All Chapters of ONE PERFECT WEDDING DAY: Chapter 11 - Chapter 20

Maliwanag ang mga ilaw na nakasabit sa kisame ng gabing iyon. Mahangin ang kabuuan ng pavilion habang napapaligiran ito ng mga mabababang halaman. Hindi nakakatakot maglakad sa lugar dahil maraming ilaw na nakabukas sa paligid.“Angganda sa lugar, noh!”“Yeah, only Diana and Philip could afford all of this extravagance. And maybe, this is the worth of being a replacement.”“Parang may pagsisisi naman ang tono ng boses mo. Are you not contented of what you have received right now?”“I could have been enjoying my night in bed with my wife.”“Eh, ‘di enjoy it with your replacement bride. Ibibigay ko sa’yo mamaya ang pagkakataong matulog sa ating matrimonial bed and enjoy your honeymoon.”“Talaga!” Nanlaki ang mga mata nito. Inakbayan niya ang babae.“O, bakit may pag-akbay ka? Kasama ba iyon sa pagiging replacement natin. Hay naku, hindi mo talaga mahahanap ang tunay na kaligayahan kapag ganyan ang attitude.”“Bakit ba palagi mong bukambibig ‘yang word na replacement. Nakakairita sa teng

Para kay Gretchen, the replacement wedding is something unexpected in her life. Ituturing niyang unforgettable memory ang bagay ito na hindi niya pagsisisihan. Hindi nila maiiwasan ang mga baga-bagay na posibleng mangyari sa loob ng isang daang araw. Sa halip na iwasan, naisip niyang i-enjoy na lang niya ang lahat tutal libre naman. Matatapos ang isang daang araw ng hindi nila mamamalayan at maghihiwalay din ang landas nila. Tahimik silang dalawa at nakaupo sa sopa. Nakikiramdam kung sino ang unang magsasalita. “What made you change your mind?” tanong ni Anton. Kumibit-balikat ang babae. “Are you afraid of something?” “Well, inisip ko na… there’s no harm in trying all these things. Isipin na lang natin na matatapos din ito. Kahit hindi natuloy ang kasal mo, you have seen how life would be kung nagkatuluyan kayo. At ako, I would experience falling in-love for the first time,” casual na tugon ni Gretchen na parang ganoon lang kasimple. “So, you mean…you can fall for me?” Ngumiti lang

Nainis si Anton dahil iniwasan siya ni Grrtchen sa eroplano pa lang. Tinakasan pa siya nito. "Gretel!" Walang lingon-likod ang babae. Napangisi ang mga kasamahan nila. Hindi plano ni Gretchen na ituloy ang anumang kaugnayan niya kay Anton kaya hindi niya ibinigay contact number nito. Hindi rin siya nagpahatid kung saan siya nakatira ngunit kung talagang iaadya ng pagkakataon na muli silang magkita. Hindi magawang sulyapan ni Gretchen ang lalaki ng makita niya sa loob ng compound si Anton. "Magkakilala kayo?" "Ha a e, Tita. Sort of" Inilapag na ni Gretchen ang isang container na tama lang para sa isang tao at patakbo siyang umalis. "Pasensiya kana, Iho. Masyado kasing mahiyain si Gretel. Hay naku, ipapakilala nga kita sa kanya eh para may makasama ka sanang mamasyal at hindi ka nagkukulong sa kuwarto mo." Napakamot si Anton ngunit hindi niya pinalampas ang pagkakataon na dalawin si Gretchen sa unahang bahay. Pagkatapos kumain ay nag-inat-inat ito sa terrace ngunit sinisilip k

Nag-alala si Gretchen ng husto para sa ina. May nag-send sa kanya ng picture nito. Nakasuot ito ng pangkatulong sa mansion ng mga Baker. Hawak niya ang dalawang trash bag sa gate.“I told you! Hindi ka kasi nagkikinig sa akin. Sabi ko sa inyo, lalabas din ang tunay na ugali ng mga babaeng ‘yan. Hindi ka ipagtatanggol ng kinasama mo. Mama, sana ay matauhan ka na ngayon. Mama.” Iyak ng iyak si Gretchen sa loob ng banyo habang ibinababad ang sarili sa ilalim ng malamig na tubig.Hindi na niya naisip ang nangyari sa kanila ni Anton.Awang- awa siya sa ina. Hindi iyon ang gusto niyang mangyari noong umalis siya. Hindi niya gustong siya ang papalit sa mga gawaing – bahay na iniwan niya. Kahit patang-pata ang pakiramdam ng babae ay pinilit niyang kumuha ng plane ticket online.“Tita Celeste, I have to go and see Mama. Not much but I’ll call you back as soon as I get there.” Biglaan ang uwi ni Grethen hindi na siya nakapagpaalaam kay Anton. Wala rin naman siyang balak magpaalam dito ng maayos

Nagsimula ng panibagong buhay sina Gretel at Gretchen sa dati nilang bahay. Sinikap nilang punan ang kanilang pagkukulang sa isa’t isa. Ginawa nilang makabuluhan ang kanilang mga araw habang sila ay magkasama. Itinulak ni Gretchen ang wheelchair ng ina. “Puwede naman kasi akong maglakad eh!” “Mama, huwag na po kasing matigas ang ulo ninyo.” Nagpaaraw sa bakuran ang mag-ina. Pagkatapos ng ilang minuto ay nagtungo sila sa lilim ng malaking puno. “Mama, masaya po ba kayo kahit dalawa lang tayo?” Nangingilid ang luha nitong tumugon sa kanyang anak. Hinawakan ni Gretchen ang kamay ng ina at ikiniskis sa kanyang pisngi. “Wala na pong mang-aapi sa atin dito.” “Napakasuwerte ko dahil napakabuti mong bata, Iha!” “Masuwerte rin po ako dahil naging mama ko kayo.” buong pagmamahal na niyakap ni Gretchen ang babae. Muli niyang sinulyapan ang ina. “Parang may kulang sa inyo?” “Ano?” Kinapa ang sarili kung mayroon ngang kulang. Inilabas ni Gretchen ang isang tila professional make-up kit box n