Charinda Delos ReyesTHE SKY looked solemn. It was too quiet in the place where Charinda stayed. One of her favorite places in the mansion—a flower garden. Lalo na ang duyan na inilagay. Minsan lang may pumupunta sa lugar na ito and she wanted it to be that way. Sari-saring mga bulaklak ang makikita sa garden na ito. Everything was well organized. Hindi rin siya naniniwalang pagmamay-ari ni Fernando ang lugar na ito. Sa tingin niya, hindi nito paborito ang mga bulaklak. Nabibingi siya sa sobrang katahimikan. Ano bang nangyayari sa lugar na ito? Ganito na ba talaga ito magmula nang dumating siya? It’s more like an abandoned mansion than a lively one. Mas maganda pa rin kung maraming bata sa mansion na ito. The place would become alive. Sa sobrang dami ng mga babae sa buhay ni Fernando, bakit kaya wala pang kahit isang babae na lumapit sa lalaki at nagsabing may anak ito sa lalaki. Charinda sighed. It’s too boring here. Ilang araw na rin ang lumipas noong huling pag-uusap nila ni Fe

"Ma. You're being irrational. It's not like I am defending Charinda, but isn't it too soon that you judge her?" tanong ni Fernando sa ina. “There is still some positive side of her. Just give her a chance, Ma. Gusto siya ni Kent. Sigurado akong may magandang nakita ang bata sa kanya.” In fairness sa lalaking ito, hanggang ngayon, denedepensahan pa rin si Charinda kahit na hindi niya iyon hinihingi sa lalaki. Kaunti na lang at mata-touch na siya sa ginagawa nito. Ngunit hindi naman ito kailangang gawin ng lalaki. Doña Consolacion touched her chest as if she was in pain because of her son’s words. “Mas maniniwala ka pa sa babaeng iyan kumpara sa akin, hijo? I’m hurt. Sana pala hindi na ako dumalaw rito. I wanted to see my grandson only to find out you are siding with the woman who nearly killed me!” asik nito. Napabuntong-hininga si Charinda. Kailan ba matatapos ang drama nito? She was not disrespecting the woman. Ito ang unang nagpakita ng masamang ugali sa kanya. Sa kanya lang ba

Bago pa mawalan ng malay si Charinda, naalala niyang ipinagdasal niya na sana, mukha ni Kadriel ang una niyang makita. Libre lang mangarap, hindi ba? Pero, napagtanto niya na kaya nga libre dahil malayo iyong magkatotoo. Sa panahon ngayon, maski pangarap, may presyo na. Inilibot niya ang tingin sa paligid. She was not in a hospital dahil hindi bumulaga sa kanya ang mga amoy ng gamot at ang kulay puting pintura ng kwarto. The room was color pink. At isa lang naman ang alam niyang may ganitong kulay sa mansion—the pink room. This was better compared to being brought to the hospital. Baka malaman ng tita niya iyon at mag-alala. Ayaw na rin niyang malaman ng Tito Sandro niya ang nangyari sa kanya. At sa pagsalakay ng isang armadong tao sa mansion. She attempted to get up. But froze when realized something. Binulaga ng sarili niyang baril ang mga mata niya na nakatutok mismo sa mukha. Isang seryosong mukha ang suot ngayon ng taong may hawak nito. Of all the people around her, bakit

Charinda made sure na malayo siya kay Kent upang hindi marinig ng bata ang pinag-uusapan nila. Sinigurado rin niyang makikita pa rin niya ang bata kung sakaling lalabas ito ng classroom.“Charinda. You’re no longer talking,” saad ni Fernando sa kabilang linya.Bumalik ang utak niya sa kasalukuyan. Ano nga ulit iyong huling sinabi niya sa lalaking ito? Ah, right. “Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko, Mr. Fernando. Bakit. Mo. Sinabi. Kay. Tito?”Isang mahabang buntong-hininga ang pinakawalan ng lalaki sa kabilang linya. “Alam kong iiral na naman ang katigasan ng ulo mo. Hindi mo susundin ang utos ko kaya tinawagan ko siya. Ngayon, patas na tayo. You make me angry by not staying at the house and I made you furious. Equilibrium.”“Alam mo, Mister Fernando?” nanginginig ang boses niyang tanong. Nakakagigil ang lalaking ito! Ang sarap-sarap halikan...este sakalin!“Kung sasabihin mong may gusto ka sa akin, matagal ko nang alam,” he said. “Walang sinuman ang hindi nagkakagusto sa akin, Chari

Bukas na ang camping at naayos na rin ni Charinda ang lahat ng dadalhin nilang dalawa ni Kent. She was not sure kung ganoon din ba ang ginawa ni Fernando or kung handa na rin ba ito. Hindi na niya ito nakita pa pagkatapos nilang umuwi galing sa school. Nagkulong ito sa opisina nito. Marahil tinatapos ang good for three days na trabaho para kung may camping man, wala na itong alalahanin pa. “I’m so excited, Yaya Charinda!” saad ni Kent na tumatalon-talon pa sa kama nito. Tapos na niyang lagyan ng mga damit, underwear, at essential things para sa camping. Mahirap ng bumili pa ng kung ano-ano. Nakakatamad kaya iyon. “Kent. Awat na. You should sleep early. Maaga pa tayo bukas.” Assembly time was said to be six o’clock. Walang problema sa kanya kahit na four o’clock sila pumunta. Sanay na ang katawan niya kahit walang tulugan. Sinara niya ang bag nang mapuno na. Good to know na may tent pala ang Fernando na iyon para magamit nila. Good for three persons. Kahit na ayaw niyang makipagta