna kami sa court. Sakto at gabi na rin, kaya wala nang tao roon. Ngayon, nakaupo kami sa damuhan. Yakap-yakap ko ang aking dala

 “Sa wakas, nasa Laoag na rin tayo. Matagal-tagal na rin akong hindi nakakapunta rito sa lugar na kinalakihan ko.” Dinig kong sambit ni Mr. Prieto pagkasakay namin sa white minivan na minamaneho ng isang unipormadong lalaki.Dahil nasa likuran ako ng driver nakapuwesto, bahagya kong sinilip ang sleep ng kaniyang suot na uniform.Java Hotel? Ah, this guy must be working in Java Hotel. Nagmadali akong kinuha ang phone ko sa bulsa ng aking bag at nagtipa sa search box. My lips formed an “o” when I saw that photo of the hotel.Marahan kong kinalabit ang katabi ko sa pag-aakala kong si Liam iyon. Ipapakita ko sana sa kaniya yung kuwarto at yung scenery ng hotel kaso nakalimutan kong sa likuran pala sumakay si Liam at ngayon, ang katabi ko ay walang iba kundi si Leander na mukhang kanina pa pinagmamasdan ang ginagawa ko.Nagkatitigan kami ng ilang segundo. Nang matauhan ako ay agad akong umiwas nang tingin s

  Dahil sa pag-aakalang mababaw lang ang tubig ng pool, tumalon ako. Pero maling desisyon pala iyon. Pagbagsak ko sa tubig, agad na sinubukang abutin ng paa ko ang sahig ng pool, pero hindi ko ito maabot. My estimation was wrong. Mali ako nang akala. Sa pagkakataong iyon, hindi ko napigilan ang sarili ko na mag-panic. Hindi naman ako noon takot sa tubig. Nagagawa ko pang sumali sa swimming contest noong unang taon ko sa highschool at sa mga sumunod pa. Pero magmula nang mawala si Chase, hindi ko alam kung bakit nawala na rin ang kakayahan kong lumangoy. Hindi ko magawang lumangoy ngayon. I don’t know if I can save myself. Patuloy lang ako sa pagbulusok sa ilalim ng pool. Ilang sandali pa ay naramdaman na ng paa ko ang sahig nito. I tried to open my eyes and look around. Baka sakaling mayroon akong makita na puwedeng kapitan. Pero wala, nasa gitna yata ako ng pool napunta.Ilang sandali pa ang lumipas, naramdaman kong unti-unti na akong kinakapo

 “Nakatulog ka ba nang maayos kagabi? Gusto ko sanang puntahan ka, kaso naisip ko ring baka mas gusto mong mag-isa?”Nakangiti akong bumaling kay Liam at marahang tumango. Narito kami sa isang beach ngayon. Katatapos lang ng meeting ni Mr. Prieto at ng boss kong si Leander kasama ang kanilang business partner na taga rito sa Ilocos. Hindi na namin inaksaya ni Liam ang pagkakataon. Agad kaming nagpaalam sa dalawa, para makapaglibot kami sa paligid. Hanggang sa nakarating kami sa dalampasigan. Sa buhanginan kami nakaupo ni Liam habang nakatanaw sa karagatan. Mabuti nalang at maulap ang kalangitan at mahangin ang paligid.“Nag-alala ka ba sa akin?” mapang-asar na tanong ko sa kaniya. Matagal siyang tumitig sa akin saka ngumiti.“Ako? Mag-aalala sa’yo?” Tumawa siya bago tumingin sa karagatan.“Bakit? Hindi ka talaga nag-alala? Muntik na akong—”“Sobra akong nag-alala, Leah,&

 Pagkarating ko sa tennis court, agad akong nagtaka dahil walang tao roon pero bukas ang ilaw sa palibot nito. Dahan-dahan akong naglakad hanggang makarating ako sa isang bench.Mayroong mga nakalapag na raketa roon at bola. May mga bottled water din na may bawas na. Nasaan ang mga tao rito? Mukhang kaaalis lang ng mga ito. Sa hindi kalayuan ay may taong nagwawalis.Naglakad ako palapit doon upang magtanong.“Ah, Manong. Maaari po bang magtanong?”Huminto ito sa kaniyang ginagawang paglilinis upang lingunin ako. Nakita ko ang bahagyang paglaki ng kaniyang mga mata. Mukhang nagulat yata ito nang makita ako.“Ano iyon, hija?”Ngumiti ako rito.“Wala na po ba ang mga naglalaro rito?”Inilibot niya naman ang kaniyang paningin sa paligid.“Narito lang sila kanina. Hindi ko napansin na umalis sila dahil marami akong nililinis sa likurang bahagi nitong court.”