Two years later...Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya habang inililibot ang paningin sa buong loob ng NAIA international airport. Hila ang isang di kalakihang trolley ay inihakbang niya ang kanyang mga paa papunta sa arriving area."Ciel!" Napabaling siya sa tawag na iyon. Sa kumpulan ng mga taong naghihintay rin sa kani-kanilang mga pamilya ay nakita niya si Lovie na kumakaway-kaway.She walk towards her. At ng makalapit ay isang malungkot na ngiti ang sumilay sa labi nito."Condolence friend." anas nito sa nakikiramay na boses. She then hold her arms sympathetically.Isang malungkot na ngiti rin ang sumilay sa kanyang labi bago marahan na tumango. "Salamat Vie." Mahina niya ring sabi. "He's in God hands now."Tumango-tango ito. "Yeah, he is.." Ini-angat nito ang mga mata sa kanyang bisig. "You look tired, ako nang magdadala kay Briel sa--"Umiling siya. "Ako na, magta-tuntrums iyan kapag nagising at makitang hindi ako ang may hawak sa kanya." Isang mabining

Kahit na nakalabas at nakalayo na sila sa hacienda Montenegro ay hindi pa rin napanatag ang loob niya. No... actually, sa simula pa lang talaga ay hindi na panatag ang buong loob niya sa isiping uuwi siya kasama ang anak. When she went to America, nangako siya sa sarili na hinding-hindi na siya tatapak pa sa San Isidro. But cruel fate play its game again, nagkasakit at nawala ang kuya William niya dahilan para mapilitan siyang bumalik. Isiniksik niya lang sa isip na malayo ang posibilidad na magkita sila dahil malawak naman ang San Isidro. Isa pa, alam naman niyang hindi ito pupunta sa kanila para makiramay sa kanilang pamilya. So chances of them seeing each other again was rare as the solar eclipse. Or thats what she thought.Dahil ang taong pinakaiiwasan niyang makita, ay nakaharap niya sa unang tapak pa lamang ng kanyang mga paa sa bayang iyon, sa unang araw pa lamang niya doon sa San Isidro. She gritted her teeth bitterly. Ang sama talagang magbiro ng tadhana. "Ciel?"Bahagya

Dalawang taon. Dalawang taon na ang nakakaraan mula ng lisanin niya ang bahay na iyon, pero parang kahapon lamang ang lumipas. Nothing's change. It was still like what she remember it was two years ago.And standing infront of that giant gate right now sent shiver down her spine.Isinumpa niyang hinding-hindi na siya babalik doon, ipinangako niya sa sarili na ang pagkikita na nangyari sa kanila ni Leandro noong nakaraan ay ang una't huli na nilang pagkikita, but it seems that heaven wasn't in favor of the promise she made with herself."Babayaran natin ang perang ibinigay ni Leandro para sa operasyon ni kuya ate Beth. Ayokong magkaroon tayo ng utang na loob sa kanya. I have this little savings, and Mama has hers too. Ang kulang, kinausap na namin si Tito Alfredo and he's willing to help hanggang sa mabuo ang dalawang million."Napayuko ang hipag. Tila nagui-guilty na naman. "Pasensiya na talaga Ciel, Mama. Napakalaking abala itong ginawa ko sa inyo. And to think na kay Leandro pa ako

"What the fuck?!" Bigla niyang naidilat ang kanyang mga mata ng marinig ang mura na iyon ni Leandro at ang biglang pagtigil ng sasakyan nito."What happened?" Gulat niyang tanong. Sinundan niya ang tinitingnan nito at napanganga siya nang makita ang isang puno ng niyog na nakahambalang sa gitna ng daan. Isa lang ang ibig sabihin niyon, hindi sila makakadaan. "W-Wala na bang ibang daan bukod dito?" Nababahala niyang tanong.Umiling ito."Wala na. Ito lang ang daan na ginagamit ng mga trabahador para sa paghahakot ng kopra. As you see, pakipot ng pakipot ang daan sa dulo dahil tanging karo lamang ang dumadaan dito at mga kabayo. Hindi ko nga maisip kung paano ka napunta rito?" Nagtiimbagang siya. Biglang bumangon ang inis sa kanyang dib-dib. "Sa tingin mo ba ginusto kong maligaw dito?""Ginawa mo na yatang habit ang maligaw dito sa hacienda?""So iniisip mo na sinasadya kong gawin 'to? For what? Gusto kong malaman mo na ito ang kahuli-hulihang lugar na nanaisin kong puntahan. I de

Dahil sa iniindang sama ng pakiramdam, wala siyang naging choice kundi ang pumili ng maisusuot mula sa mga damit niyang iyon. Pumasok siya sa shower, at naligo sa maligamgam na tubig para kahit paano mawala ang tubig ulan sa katawan at maibsan ang lamig na nararamdaman.Mariin siyang napapikit habang dinadama ang pagbagsak ng tubig sa kanyang mukha. Sana kaya niyon iwaksi ang mga ala-ala na mayroon siya sa bahay na iyon. Mga ala-ala na parang anino na patuloy pa rin sa pagsunod sa kanya. Those memories she had with him. Those dreams. Buong akala niya, pwedeng mangyari, pwedeng magkatotoo sa kabila ng sirkumstansiya ng kanilang pagsasama.But she was wrong. Hindi pala magwawakas sa masaya ang isang pangyayaring nagsimula sa pilit at sa mali. Eventually, it will just end in tragedy, in pain and in sorrow.Leandro just made her hope, he just made her believed. Kung alam lang nito kung gaano siya ka ligaya nang sabihin nitong totohanin nila ang kanilang kasal. And when he proposed, he