บททั้งหมดของ Slow Dancing in the Dark: บทที่ 21 - บทที่ 30

Pregnant.Sinalubong ang umaga ko ng sunod-sunod na pagduwal. Hinang-hina akong humawak sa toilet bowl para kumuha ng lakas. Naiiyak kong hinawakan ang kwintas kung nasaan ang abo ni Mama.Buong gabi kong pinag-isipan ang desisyon ko. I don't want my child to suffer. I can't give her or him anything because I'm still broken. Mula sa pagkawala ni Mama hanggang sa pagtataksil sa akin ni Cartier. Hindi ko pa kayang bumuhay ng bata kung hanggang ngayon wasak na wasak ako."Papa!"Malakas kong sigaw habang naglalakad ako palabas ng aking kwarto. Mariin pa ang pagkapit ko sa staircase dahil nahihilo pa rin ako."Papa, are you going home?" Tanong ko nang makitang nakaayos siya.Naguguluhan siyang tumingin sa akin. Mabilis akong bumaba ng hagdan at humawak sa kaniya. Nanginginig ako. Ayaw kong maiwan mag-isa. Ayaw kong makita ang kahit na sino sa kanila."Sama ako, Pa. Please?""Gabriella, are you okay?" Marahang hinawakan ni Tita Janah ang braso ko para pakalmahin ako.Inutusan niya ang isa

Rouge.Mabilis kong pinunasan ang luha ko nang bumukas ang pintuan ng kwarto ko. Pumasok doon si Papa na mukhang kagagaling lang sa trabaho. Saglit niya akong tinapunan ng tingin bago lumapit sa crib ni Ayla."Sarap ng tulog ni Itlog," nakangiting sabi ni Papa bago lumapit sa akin. "Kumusta ang pag-aaral?" Napapikit ako nang humalik ito sa aking noo."Okay naman po, Pa. Medyo naghahabol lang kasi late akong nag-enroll."Tumango siya. "Don't pressure yourself. Kapag hindi mo kaya, you can stop. May kompanya tayo, Gabriella. You can sit in every position you like."Umiling ako roon. Wala akong balak magpatakbo ng kompanya dahil hindi ko ito hilig."I can do this, Papa.""If you need anything, don't hesitate to tell me," tumango ako.Nagpaalam din naman siya agad pagtapos no'n. Saglit akong natulala sa pintuan. Muling bumalik ang alaala ko sa pagkikita namin ni Cartier kanina.Ang kapal-kapal ng mukha niyang magpakita sa akin. Ang kapal-kapal ng mukha niya para lapitan ako. Higit isang t

Bodyguard.Minsan hindi ko alam kung napa-praning ba ako o sadyang hinahanap ko ang presensya niya. Kapag lalabas ako ng university, tumitingin ako sa paligid ko para hanapin siya pero wala.Ang sabi niya magkikita kami para mag-usap, bakit wala siya rito? Ilang buwan na ang nakalipas, ha?"Kilala mo pala si Cartier De Dios, ha?" Sabi ni Maxi nang makaupo sa tapat ko."I'm reviewing, Maxi.""Nakikichismis lang. Siya ba iyong Architect mo?"Inis ko siyang sinamaan ng tingin. Mukhang nakuha niya naman ang sagot sa tanong niya dahil nagtakip siya ng bibig."Oh my god! Kaya naman pala nabuntis ka agad nang maaga dahil marahas ang jowa," sabi nito."Hindi ko na siya jowa," singhal ko."Edi ex boyfriend. Arte mo naman, Senyorita! Maka-deny sa De Dios porket Bernal na pag-aari ang kalahati ng Cebu," sagot nito.Sinamaan ko lang siya ng tingin at muling nagfocus sa pagbabasa. Patuloy ang pagdadaldal niya roon kaya paulit-ulit din ang pagbabasa ko. Walang pumapasok sa utak ko dahil ang ingay n

Blood.Mabilis na kumalabog ang dibdib ko nang makita ang seryosong tingin niya sa akin. Para bang nakatingin siya sa kaluluwa ko at lahat ng nasa isip ko ay nababasa niya. Sigurado akong narinig niya ang huling sinabi ko at kung anomang iniisip niya, hindi ko alam.Nanginginig ang paa ko nang bumaba ako ng stage. Kamuntikan pa akong matalisod kung hindi lang ako hinawakan ng student council namin."Uuwi na ba tayo?" Tanong sa akin ni Vincent nang matapos ang program."Mauna na kayo, okay lang? I need to talk to M-Maxi," sagot ko.Kumunot ang noo niya sa sinabi ko ngunit tumango rin siya. Magkakaroon kami ng maliit na salo-salo sa mansyon. Hindi talaga pumayag si Tita Janah na walang magaganap na handaan kaya pumayag na rin ako.Kaming pamilya lang din naman ang naroon kaya komportable ako. Ang mga bodyguards ay pinaalis ni Tita Janah sa mansyon, sabi ni Papa. Nasa Davao raw sila para malayo sa amin. Tahimik ang ginagawang imbestigasyon nina Papa para wala raw maalarma sa ginagawa nam

Dead.Mabilis akong tumakbo papunta sa bahay nang malaman na nakarating na sina Vincent. Binilin ko lang si Ayla sa ama na halos gugulin ang buong oras sa paglalaro kasama ang anak. Ni hindi ko na nga iyon nakikitang nagta-trabaho o humaharap sa laptop niya."Vincent, oh my gosh!" Malakas kong sabi habang naglalakad papunta sa kaniya.Nanginginig ang mga kamay ko nang hawakan ko ang mukha niya. Natatakot akong hawakan siya sa kung saan-saan dahil baka ang sugat niya ang matamaan ko."Are you okay? I'm sorry dinala agad kami rito kaya hindi kita nasamahan," sabi ko.Nakatitig lang siya sa akin. Nakakunot ang noo, mukhang nagtataka. Gulat kong tiningnan ang gawi nina Papa na mukhang may seryosong pinag-uusapan."Excuse me? Do I know you?" Kunot-noong tanong nito.Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Agad na nangilid ang luha ko habang napapaatras. Umiling ako habang unti-unting bumubuhos ang luha ko."You're kidding, r-right?" Umiiyak kong tanong.Tinitigan niya muna ako ng ilang seg