Simula nang mag-i-stay dito si Hope sa aming dalawa ni Beau, mas naging close kaming dalawa. Nang umalis si Hope sa amin, hindi na nawala ang closeness namin ni Beau.Sobrang nakatulong si Hope para sa amin ni Beau. Nawala na talaga 'yong awkwardness at mas naging komportable kami sa isa't-isa.Right after Hope leave the penthouse, Beau and I always got a lot of chance to talked a lot. Just simple things but we're very comfortable with each other.We also has a bonding when we don't have work. Nanonood kami ng movie or kaya tinuturuan niya akong magluto. I can say that my cooking skills got improved a lot too these passed few days. May mga times nagkamali pa rin ako at nasusunog ang niluluto, pero most of time na gagawan ko naman ng paraan.Napangiti na lang ako habang nag-aayos ng gamit. Tapos na akong maligo at pababa na sa unang palapag ng penthouse nang makita ko si Beau sa sala.He's standing while he's fixing his necktie. Nakatagilid siya sa'kin habang nakakunot ang noo habang in

Kinabukasan maaga akong nagising pero hindi pa ako bumabangon sa kama ko. I just stared at the ceiling for some minutes now since I woked up. Hindi ko alam kung lalabas na ako.Ayoko sana dahil makikita ko si Beau, pero kailangan kong kumilos dahil may trabaho pa ako. Pwede rin na hintayin ko na lang siyang umalis saka ako lalabas.Napahalukipkip ako sa naisip ko. Actually, I don't know what to do. I'm scared. Natatakot akong harapin siya dahil alam kong ramdam niya ang pagdistansya ko sa kanya.Hindi ko alam kung alam ba niya bakit ako ganito ngayon o hindi niya talaga alam o alam niya pero magbubulag-bulagan lang siya. Maybe he doesn't want to explain himself because what I saw is true. Napabuntong hininga na lang ako bago nagkalukbong ng comforter. Ilang oras na akong nakahiga sa kama at ramdam ko na rin ang gutom at pagsakit ng likod dahil sa haba ng pagkakahiga ko.I glanced at the wall clock and it's already nine-thirty am in the morning. Halos tatlong oras akong tulala sa kisam

Kinabukasan nagising na lang ako dahil sa magaspang na kamay na humahaplos sa mukha ko. Dahan-dahan lang 'yon pero nagising pa rin ako. And I want to open my eyes now because I know it's already late in the morning.I just couldn't open my eyes because I know Beau is the who's caressing my face. Kahit na gusto kong idilat ang mga mata ay nanaliti pa rin akong nakapikit at hinintay na tapusin ang paghaplos niya sa mukha ko.Minutes later, he's still caressing my face using his index finger. From my eyes, I felt his index finger went down to my cheeks, and to my nose and down to my lips. He started brushing my bottom lips using his index finger. Gusto kong lumunok dahil sa ginagawa niya pero nipigilan ko ang sarili para hindi niya malaman na gising na ako.Some part of my body likes what he was doing and I am waiting for him to say something. Ewan ko kung anong gusto kong marinig mula sa kanya, pero sa tingin ko kasi mayroon. Mahigit magiging isang oras na niyang hinahaplos ang mukha ko

"Zyska…" he said moments later after the long silence between us."Hmm?""Do you think, I am really the one for you?"I frowned and lifted my head to see him.Nagtatanong ang mga abo niyang mata. "Yes," I answered him without hesitation."I am? Really?" tanong pa niya ulit. "Do you see me in your future?"I nodded my head, without breaking my eyes on him. "You're my husband now and I might go crazy if we're going to separate in our two years of our deal.""Hindi naman mangyayari 'yon," seryoso na sambit niya. "ako na ang nagsasabi sa'yo, ayoko ring maghiwalay tayo."Umayos ako ng upon sa hita niya. I am now sitting on his lap comfortably and encircled my arms around his neck. Habang ang kamay niya'y nasa bewang ko pa rin."I like you, Beau," pag-amin ko sa kanya. "I know we already know our stand in ourselves right now, but I am telling you again that I like you. It's more than like… alam kong hindi lang 'to simpleng pagkagusto.

Parang may malaking busina akong naririnig kahit na wala naman talaga. I don't know what to do when people started to panic while helding Beau and I'm just here, standing in the middle of the crowd. Scared was written on my face.Hindi ko alam ang gagawin ko. Ramdam ko ang panginginig ng buong katawan habang binubuhat na si Beau papunta ng clinic. Hindi ko alam ang gagawin ko at takot na lapitan siyang walang malay at namumula ang buong mukha.Tears slid in the corner of my eyes. Mahina akong umiiyak at hindi na alam ang mga sunod pang nangyari dahil sa gulat at natulala ako. Basta ang alam ko nakasunod lang ako hanggang sa dalhin si Beau sa clinic ng resort."Hey…" I felt a large hand on my shoulder. Agad akong nag-angat ng tingin at nakita si Yvo na tumabi sa sa'kin. "Kuya will be okay. Huwag ka ng umiyak."Humikbi ako. "I'm scared," I whispered while sobbing. "I don't know what happened to him. Binigyan ko lang naman ng soup.""I saw the soup that you gave to