All Chapters of The Possisive Mafia King ( TAG-LISH ): Chapter 61 - Chapter 70

BACK TO SNOW LOCATION... " May dadaanan pa po ba tayo, Ms.?" Tanong ni Tiara sa asawa ng kanyang amo. Kanina pa sila nakatambay sa loob ng van habang naka-park sa parking lot ng isang condominium. Napalingon na si Tiara kay Snow dahil hindi man lamang ito tumugon. Nakatulalang nakatuon ang mga mata sa labas ng bintana. Bakas ang lungkot sa mga mata nito lalo na't kagagaling lamang nito sa pag-iyak. Hindi naman siya nag-abalang tanungin ito lalo na't baka personal ang dahilan. " Magsabi ka na lang kung anong oras tayo uuwi ng Sapphirean Building," aniya rito. Doon lamang napalingon si Snow kay Tiara. Nasa unahan ito, nakaupo sa tabi ng driver. Seryoso ang expression nito, na tila hindi nagbabago. Kahit nga siguro sampalin si Tiara ay gan'on pa rin ang reaksiyon nito. " Let's go to Rubbean Building, may dadaan lang ako roon" aniya at kaagad namang pinaandar ni Tyrone ang makina. Rubbean Building is a sister building of Sapphirean. Iisa lang kasi ang may are ng dalawang building na

**Demetri** Hingal na hingal ako, basang-basa ng pawis habang nakakubli sa likod ng isang malaking bato, ang mga mata ko'y palinga-linga, nagmamasid sa paligid para sa anumang senyales ng panganib. Ilang oras na kaming walang tigil na tinutugis ng mga kalaban, at wala pa ring dumarating na backup. Wala na rin akong kontak kay Pluto, at ngayon ay hirap na akong kumilos dahil sa tama ng bala sa balikat ko. Napasilip ako sa kasama kong tauhan. Nakaupo na ito sa lupa, nayuko ang ulo. Hinawakan ko ang buhok niya para iangat ang ulo niya at inilapit ko ang tainga ko para alamin kung humihinga pa ba siya. Napaupo ako sa tabi niya. Tuluyan nang bumagsak ang bangkay niya sa lupa. Mukhang ako na lang ang natitirang buhay. Kung magtatagal pa ako rito ng ilang minuto, malamang hindi na rin ako makakalabas ng buhay sa kagubatang 'to. Bigla akong naalarma nang marinig ko ang tunog ng nababaling maliliit na sanga at mga tuyong dahon na naapakan. Alam kong mga kalaban 'yon na walang kapagurang tumu

**Snow** “T-Tiara...” sambit ko habang magkatabi kaming nakaupo sa sasakyang dumukot sa amin. Nanlalamig at nanginginig ang mga kamay ko habang inabot ko ang kamay ni Tiara na naka-posas. Pero kalmado pa rin siyang napalingon sa akin, parang wala lang kahit na na-kidnap kami. "I h-hope Tyrone and Rogue are okay," dagdag ko pa, kahit halatang halata ang takot sa boses ko. Noong may humarang sa dinadaanan namin, hindi na kami nakalaban pa. Sobrang daming sasakyang nakaabang kaya napagdesisyunan na lang naming magpaubaya. Hindi na ako nanlaban nang ako na mismo ang pinuntirya ng mga armadong lalaki. Sinama nila si Tiara dahil nakiusap akong isama siya kahit alam kong madadamay lang ang lady bodyguard ko kung sakaling patayin ako ng mga kidnapper. Mga dalawampung minuto na ang biyahe pero hindi ko matukoy kung nasaan na kami. Hindi ko maiwasang mag-alala kay Marcus, at syempre sa asawa ko. Gusto ko sanang itanong kay Tiara kung buhay pa si Demetri, pero pinili kong huwag na lang. D

**Snow** Pagkarating namin sa Sapphirean building, dumiretso agad kami sa private elevator. Mabagal ang lakad ko, ramdam ang sobrang pagod. Nasa likod ko naman sina Tiara at Tyron na tahimik lamang nakasunod sa akin. Ang asawa ko naman ay naka-wheelchair habang si Rogue ang nagtutulak. Halatang malala ang kondisyon nito. My husband would never allow himself to be in a wheelchair unless it was serious. And that worried me. Sa loob ng elevator, tumabi ako sa kanya kahit alam kong galit pa rin siya at hindi niya ako pinapansin. Parang ang bigat ng hangin sa loob dahil sa katahimikan. Habang paakyat ang lift, mas lalo akong nakaramdam ng pagod. Ang daming nangyari ngayong araw na ‘to, sunod-sunod ang hindi inaasahang mga pangyayare. Napasilip ako sa suot kong relo, medyo nagulat dahil alas 3 na pala ng umaga. Hindi ko namalayan ang oras. Maya-maya pa ay ilang ulit akong napahikab dahil sa antok. Pagdating namin sa penthouse, tahimik na umalis ang mga tauhan ni Demetri. Napahikab ulit a

**Third Person** Hindi maiwasan ni Marcus ang mapangiti habang nakaunan si Snow sa braso niya. At least nag-check ito sa kanya pagkatapos ng insidente kagabi. Marahan niyang tiningnan ang mapayapang mukha nito. Agad itong nakatulog, pagod na pagod sa kakulangan ng pahinga. Dahan-dahan niyang hinalikan ang noo nito at marahang hinaplos ang makinis na pisngi. Pagkatapos maglabas ng ilang malalim na buntong-hininga, iniangat niya ang paningin sa kisame at malalim na napaisip. Isang tawag naman ang bumalabog sa pananahimik niya. Sandali niyang naituon ang mga mata sa cellphone niya bago naisipan na kunin iyon mula sa nightstand, in-unlock, at palihim na binasa ang mensahe. ‘Everything is set. You can’t back out of our deal now.’ Napahinto siya saglit, habang unti-unting gumagapang ang pag-aalinlangan sa kaluluwa niya. ‘Tama ba talaga ang plano ko?’ Walang kasiguraduhan kung magtatagumpay siya ngunit wala na rin siyang ibang pagpipilian kundi ang sumugal. Tapos na siya sa pagiging