CHAPTER 22

Kinabukasan maaga akong nagising pero hindi pa ako bumabangon sa kama ko. I just stared at the ceiling for some minutes now since I woked up. Hindi ko alam kung lalabas na ako.

Ayoko sana dahil makikita ko si Beau, pero kailangan kong kumilos dahil may trabaho pa ako. Pwede rin na hintayin ko na lang siyang umalis saka ako lalabas.

Napahalukipkip ako sa naisip ko. Actually, I don't know what to do. I'm scared. Natatakot akong harapin siya dahil alam kong ramdam niya ang pagdistansya ko sa kanya.

Hindi ko alam kung alam ba niya bakit ako ganito ngayon o hindi niya talaga alam o alam niya pero magbubulag-bulagan lang siya. Maybe he doesn't want to explain himself because what I saw is true.

Napabuntong hininga na lang ako bago nagkalukbong ng comforter. Ilang oras na akong nakahiga sa kama at ramdam ko na rin ang gutom at pagsakit ng likod dahil sa haba ng pagkakahiga ko.

I glanced at the wall clock and it's already nine-thirty am in the morning. Halos tatlong oras akong tulala sa kisam