“Okay ka lang ba? Bakit ganiyan ang hitsura mo? May nangyari ba? Sinong kausap mo?”Mabilis kong itinaas ang kamay ko para senyasan si Felize na tumahimik. Ang lakas ng tibok ng puso ko. Sandali kong tiningnan ang oras sa hawak kong cellphone. Kumunot ang noo ko. Alas otso na ng gabi pero bakit pumunta pa siya rito.“Hello, Leah? Are you listening? Nandito ka ba sa bahay niyo o wala pa?”Huminga ako ng malalim bago sumagot.“Nandito ako kina Felize. Malapit lang yung bahay nila sa bahay namin. Sandali lang, pupuntahan kita.”Pinatay ko na ang tawag at bumaling sa kaibigan kong nakakunot ang noo sa akin.“Si Leander, nasa labas ng bahay namin.”Felize’s eyes widened.“Talaga? Bakit daw? Omg! Pupuntahan mo siya? Sama ako!”Umiling ako. Hindi ko siya puwedeng isama. Halatang tipsy na siya at paunti-unti nang tumatama ang alak sa kaniya. Mahirap

 “This is my school when I was in still studying in college. University of the Philippines, Diliman.”Proud kong ipinakita sa kaniya ang unibersidad na pinasukan ko noong ako ay kolehiyo pa lamang. Maraming tao ang nangarap na makapag-aral dito, pero pili lang ang mga nakapasok. Kailangan kasi munang makapasa ng UPCAT bago ka mabigyan ng chance na makapag-aral dito.“Yeah, I know this school. Dito rin nag-aral ang ibang pinsan ko,” aniya bago inihinto ang sasakyan sa parking area.Ang sabi ko kasi sa kaniya, mas makabubuti kung maglalakad lang kami para kahit paano ay maayos naming makita ang mga building dito sa campus. Isa sa mga magandang bagay rito, ay kahit sino ay puwedeng pumasok.Magmula parking area ay naglakad na kami hanggang sa makarating kami sa isawan ni Mang Larry. Ang akala ko ay magrereklamo siya dahil sa layo nang nilakad namin, pero nagkamali ako. Sa tuwing magtatagpo ang aming paningin ay bigla siya

  Gaya ng sinabi ko kay Leander, maaga nga siyang gumising kinaumagahan. Ginising din niya ako kaagad para makapag-asikaso na. Pagkabangon ko sa pagkakahiga ay nakaramdam ako ng biglaang pagsakit ng ulo ko. Ito na yata ang epekto ng ilang oras lang na pagtulog. To be exact, tatlong oras lang dahil bandang alas singko ay ginising niya na ako. Hindi naman kami agad bumangon. Ilang minuto rin kaming tumitig sa kisame ng kuwarto ko. Hindi kami nag-usap. Tahimik lang kaming dalawa. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isip niya at ganoon din ako. Pagkalipas ng ilang minuto ay tumayo na rin kami para mag-asikaso ng agahan. Tinulungan ako ni Leander sa pag-aasikaso sa kusina.  Ang buong akala ko ay rito siya kakain. Hinintay niya lang pala magising ang mga magulang ko para makapagpaalam sa mga ito. Nagulat din si Papa sa pagmamano nito sa kanila ni Mama. “Aalis ka na, Kuya Leander? Hindi ka na sasabay sa amin na kumain ng agahan?” tanong ni Kyle s

  “Leah, please stand up.” Humakbang palapit sa akin si Liam at mabilis ako nitong inalalayan sa pagtayo. “What’s wrong with you? Umiiyak ka ba dahil kay Chase? Dahil sa nalaman mo?” nag-aalalang tanong niya. Dahil hindi ako makatingin sa kaniya, kinailangan pa niyang hawakan ang aking magkabilang pisngi para ingat ito. Puno ng luha ang aking mga mata nang tingnan ko siya. “What’s wrong? Please tell me,” pakiusap niya. Umiling naman ako. “Hindi, wala ito.” Pinilit kong kumawala sa kaniyang pagkakahawak pero mas humigpit pa ang kapit niya sa akin. “Leah, please. I hate to see you like this.” I nodded. “Ako rin. I hate to see myself like this. I hate the fact that I still blame myself for what happened to Chase.” Napansin niya ang panginginig ng aking mga katawan kaya agad niya akong niyakap. At sa pagkakataong iyon, habang yakap-yakap niya ako, may mga alaala na namang nagbalik sa aki

 “Hoy, okay ka lang ba?”Napaangat ako nang tingin kay Felize nang marinig ang tanong niya. Marahan akong tumango sa kaniya at pilit na ngumiti.“Mukha kang hindi okay. Pagod ba sa trabaho? May nangyari ba?”Umiling ako nang mariin.“Wala. Nag-iisip lang ako kung anong puwede kong bilihin para sa mga kapatid ko. Matagal na kasing nagre-request ng pasalubong ang mga iyon. Hindi ko naman nabibil’han dahil palagi kong nakakalimutan,” paliwanag ko sa aking kaibigan na ngayon ay titig na titig sa akin.“You’re not lying, are you?”I laughed.“Hindi. Okay lang ako. Siguro, bibili nalang ako ng chocolates na favorite nila.”Nang hindi pa rin umaalis sa harapan ko si Felize ay pabiro ko siyang tinulak. Tumawa naman siya.“Ikaw, Leah, kapag may problema ka, palagi kang masasabi sa akin o hindi kaya kay Kuya. Alam mo namang nandito lang kami