บททั้งหมดของ Pag-aari Ako ng CEO: บทที่ 61 - บทที่ 70

“Kuya, kumain ka muna.” Pang limang beses ng dumalaw si Dave sa kwarto ni Mr. Shein. Dalawang buwan na rin kasi itong nagkulong sa kwarto niya. “Tinatapos ko lang itong report, Dave. Kakain rin ako.” Hindi makatingin si Mr. Shein sa kapatid ng asawa niya at iginugol ang attention sa mga papeles sa harapan. Lumabas si Dave at tumingin sa mga tao sa labas na naghihintay ng sasabihin niya. “Ayaw pa rin?” Nag-aalalang tanong ni Lee dito. Tumango si Dave at sa hindi inaasahang pagkakataon, dalawang bata ang nag-unahan sa pagtakbo papasok sa kwarto ni Mr. Shein. Nagulat ang lahat sa presenya ni Rico at Sico. “Pa,” sa pintuan pa lang nabasag na ang boses ni Sico habang tinatawag ang papa niya. Malaki ang pagbabago sa mga bata at kapansin-pansin iyon. Walang nagsalita sa lahat, tanging luha at pag-iyak lang ni Mr. Shein ang narinig nila no’ng niyakap na siya ng mga anak. Walang pasakalye na tumakbo ang dalawa at niyakap ang ama. Sa byahe palang, puro iyak na ang naririnig sa mga bata.

Pag-uwi ni Vicente ng mansion, naabutan niya ang lahat pwera ang mga bata. Pinapunta niya ang lahat dahil nais niya itong kausapin. Kaya naroon sina Lee, Zee, Richmoon, TG, Dave, Auntie Lorena, ang Don at si Mr. Shein. Gulong gulo ang mukha nila nang maabutan niya. “What is this all about?” tanong ni Mr. Shein sa kaniya na kunot ang noo. “May importante akong sasabihin,” sabi ni Vicente. Kumunot ang noo ng lahat. Humugot muna siya ng malalim na buntong hininga. “Huwag sana kayong magugulat sa ibabalita ko.” Panimula niya. “What is it dude? Ikakasal ka na ba?” natatawang sabi ni Richmoon. “I think, buhay si Lady Lay at Gregor.” Agad na napatayo si Mr. Shein. Lahat ay nagulat at hindi makapaniwala sa tinuran ni Vicente. Nahulog pa si Zee sa upuan nito. “That’s not a good joke, Vicente.” Ani ni Lee. Ayaw niyang umasa ang kaibigan niya. After the breakdown 3 years ago, ayaw na niyang maulit ito. Tumitig ang Don kay Vicente. Tila ba binabasa siya kung nagsisinungaling ba siya o hin

“I’m not supposed to do this but I’m sorry,” ani ni Lorelay habang tahimik na dumaan sa isang iskinita kung saan maraming tao ang nagsiksikan. Parang pro na kinuha niya ang pitaka ng isang ale na hindi man lang siya namamalayan. Parang hangin ang bawat kilos ng paa na sa isang pikit ay parang naglaho siya bigla. Mabilis siyang nakapagtago. Agad niyang kinuha ang pera sa pitaka at iniwan ang ibang laman sa kalsada. Malayo ang lugar na ito sa bahay nila ni Mr. Shein. Aabutin ng pitong oras ang byahe. Nasa malapit na ospital lang ang anak niyang si Harmonia at ito ang dahilan kung bakit nandito pa rin siya. “Pasensya na po, alam niyo ba kung saan ang pinakamalapit na ospital dito?” Agad na itinuro ng ale sa kaniya ang lugar kung saan naroon ang maliit na ospital sa lugar. Tumango si Lorelay at agad na umalis. Kung uuwi siya, dapat kasama ang anak niya sa pag-uwi. Ang sinasabi ng utak niya. Sa labas, nakamasid siya sa entrada ng ospital at nakita na niya agad ang ilan sa tauhan ni Edm

“Where is mama?” biglang sumulpot si Rico na nagmamadali at nadatnan ang lahat na nakaupo sa sala at naroon si Lorelay na nakaupo at walang kabuhay. They were currently having ameeting. It’s been 1 week after niyang makabalik yet wala pa rin silang makuhang lead kung saan dinala ni Edmund ang anak niya. Nang makita ni Lorelay ang anak ay kumunot ang noo niya ngunit agad rin siyang naluha. Tumakbo si Rico sa kaniya at niyakap siya. Nagbabadya na ang luha sa mga mata. “Mama,” “Oh my God! I missed you so much baby.” Bulong ni Lorelay nang mayakap ang anak. Hindi na napigilan ni Rico ang umiyak. “Is this real? Are you real mama?” Tumango si Lorelay at mas hinigpitan ang pagkakayakap sa anak. He changed. Mas tumangkad na siya ngayon kumpara dati. Sobrang laki ng ipinagbago niya sa loob ng tatlong taon. Lorelay think. “Mama, I missed you so much. I thought you died without waiting for us. Don’t do it again.” Umiiyak na sabi ni Rico. Oh God! He’s still the clingy baby to me. Umiling s

“Sico! Stop it!” Natatawang sabi ni Zeym nang itinutok sa kaniya ni Sico ang hose. Nasa garden sila at naabutan ng malakas pa ang ulan. Dahil dito, napagpasiyahan nila na maligo nalang sila. Ni hindi na nga niya natatawag na master si Sico at panay takbo na si Zeym makalayo lang kay Musico. The babysitter named Rico ay nasa salbabida na nasa damuhan habang nakahiga sa kaniya ang baby sister niya. Natatawa silang dalawa habang pinapanood nila si Sico and Zeym na naglalaro sa harapan nila. Napatingin si Rico kay Harmonia na bumubungisngis sa kandungan niya. “They are so funny kuya,” sabi ni Moni na ngayon ay medyo maayos na magsalita. Tinuturuan ito ni Zeym ng tamang pag pronounce ng words at letters. He’s happy watching his sister laughing with them. Sa tatlong linggo na kasama nila ang kapatid nila ay mas lalo nilang naiintindihan ang buhay. “Are you cold?” tanong niya nang makita ang panginginig nito. Moni nodded at hudyat na iyon para buhatid niya ito at maunang pumasok sa loob