บททั้งหมดของ That Runaway Groom is the CEO: บทที่ 1 - บทที่ 6

Danerie James’ Point of ViewNagising ako dahil sa ingay nang paligid. Mga tumitilaok na manok at tumatahol na mga aso. Masyadong nakakarindi sa tenga, nasaan ba ako?Hindi ko pa man tuluyang namumulat ang mga mata ko, ramdam ko na agad ang hapdi sa ibang parte ng katawan ko. May sobrang tinding sakit ang nararamdaman ng kaliwang binti ko, parang nangangalay naman ang kanang braso ko at medyo mahapdi rin ang noo ko.Medyo nahihilo rin ako, ano bang nangyari? Ang natatandaan ko lang eh malakas ang ulan, tatakas ako sa kasal ko, sobrang bilis ng pagpapatakbo ko sa sasakyan tapos biglang may babaeng dumaan. Hindi ko na-kontrol ang manibela. Tapos—Shit!Napamura ako sa isip ko nang matauhan sa nangyari, sumalpok sa puno ang kotse ko at nawalan ako ng malay. Kaya ba masakit ang katawan ko ngayon.Teka, buhay pa ba ako? Baka naman nasa langit na ako kaya nakakarinig ako ng tilaok ng manok. Sabi nila may manok daw si San Pedro sa langit. Lord hindi ka naman mabiro, gusto ko lang talagang tu

Muli Akong naalimpungatan dahil sa sikat ng araw na tumatama sa kalahati ng mukha ko. Naririnig ko ulit ang panaka nakang pagtilaok ng manok at tahol ng aso. Umaga na pala.Ilang segundo pa bago tuluyang nagising ang diwa ko. Nilibot ko agad ang tingin sa loob ng maliit na bahay na ‘to para hanapin ang babaeng ‘yon. Pagkatapos niyang umalis kahapon pagtapos niya akong palitan, bumalik rin siya pagkaraan ng ilang minuto. Hindi na niya ‘ko kinausap pagtapos no’n. Ewan ko bas a babaeng ‘yon, bigla na lang naging weird. natulog na lang tuloy ako tapos ginising na lang niya ako no’ng gabi na para kumain. Hindi ko na alam kung ano ba ‘yung pagkaing pinakain niya sakin pero hindi na ako nagtanong at kumain na lang dahil gutom na gutom na rin ako sa mga oras na ‘yon.Pagtapos niya akong subuan dahil hindi pa rin ako makagalaw, natulog na lang ulit ako habang siya ay may ginawa pa. Mabuti na lang at may kuryente pala dito kahit papaano, nahirapan lang akong matulog dahil sa init at mga lamok.

Mabagal naming tinahak ni Joy ang makipot na daan na hindi ko alam kung saan kami daldalhin. Basta ang sabi lang niya sakin ay papunta ‘to kung nasaan ang kotse ko na hindi ginalaw simula nang maaksidente ako sa lugar na ‘to. Gusto ko siyang sabihan na bumalik na lang kami dahil una, masakit talaga ang paa ko, pangalawa, ayokong makita niya ang cellphone at wallet ko na siguradong nando’n pa rin hanggang ngayon. At pangatlo, halatang nahihirapan siya sa pag-akay sa akin. Sobrang layo ng physical features naming dalawa, hindi siya gano’n kalakihan to carry some of my weight. “Pa’no ka nabubuhay sa ganitong lugar?” tanong ko sa kaniya habang naglalakad. Kanina pa may napupuntang mga matataas na damo sa mukha ko, nakakainis. “Anong ibig mong sabihin? Anong problema sa ganitong lugar?” casual na sagot niya. Napataas ang kilay ko dahil sa sinabi niya. Buti na lang hindi niya nakikita ngayon ang expression ng mukha ko. “Seriously? You don’t know what’s the problem in this place?” tumi