Eyes on the road, Sandro plastered a pleasant smile on his face.  Why wouldn’t he? For today, Lyv was discharged from the hospital. Bukod sa mga vitamins na dapat inumin ni Lyv upang magpalakas, maayos na maayos na ang kanyang kalagayan. Wala nang nakikita pang dahilan ang mga doktor para manatali pa siya roon. She was stable and in a very good condition. At syempre, pati ang sanggol sa kanyang tiyan. Kasalukuyan niyang binabagtas ang daan pauwi ng mansyon. Sa likod niya ay ang sasakyang minamaneho ni Mang Turing kung saan nakalagay ang kanilang mga gamit. Nais niyang maging komportable ang asawa sa sasakyan kaya’t ipinasama niya si Mang Turing upang tulungan silang magbitbit.  Lumingon siya sa kanyang kanan kung nasaan ang bulto ni Lyv. Panay ang himas

“Mamita, magpapaalam po sana ako.”Napahinto sa pagsubo ng pagkain ang matandang Dela Vega at mariing napatitig sa kanya. “What is it, Lyv?”Kaswal na ngumiti ang dalaga. Hindi naman siya nag-aalala na hindi papayag ang ginang. Subalit minabuti pa rin niyang magpaalam ng pormal dito. Sa maikling panahon na inilagi niya sa mansyon, natutunan niya ang kahalagahan ng pagrespeto sa matriarka ng pamilya. “Doon po sana ako matutulog kila Kuya mamayang gabi. Nag-imbita po kasi siya na doon maghapunan. Matagal-tagal na rin po kasi akong hindi nakakauwi sa bahay namin.”“Ikaw lang mag-isa?” wala sa loob nitong tanong. Nagulat man sa biglaang tanong ng donya, minabuti ni Lyv na magpakahinahon. Besides, wala namang masama sa sinabi nito. Normal lang namang itanong iyon lalo at ma

With eyes welled up in tears, Jhaz bravely faced Lyv’s asking eyes, “Ang Kuya Tri mo..”“Ano nga? Pwede  ba diretsuhin mo na lang ako! Ano ngang nangyari kay Kuya?” Magsalita ka!!” Nauubusan na si Lyv ng pasensya. The more na pinatatagal ni Jhaz ang pagsasalita, mas lalong dumodoble ang pag-aalalang nararamdaman niya. Nanatiling walang imik si Jhaz. Tuluyan na siyang napahagulgol habang tutop-tutop ang bibig. Bakas sa mukha ng kaibigan ang hirap ng loob. Malalim rin ang maitim na bilog sa ilalim ng kanyang mga mata. Halatang hindi ito nakakatulog ng maayos nitong mga nakalipas na araw.“Tabi!” Marahas niyang itinulak ang pinto at humahangos papasok ng baha

“Blessed are they that mourn: for they shall be comforted.”Lyv closed her eyes as she meditated on the verse she just read. Less than a week after her Kuya Tri’s passing, she buried herself reading the Beatitudes. She tried her best soaking in the presence of her maker. For her, the best time to seek His love and comfort was during the time of great trials and sufferings. Napangiti ang babae habang hinihimas ang tiyan. Isang malaking pagpapalang maituturing ang kapayapaan na lumulukob ngayon sa kanya. Himalang maituturing na sa kabila ng pagkagitla sa biglaang pag-alis ng kanyang Kuya Tri, hindi naapektuhan ang batang ipinagbubuntis niya. Hindi pa naman tuluyang nawawala ang sakit ng pagkawala ng kanyang kapatid. Subalit sa tuwing maaalala niya na nasa maayos na itong kalagayan, sa lugar kung saan wala ng anumang sakit o paghihirap, hin

“You can cut all the flowers but you cannot keep spring from coming." - Pablo Neruda. It was one of the days when the sun decided to withhold its light to the earth. The day was dull and gloomy. A sea of clouds was covering the afternoon sky. Jhaz couldn’t ask for a better day than this. She could feel the slight cold brought by the afternoon wind. For her, it was the perfect weather to go to the cemetery to visit Tri’s grave. She wasn’t a fan of a bright and sunny day so today’s climate was perfect. Maaga siyang gumising upang tumungo sa paborito niyang flower shop. Pagkatapos daanan ang pinasadyang bulaklak, nagtungo naman siya sa bilihan ng kandila. Pinili niya ang isang kandilang may kakaibang inukit na porma sa ilalim nito na amimo’y isang pulumpon ng bulaklak. Ilang sandali pa at binabagtas na niya ang kahabaan ng kalsada patungong Santa Monica Memorial