Charinda Delos ReyesSUMASAKIT ang tiyan ni Charinda sa ilang minuto niyang pagtawa dahil sa kabaliwang ginawa sa harap ni Fernando. The look on his face wouldn’t disappear from her mind. It was priceless! Kung bibigyan siya ulit ng pagkakataong gawin iyon, gagawin at gagawin niya ulit. She found it really odd to laugh that her stomach hurt. Ilang taon na nga ba noong muli siyang tumawa ng ganoon? Sa sobrang tagal, hindi na niya maalala. But the look of Fernando’s face…it was…priceless. She laughed again so hard that breathing became difficult, but in a good way. Laughter was the best medicine and keeps Kadriel away from her mind. It was a refreshing scene. For her. “Yaya Charinda, huwag kang umiyak,” sambit ni Kent sa kanya. Bumalik siya sa kasalukuyan.Kent pulled his handkerchief out of his pocket and wiped the stray tears in her eyes. Her heart became teary-eyed upon the gesture. Kent was so…sweet. Bata pa lamang ito, alam na nito kung paano pagaanin ang loob ng babae. S

Kadriel Fernando“RALPH, ano na ang balita?” tanong ni Kadriel sa kanyang kaibigan. Inamoy niya ang laman ng kanyang kopita bago iyon sinipsip. Nagprotesta ang lalamunan niya sa mapait na lasa. But he welcomed it. Para lang mawala ang nararamdaman niya ngayon.Kanina pa siya hindi mapakali. Ganito rin ang naramdaman noong naaksidente si Rosemarie Anne, ang mama ni Kent. Tumawag na siya sa mansiyon, and asked if something happened to his nephew. Wala naman daw. He called his mother. She was okay. Dapat na sana siyang makampante pero patuloy pa rin ang malakas na kabog ng dibdib niya.Ilang beses na nagpahiwatig si Diana na gusto nitong mag-sex silang dalawa, pero wala siya sa mood. At hindi siya iyong tipo ng taong pinipilit ang sarili. He will have sex when he wanted it. Not the other way around. Nang tumanggi siya, nakabusangot si Diana buong araw.He really had to finish whatever relationship they had right now. Before everything will get out of hand. Kailangan na niyang gawin iyo

Palaging nagrereklamo si Kadriel sa amoy ng ospital, subalit patuloy pa rin ang pagdalaw niya kay Charinda. It pained him to see Charinda like this. Bedridden. Parang walang buhay. Her eyes who were always throwing daggers at his directions were now closed. Bahala na kung palagi siya nitong palaging binibigyan ng matalim na tingin as long as gumising na ito.Kadriel’s assurance was the soft movement of her chest, telling him that she was still alive and with them. Kent was asking about Charinda’s whereabouts. Hindi niya magawang sabihin sa bata ang totoo dahil baka iiyak lang ito at magpupumilit na pumunta sa ospital kung saan naka-confine ang babae. It was too risky to bring him here. Wala siyang assurance na safe ang bata.The other yaya’s were also asking him about Charinda. Ang mga ito lang ang sinabihan niya ng totoo at nakiusap na huwag na itong ipagkalat. Nabigla ang mga ito nang sabihin niyang nasa ospital ang babae. Kinuha rin ang pangalan ng ospital sabay sabing dadalaw ang

NAPAKABIGAT ng talukap ng mga mata ni Charinda. Parang napakatagal ng panahon noong huli niyang itong ibuka. At ang ulo niya, para iyong biniyak. Ilang beses niyang ikinurap ang mga mata. All the rooms were covered in white. Pinilit niya ang sariling tumayo ngunit agad ding napahiyaw sa sakit. Everything was hurting. Napakislot siya at dinahan-dahan ang sarili para huwag mabigla ang katawan niya sa sakit. Nasaan ba siya? Why was she here? Think, Charinda. What was the last thing you did? She tried to remember, but pain welcomed her. Knowing it won’t do her anymore good, she scanned her surroundings and then, she saw a man sleeping beside her bed. Kadriel? He was…he was holding her hand? Bakit? Bakit nandito ang lalaking ito na animo binabantayan siya?She looked at herself.She was wearing a hospital gown. So, she was in a hospital? Why? Images of what happened when she was in the agency flashed. Napahawak siya sa ulo niya. It hurts. Naging mabilis ang pagtaas at pagbaba ng dibd

NANGINGINIG ang kamay na pinindot ni Charinda ang doorbell. Animo ito ang unang pagkakataon na pumunta siya sa mansyon ng mga Fernando dahil sa malakas na kabog ng dibdib. After almost a month of healing her wounds, handa na siyang bumalik sa kanyang trabaho. May go signal na rin ni Tito Sandro sa pagbabalik niyang ito. Kung gaano katagal ang pagkawala niya, ganoon din katagal na wala silang kahit na anong communication sa pagitan niya at ni Fernando. Pero gusto niyang linawin na wala siyang kahit na anong nararamdaman sa lalaking iyon.Ayaw niyang may maraming babae na kakompentensya sa pagmamahal nito. At isa pa. Ang hirap makuha ng oras nito dahil sa sobrang busy nito sa trabaho. Over all, the billionaire Fernando was out of her league. "Nasaan na ba ang mga tao rito?" tanong niya sa sarili. She looked at the guardhouse. Wala siyang narinig na kahit anong radio drama. Baka may pinuntahan lang sa loob. Hindi rin kasi masyadong nakakarinig ang guard kung hindi nito sinusuot ang he