Lahat ng Kabanata ng The Possisive Mafia King ( TAG-LISH ): Kabanata 81 - Kabanata 90

**Snow** Nagising ako nang alas dose dahil nakaramdam na naman ako ng gutom. Napalingon ako sa asawa kong mahimbing ang tulog, humihilik pa nga. Naisipan kong bumangon at marahang bumaba mula sa kama upang maghanap ng makakain sa kusina. Ganito naman ako tuwing hatinggabi, bigla na lang nagigising dahil sa gutom. I tiptoed to the wardrobe and grabbed some clothes to cover my nakedness. I put on Demetri’s oversized sleeves and only wore underwear below. Mahaba naman ang sleeves kaya hindi halata na wala akong suot na shorts. Marahan kong pinihit ang seradura at maingat na isinara muli ang pinto. Tahimik na ang buong mansiyon, at tiyak na natutulog na ang lahat. Walang ingay akong bumaba sa grand staircase at dumiretso sa kusina, gamit lamang ang flashlight ng cellphone ko. May ilaw naman sa sala, ngunit madilim sa kusina. Agad akong naghanap ng makakain sa loob ng fridge. Muntik na akong mapasigaw sa gulat nang may biglang humawak sa baywang ko. A big hand covered my mouth, stopping

**Snow** Gusto ko na talaga siyang talikuran. Sukong-suko na ako. Hindi ko napigilan ang mapailing dahil sa sobrang pagkadismaya ko sa lalaking kaharap ko. Humugot ako ng lakas ng loob. Pinunasan ko ang mga luha ko at nagsalita ulit. “Hindi talaga tayo aalis, Demetri?” tanong ko, pilit pinapakalma ang boses ko. “No.” Mabilis at matigas ang sagot niya. Napakapit ulit ako sa laylayan ng damit ko. Tinitigan ko siya, at ganoon din siya sa akin. Bumalot sa amin ang nakakabinging katahimikan matapos ang lahat ng sigawan kanina. Wala na. Wala na akong masabi. “Let’s go back to sleep,” aniya, parang walang nangyari. Inayos na niya ang higaan para bumalik na sa pagtulog, pero agad akong tumutol. “No,” sagot ko, may diin ang boses. “Gusto kong sa kwarto ni Marcus matulog,” diretsong sambit ko. Napahinto siya at dahan-dahang tumingin sa akin. Kita ko agad ang pagdilim ng mga mata niya. Gusto niya ng toxic? Sige, ibibigay ko. Ginawa niya akong sinungaling. Ayaw niyang paniwalaan ang si

**Snow** Isang katok ang gumising sa akin. Dahan-dahan akong dumilat, ramdam ko pa rin ang bigat ng mga mata ko. Namamaga pa yata dahil sa kaiiyak ko kagabi. Napalingon ako sa kanan, sa parte ng kama kung saan humihiga ang asawa ko. Pero gaya ng inaasahan ko ay nauna na naman siyang nagising. Napabuntong-hininga ako at pilit kinumbinsi ang sarili ko na bumangon kahit na gusto ko pa sanang manatili sa kama. Nangingibabaw pa rin ang pagod at antok sa katawan ko, pero dahil sa paulit-ulit na katok at gutom na nararamdaman, napilitan akong bumangon. Napababa ako ng kama habang hinahaplos ang sikmura ko. Pagbukas ko ng pinto, bumungad sa akin si Antonia na may dalang tray ng pagkain. "Good morning po, señorita. Kain na po kayo," bati niya na may ngiti sa labi. Hindi ako nagsalita. Tumango lang ako at sumenyas na ipasok niya na lang sa loob ang pagkain at ilagay sa mesa. Medyo nanginginig pa ang kamay ko habang inaayos ang laylayan ng suot kong robe. Habang inilalapag niya ang tray, ma

**Third Person** "Talagang proud pa siya na inagaw lang niya si Snow sa akin," may poot na bulong ni Marcus sa sarili habang nakatingin sa entablado kung saan nakatayo si Demetri, kasama ang babaeng matagal na niyang minahal. Napalingon naman si Feurene sa katabi niya at agad na napansin ang nag-aapoy na galit sa mga mata ni Marcus. Sukdulan sa langit ang poot nito sa sariling kapatid—halatang hindi matanggap ang nangyari. Hindi naman mapigilan ni Feurene ang masaktan. Paano nga ba siya hindi masasaktan? Hanggang ngayon, si Snow pa rin ang mahal ni Marcus. Palihim siyang napabuntong-hininga, pilit na pinipigilan ang sariling maluha habang paulit-ulit na pinuputol ng katotohanan ang natitirang pag-asa sa puso niya. Kung si Marcus ay hindi pa rin makalimot kay Snow… ganoon din siya sa kanya. Si Marcus pa rin ang mahal niya. Ngunit tulad ng dati, wala siyang magawa kundi ang magparaya. Kung ito lang ang paraan para mapasaya si Marcus, handa siyang tiisin ang sakit. Hindi siya katulad

**Third Person** "Kuya Marcus, matatagalan pa ba tayo?" tanong ni Ice, sabay lingon kay Marcus. Nasa loob na sila ng yate sa Nguyen South Port, tahimik na hinihintay ang pagdating ng mga tauhan niyang dumukot kay Snow. "Sandali na lang," sagot ni Marcus habang hawak pa ang cellphone. Kakatawag lang ng mga tauhan niya at sabi ng mga ito ay malapit na raw sila sa port. Napalingon siya sa may bandang pier nang mapansin ang grupo ng mga lalaking papalapit. Mga tauhan ni Ryndell na siyang pinahiram muna sa kanya upang tulungan siyang ipadukot si Snow. Walang sabi-sabing itinuro niya ang mga ito kina Ice at Amara. "Ayan na sila," aniya, sabay lingon sa dalawa. Tila nabawasan naman ang pagkabahala sa mga mata nina Ice at Amara. Pumayag sila sa pagtakas dahil sa pangungumbinsi ni Marcus sa kanilang dalawa. Nalaman nila ang katotohanan, lalo na ang tungkol sa pagkatao ni Demetri, kaya labis silang nag-aalala para kay Snow. Alam nilang mapanganib ang gagawin nila, lalo na't isang delikadong