Chapter 1: WHO ARE YOU?

Danerie James’ Point of View

Nagising ako dahil sa ingay nang paligid. Mga tumitilaok na manok at tumatahol na mga aso. Masyadong nakakarindi sa tenga, nasaan ba ako?

Hindi ko pa man tuluyang namumulat ang mga mata ko, ramdam ko na agad ang hapdi sa ibang parte ng katawan ko. May sobrang tinding sakit ang nararamdaman ng kaliwang binti ko, parang nangangalay naman ang kanang braso ko at medyo mahapdi rin ang noo ko.

Medyo nahihilo rin ako, ano bang nangyari? Ang natatandaan ko lang eh malakas ang ulan, tatakas ako sa kasal ko, sobrang bilis ng pagpapatakbo ko sa sasakyan tapos biglang may babaeng dumaan. Hindi ko na-kontrol ang manibela. Tapos—

Shit!

Napamura ako sa isip ko nang matauhan sa nangyari, sumalpok sa puno ang kotse ko at nawalan ako ng malay. Kaya ba masakit ang katawan ko ngayon.

Teka, buhay pa ba ako? Baka naman nasa langit na ako kaya nakakarinig ako ng tilaok ng manok. Sabi nila may manok daw si San Pedro sa langit. Lord hindi ka naman mabiro, gusto ko lang talagang tumakas bakit naman kinuha n’yo agad ako.

Pero teka, bakit may aso. May alaga rin bang aso si San Pedro?

Aray!

Napangiwi ako sa sobrang sakit nang bigla ko na lang naramdaman ang bagay na tumusok sa tagiliran ko. Marahas na akong napamulat nang may tumusok na naman doon.

Pagmulat pa lang ng mga mata ko parang gusto ko na ulit ipikit dahil sa pagkabigla sa liwanag na nanggagaling sa kahoy na bintana. Naningkit ang mga mata ko, ilang segundo pa ang binilang bago tuluyang naka-recover ang mga ‘yon saka inilibot ang tingin nito sa paligid.

Hindi naman ‘to mukhang langit. Nasaan ako?

“S-Sino ka?” rinig kong tanong ng isang boses.

Halos atakihin naman ako sa puso dahil do’n. Tumigil ang tingin ng mga mata ko sa lugar kung nasaan siya. Kaya naman pala, nasa isang sulok kasi siya malapit sa kung nasaan ako nakahiga ngayon. may hawak siyang isang parang kahoy na mapayat at mahaba, nakatutok  ‘yon sa akin. Hindi maipaliwanag ang itsura niya habang nakatingin sa akin, para siyang takot na ewan. Siya ba ‘yong tumusok sa akin gamit ang maduming kahoy na ‘yan? Sino ba siya?

Meron siyang mahaba at kulay itim na basang buhok. Medyo morena rin ang kulay ng balat niya. Kung titingnan mukhang kasing tangkad ko lang rin siya, 6’1 kasi ang height ko at matangkad din siya. Malamlam ang kulay brown niyang mga mata, kitang kita ‘yon dahil natatapatan ng sikat ng araw ang mukha niya. Mukha siyang mas bata kesa sakin.

Kung titingnan ang weid na babaeng nasa harap ko ngayon na hindi ko alam kung sino at ang lugar kung nasaan ako ngayon, sigurado akong wala ako sa langit. Hindi ko nga alam kung bahay ba ang tawag dito, halatang luma na ang dingding na gawa sa plywood, kitang kita ang butas ng bubong na gawa sa yero at kalawangin na. Pati itong bagay na hinihigaan ko, may saping sobrang nipis na foam, kaya siguro lalong sumakit ang likod ko.

What the heck is this place?

“Sino ka?” tanong ko sa kaniya pabalik.

Wala akong balak makipag kwentuhan sa kung sino mang ponsyo pilato ang nasa harap ko. Gusto kong malaman kung bakit ako nandito.

“A-Ako ang unang nagtanong, s-sino ka!” medyo tumaas ang boses niya pero halatang may takot pa rin.

Dahan dahan akong umupo mula sa pagkakahiga, napangiwi ako ulit dahil sa mas lalong sumakit ang katawan ko dahil sa paggalaw.

Suot ko pa pala ang black tuxedo ko, pero basang basa na ‘to dahil siguro sa malakas na ulan kanina.

“Just tell me where the heck I am and why I am here.” Unti-unti nang umiinit ang ulo ko sa babaeng  ‘to.

“Mister naaksidente ka, nabangga sa puno ang kotse mo. Sobrang layo ng ospital mula dito kaya dito na lang kita dinala sa bahay, akala ko patay ka na. Ngayon kailangan kong malaman kung sino ka para matawagan ko ang kamag-anak mo at masundo ka dito,” paliwanag niya habang nakatutok pa rin sakin ang hawka niyang kahoy. Ano bas a tingin niya ang gagawin ko sa kaniya.

Tiningnan ko lang siya ng diretso saka siya nagpatuloy sa pagsasalita.

“Sa itsura mo, siguradong hindi ka makakapag-drive at imposible lalo dahil sira na ang kotse mo. Ngayon puwede mo na bang sabihin sakin kung sino ka?”

So siya pala ang muntik ko nang mabangga at muntik nang pumatay sa akin? Tss, tatanga tanga.

Teka, tatawagan ang kamag-anak ko? Hindi puwede! Hindi nila ako puwedeng mahanap.

“Ano, hindi mo ba ako naririnig?” mukha na ring naiinis ang mukha niya dahil sa hindi ko pagsagot.

“Hindi ko alam…”

“Ha? Anong hindi mo alam?”

“Kung sino ako, hindi ko alam,” pagkukunwari ko.

Biglang kumunot ang noo niya.

“Patay!” sabi niya saka biglang nataranta.

Ibinaba na niya ‘yung hawak niyang kahoy. Lumapit sakin at naupo rin sa hinihigaan ko. Medyo magkalapit na  kami kaya nagkunwari akong nabigla at bahagyang lumayo sa kaniya. Lalo tuloy kumunot ang noo niya dahil sa ginawa ko.

Kung kanina naiinis ako, pinilit kong kumalma at magkunwaring inosente. Kailangan kong panindigan ‘to, kailangan ko siyang mapaniwala na wala akong alam at naalala. Mukha rin namang hindi niya ako nakikilala. Hanggat walang nakakakilala sakin dito sa lugar kung nasaan ako, mananatiling tagumpay ang pagtakas ko.

“Siguro nagka-amnesia ka dahil sa pagtama ng ulo mo. Kailangan ka talagang madala sa ospital,” concern na ngayon ang boses niya. Hinawakan niya ang noo ko na may nakatapal na parang tela.

No, hindi puwede.

“A-Aray!” d***g ko sa sobrang sakit.

“Pasensya na, nako hindi ko sinasadya.”

“O-okay lang.” Umayos ako ulit ng upo.

“Sigurado ka bang wala kang naaalala? Kahit ano? Kahit pangalan mo?”

Tingnan mo ‘tong babaeng ‘to, may pagkamakulit rin eh, sinabi na ngang wala.

“Wala nga. Ang alam ko lang masakit ang buong katawan ko.”

Sumimangot siya. Masyado siyang malapit sakin ngayon, hindi ako sanay. Ayoko talagang nalalapitan ng ibang tao lalo na’t hindi ko naman close. Pero kailangan kong magtiis para sa pagpapanggap.

Napahinga siya nang malalim, “Eh anong itatawag ko sayo? Paano ka makakauwi?”

Kung alam mo lang kung gaano ko ka-ayaw umuwi.

“Kahit anong itawag mo sakin, ok lang.” Napangiwi na naman ako dahil bigla na namang sumakit ang binti ko. Pakiramdam ko may pilay ako do’n.

Nag-isip naman siya pagkarinig niya sa sinabi ko. Siguraduhin mo lang na maganda ang ipapangalan mo sakin.

“Hmm, Sir Paulo?” suhestyon niya,

Hmm, puwede na, hindi na masama.

“Bakit may sir?” takang tanong ko.

“Eh para ka kasing negosyante sa suot at itsura mo, ewan ko kung saan ka galing pero para kang galing sa isang kasal.”

Natahimik ako, hindi ako galing sa kasal dahil tinakasan ko nga ang sarili kong kasal.

“A-ray, aray ko…” pag-iinarte ko. Pumikit ako at hinawakan ang ulo ko. Naramdaman ko ang biglang pagkataranta niya na parang hindi alam ang gagawin.

“Anong nangyayari sa’yo, okay ka lang ba?”

“A-Ang sakit ng ulo ko!” sigaw ko na kunwaring sobrang sakit. Masakit naman talaga pero gusto ko lang maging OA para maiba ang usapan namin.

“Mahiga ka na ulit, teka-“ Tinulungan niya akong humiga ulit. Nakapikit pa rin ako at nanatiling nakahawak sa ulo.

“Diyan ka lang ha, bibili lang ako ng gamot sa tindahan, medyo malayo ang tindahan dito kaya hintayin mo akong makabalik.” Halata ang pagkataranta sa boses niya.

Hindi na ako sumagot, patuloy pa rin ako sa pag-arte na nasasaktan.

Narinig ko na ang mga yabag ng paa niya na papaalis pati na rin ang ingay ng pagbukas ng pinto. Naghintay ako ng ilang segundo para siguraduhing wala na siya saka nagmulat ulit ng mga mata. Hoo! Nakahinga ako nang maluwag doon ah.

Hindi ko na sinubukan pang umupo ulit. Unang una hindi naman ako puwedeng umalis, pangalawa tama siya, sa kalagayan ko ngayon hindi ko talaga kakayaning umalis.

Tumingin lang ako sa yerong bubong. Ramdam na ramdam ko ang sakit ng katawan, sana nga may mabili na siyang kahit anong gamot. Hindi ko na alam kung nasaan ang cellphone ko at wala rin naman akong balak hanapin pa. Siguradong mako-kontak lang ako ng parents ko.

Napahinga ako nang malalim.

Kung alam lang ng babaeng ‘yon kung sino ako. Ang nag-iisang Danerie James Almedra. Nag-iisang anak at CEO ng isang malaking kompanya at galing sa napakayamang pamilya. Kinahuhumalingan ng mga kababaihan. May marangyang buhay pero tumakas sa sarili niyang kasal para hindi matali sa babaeng hindi naman niya mahal.

Wala na akong ibang choice, mukhang kailangan ko talagang mag-stay dito.