Lahat ng Kabanata ng A Night With Stevenson: Kabanata 71 - Kabanata 80

ANDREANaiinis pa rin ako kay hon, hindi man lang niya ako sinita kung maingay ako. Nakakahiya tuloy sa anak ko, buti na lang talaga hindi niya kami naabutan kundi mas lalong nakakahiya kung nagkataon. Haixt! enjoy na enjoy ka naman," hiyaw nag isip ko.Bago pa ko mapraning na kinakausap ang sarili lumabas na ako nang kwarto na parang walang nangyari. Naupo ako sa upuan at sumabay sakanilang pagkain panay naman kindat nang loko lokong lalaki sa harapan ko. Kaya naman tinaasan ko siya nang kilay na ikitawa nito."Dad, why are you smiling?" tanong ni Axel. "Nothing son," wika nito.Kaya naman natahimik na kaming kumakain, pero inis pa rin ako sa'kaniya. Nang matapos kaming kumain at nauna na rin si Axel sa itaas may gagawin pa raw kasi siya. Nang ako naman ang tatayo, bigla niya akong pinigilan at pinaupo sa kandungan niya. Bigla naman akong na estatwa nang nakaramdam ako nang parang may tumutusok tusok sa pang upo ko."Hmmm, hon ano 'yan?" inosenteng tanong ko."Hindi mo talaga alam

Dahil napagod si Axel sa bonding namin nakatulog na ito sa sasakyan. Kaya naman binuhat ko na lang ito papasok nang Mansyon at dinala nang kwarto niya. Masaya ako na naka bonding ko ang anak ko nang matagal. Palabas na ako nang room nito nang dumungaw si Andrea. "Pasok ka hon, tulog na siya. Napagod sobra sa paglalaro," wika ko. "Ako hon, 'di pa ako pagod." pagbibiro ko rito."Manahimik ka nga Stevenson Forrester, kung ano ano na naman yang tumatakbo sa isipan mo," paninita nito."Sus! Tara na nga. Ingay mo na naman," saway ko. Sabay buhat rito."Teka saan mo ba ako dadalhin," tanong ko. Pero imbes na pagsalitain ko pa siya sinunggaban ko na siya nang halik. Sa una hindi ito sumasabay pero tumugon rin ito hanggang sa maibaba ko siya nang kama. Nasa ibabaw ako habang hinahalikan ko ito at niyayakap niya ako sa isang iglap lang naalis namin ang bawat saplot at naihagis kung saan saan. Dahan dahan akong lumapit sa nagmamalaking papaya nito na tila nang aanyaya sa'akin. Maingat na hinali

"Help them to continue to enjoy each other as they did when they first met. Help them to realize that nothing nor no one is perfect and to look for the good in all things and all people including themselves. Help them to respect each other’s likes and dislikes, opinions and beliefs, hopes and dreams and fears even though they may not always understand them. Help them to learn from each other and to help each other to grow mentally, emotionally, and spiritually. Help them to realize that no matter what happens to them they will hold on to each other and know that things have a way of working out for the good. Help them to create for their children a peaceful, stable home of love as a foundation on which they can build their lives.But most of all, dear God, help them to keep lit the torch of love’ that they now share so that by their loving example they may pass on the light of love to their children and to their children’s children forever. Amen." pagtatapos na wika nito.His messages

15th YEARS LATER..."Son, Happy Graduation." sabay na bati ng mag-asawang Andrea at Stevenson Forrester sa kanilang panganay na anak na si Axel VillaRuiz Forrester, na isang magiting na piloto. Hindi niya nakahiligan ang business kagaya ng kaninga Daddy, mas nagustuhan niyang magpalipad ng eroplano sa himpapawid. Madaming humanga sa batang piloto na kahit baguhan pa lamang ay napakagaling na. "Daddy, Mommy," gulat na wika nito. Buong akala niya kasi hindi makaka balik ng Pilipinas ang magulang gayong may bagong business expansion na naman ang kaniyang Daddy Stevenson sa California na kong saan doon naman kumukuha ng Medisina ang kaniyang nakababatang kapatid na babae na si Angela. Wala ito ngayon sa graduation niya, dahil ayos na mga magulang may kinukuhang residency ito. "Pwede ba kaming mawala sa araw nang pagtatapos mo anak," madamdaming wika ni Andrea sa panganay niyang anak. Simula kasi nang nag-migrate sila sa California, noong nag simulang mag-aral ng med school si Angela na

After a long flight..Pasigaw na ginulat ni Regina ang Lolo niya at kapatid na kasalukuyang nasa hardin nila at nanananghalian ng mga oras na 'yon. "Lolo, Isay, nandito na ako." malakas na sigaw niya para marinig ng dalawa. Napatayo ang matanda at napasilip kong sino ang naulinigang boses mula sa labas ng kanilang bakuran, maging si Isay ay napatayo na rin at napatakbo ng makita ang ate Gina niya na may dalang luggage. "Nandito ka na ate," tanong nito kasabay nang pagsalubong na mahigpit na yakap. "Apo, oo, nga kailan ka pa dumating. Bakit hindi ka man lang nag pasabing uuwi ka na pala, nasundo ka sana namin sa airport." tanong ng kaniyang Lolo na naki-yapak na rin sa kanilang dalawang magkapatid."Naku! po lolo, paano pa magiging surpresa kong sasabihin ko po sainyo." wika niya. Wala naman ng naisagot ang lolo sa sinabi nito. Kumalas siya ng yakap ng maalala ang mga pasalubong niya. "Tara na po sa loob." nakangitin aya niya sa lolo niya at kay Isay."Ate, sa amin ba lahat ng 'to?