Nag drive ako habang umiiyak, nag drive ako na walang pakialam kung mababangga ba ako.Isang malakas na busina ng truck ang nagpabalik sa akin sa realidad. Agad itong nagpreno at ganoon din naman ako. May sinasabi pa ito pero hindi ko magawang intindihin. Itinabi ko muna ang aking sasakyan sa tabing daan at hinayaan muna umiyak ang sarili.“'Yong totoo...” Basag na boses na pagkausap ko sa sarili habang nakasandal sa headrest ng aking upuan. “M-Masamang tao po ba talaga ako sa past life ko? B-Bakit ganito n'yo ko s-saktan? Bakit g-ganito niyo ako p-pahirapan?” sunod-sund kong tanong.Napayuko ako sa aking manibela at doon ibinuhos ang lahat ng gusto kong ilabas sa pamamagitan ng pag-iyak. Crying is the only choice I have everyday...Kung pwede lang sana sa bawat iyak ay mawawala na agad ang sakit. Kung pwede lang na iiyak ka lang magiging okay ka na pagkatapos. Pero hindi... Mababawasan lang ang bigat sa dibdib mo, pero hindi no'n mababago ang sakit na naidulot sa'yo.Nang medyo kuma

Dalawang linggo akong tumira kay Amirah. Dalawang linggo kaming magkasama kahit na madalas itong umalis. Matapos ang dalawang linggo ay napag pasyahan kong umuwi sa bahay namin ni Steve.“Are you sure na uuwi ka pa do'n?” nagaalalang tanong ni A.“Yeah... Asawa ko pa rin siya A—”“Wala akong pakialam kung asawa mo pa rin siya dahil hindi naman siya nagpaka asawa sa'yo.” May diin na sabi nito sa'kin. Napabuntong hininga naman ako.Alam kong galit na galit ito kay Steve dahil sa trato nito sa'kin. Kaya lang, kasal pa rin kami. Kahit sa papel lamang 'yon...“H'wag mo ko masyado alalahanin, hmm? Okay lang ako,” ngumiti pa ako rito.“Kailan ka ba mapapagod? Kailan mo ba matututuhan na mahalin ang sarili mo?” Seryosong tanong nito na ikinatigil ko. “Nawalan ka na ng anak B, hihintayin mo pa ba pati ikaw ay mawala? Dahil kapag nangyari 'yon, sisiguraduhin kong magiging criminal ako.”Tumulo ang luha ko dahil sa aking narinig sa kaibigan. Handa talaga siyang pumatay para lamang sa'kin. Handa

Hindi ko napigilan pa ang galit ko, hindi ko na napigilan pa emosyon ko. Umiiyak akong pumasok sa kwarto ko. Dahan-dahan kong inalis ang sapatos ko dahil sa sakit ng paa ko. Hinagis ang bag kung saan bago pabagsak na nahiga sa kama ko. Tanghali pa lamang pero antok na antok na agad ako. Pagod na pagod ang pakiramdam ko. Hinayaan kong makatulog ang sarili ko habang walang tigil sa pagpatak ang mga luha ko.Pagod na pagod na ako sa lahat, pero kung mayroon man akong isusuko sa mga 'yon, isusuko ko na lamang si Steve. Dahil mas gusto kong maayos ang sarili ko at ang sa pamilya ko, kaysa ipilit ang hindi naman mangyayari—ang sa amin ni Steve. Imposible na, dahil nawala na rin ang nararamdaman ko. Dahil siya ang dahilan ng paghihirap ko.Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatulog, naramdaman ko na lamang na may dumadampi na malambot sa sintido ko. Ramdam na ramdam ko rin ngayon ang sakit sa paa ko.Unti-unti kong i-minulat ang aking mga mata para malaman kung sino ang pumasok sa kwar

Binuhat ako ni Asher pabalik sa kwarto ko habang umiiyak. Marahan ako nitong inihiga sa aking kama at pinunasan ang aking mukha ng kan'yang panyo.“Iyon ba ang inaasikaso mo kaya ka palagi raw umaalis?” tanong nito na ikinatigil ko. Mapapagkatiwalaan ko naman siguro siya.“Ang totoo, h-hindi ako ang nag-asikaso no'n. Ang best friend ko. Alam niya kasi ang mga nangyayari, nandoon din siya nang makunan ako.”“I see... Hindi ko siya masisisi na gawin niya ang lahat para sa kaibigan niya. Pero... Kung hindi pala 'yon ang inaasikaso mo, saan ka napunta?”“Sa kaibigan ko... Sa kan'ya ako tumatakbo kapag kailangan ko,” malungkot kong sagot.“Bakit hindi sa parents mo?” napatingin ako sa gawi niya.“May problema pa ako sa pamilya ko na inaayos ko. Kaya... Gusto ko muna tapusin ang sa amin ni Steve. Iisa lang ako, pero sobrang daming problema ang ibinigay sa'kin.”“Do you need my help?”“Sa ngayon, gusto ko lang mapawalang bisa ang kasal namin at umalis dito. Malaking kabawasan na sa problema

Hindi ko alam kung gaano ako katagal umiiyak. Hindi ko alam kung sino-sino ang mga tao sa paligid ko. Pero hindi ako umalis sa pagkakayakap sa kabaong ni Mommy habang umiiyak. Hinayaan naman ako ni Amirah at binigyan ng oras mag-isa."M-Mommy..." mahina ngunit umiiyak kong tugon kay Mommy. "Magkasama na ba kayo ni B-Baby? H-Hindi ba siya umiiyak?" walang humpay na tumutulo ang mga luha ko."M-Mommy... B-Bakit hindi mo na ako nahintay? B-Bakit hindi ka lumaban? S-Sino may gawa nito? P-Pinahirapan ka ba ng sobra?" sunod-sunod kong tanong habang nakatingin sa maamo niyang mukha. "Mommy... H-Hindi ko alam kung paano t-tatanggapin... Wala ng natira sa'kin...""B..." tawag ni Amirah at inalalayan ako sa balikat para itayo. "Ang Daddy mo nand'yan..." agad akong napatingin kung nasaan si Daddy.Mabagal itong naglalakad papalapit sa gawi ko habang nakatingin sa'kin ng diretso. Nakaramdam ako ng matinding galit. Galit na galit dahil sa pagkawala ng Mommy ko. Paglapit nito ay agad ko itong pinag