Lahat ng Kabanata ng TRACE DIMAGIBA (Wild Men Series #1): Kabanata 291 - Kabanata 300

TRACE“Chloe!” tawag ko ulit sa pangalan ng asawa ko pagkatapos ang malakas niyang sigaw. Na naman, dahil kanina pa ako tawag ng tawag sa pangalan niya pero hindi na siya nagsasalita. Nahinto na ako sa pagtakbo at pag-akyat sa hagdan. Halos hindi na ako makahinga na maayos sa sobrang lakas ng tibok ng puso ko. Tumingin ako sa taas. Tatlong palapag na lang at naroon na rin naman ako sa top floor. Hindi ako naka-elevator dahil pagkatapos ng malakas na sigaw ni Chloe ay ang pagkawala ng kuryente. Bumalik naman agad pero ramdam ko ang problema sa kung anong nangyari sa opisina ni Wolf kaya dumiretso na ako sa fire exit at hagdan na ang ginamit ko. May nag-crash. I know it as I heard it. The collision of metals. The screeching sound. The shattered glass. The wrecking noise. And the frightened scream of my wife.“Where the fuck are you?!” sigaw ni Alguien at alam kong para sa akin iyon. Sa baba ang auction nagaganap kaya siguradong mauunahan ko sila sa pagpunta kay Chloe kung doon sila

CHLOEI’m thirsty. Uhaw na uhaw ako at iyon ang gumising sa akin. Madillim. I can’t see anything. Nasaan ako at bakit ang lamig? I was freezing. “T—Trace…” tawag ko sa asawa ko. “Are you here?” Pilit kong binalikan ang nangyari. Nag-uusap kami nina Wolf at Fox. Natakot ako sa kanila dahil kay Fox pala ang singsing na natagpuan sa unan ni Mamita. I was scared and felt betrayed by them. After ko silang pinagtanggol kina Trace at Alguien ay—No!The helicopter! May helicopter na bumangga sa glass wall at nakapasok sa office ni Wolf. I ran. I ran but I went down when I reached the wall and leaned on it. Takot na takot ako. Akala ko tatamaan ako ng propeller. At iyon na ang huling tanda ko. I was not hit by the helicopter's rotor blades. Nawalan ako ng malay when one of the helicopter’s passengers shot me with something that made me sleep. At sina Wolf and Fox, I—I don’t know what happened to them. Hindi ko na tiningnan kung ano ang nangyari sa kanila as I was consumed with fear. I th

CHLOENagtatawanan ang tatlong lalaki habang si Dindo ay patuloy sa ginagawang pagpapȁtigas sa ari niya habang nakatitig sa akin. They are all touching me. Nandidiri man ako ay hindi na ako sumigaw pa. I cried silently. Balewala sa kanila na nakikita akong umiiyak. They are all maniacs. Tiningnan ko ulit ang baril sa mesa. Iyon na lang ang pag-asa ko. Baril iyon ng babae kanina, ang boss nila. They could do whatever they want from me but they will not kill me for I will be a merchandise of their boss. Hindi nila ako papatayin kaya may pag-asa pa ako na makuha ang baril na iyon para tapusin ang kung ano mang masamang panaginip na pinagdadaanan ko ngayon. Nang makita kong tumigas na ang hawak ni Dindo ay naiyak na lang ako. He positioned on top of me but before inserting his disgusting thing on me, ay putok ng baril ang narinig ko. Bumagsak ang lalaking nakapatong sa ibabaw ko na may tama sa noo.Nanlalaki ang mga mata ko at nagtinginan naman ang tatlo. Lilingon pa lang sana sila nang

TRACE I was tied up. Kumikirot ang ulo ko nang magising dahil sa pagbuhos ng tubig na may mga yelo sa akin. I focused my gaze as I am seeing a blurry woman in front of me na may hawak na balde. Unti-unti nakaklaro ko na siya. Kamukha siya ni Harriet pero hindi siya si Harriet. Nilapitan niya ako at tinampal para masiguro na gising na talaga ako “You must be awake,” sabi niya sa akin. I looked straight in her eyes. Eyes with same color as mine. Kamukha ko nga ang mga Ferreira but my eyes color, my hazel brown eyes, are from my father, na namana niya naman sa ina niyang isang Salvacion. “Cent? That’s your name, right?” tanong ko sa kaniya. Ipinilig ko ang ulo para mawala na ang sakit niyon pero walang nangyari at kumikirot pa rin. Ano kayang klase ng droga ang naisaksȁk sa akin kanina? “Nice, it seems I’m famous,” Cent coldly said at saka ibinagsak ang balde na hawak niya. “Where is the fucker?” tanong ko at tiningnan ang buong kuwarto. Wala si Franco. “Fucker? Are you callin

CHLOE“Dinner is ready,” sabi ni Harriet na hindi ko namalayan na lumapit. “Where are the boys?” tanong ko sa kaniya. “Nasa dining room na,” nakangiting sabi niya at hinawakan ang kamay ko. “Tara na!” aya niya sa akin. We are in Salvacion. Pinahatid ako ni Trace dito last week and until now ay wala akong balita sa kaniya. After ko magising sa mansion ng mga pusa sa Agrianthropos ay minsan ko lang nakita si Trace. Tamang nakita ko lang at hindi ko man lang nakausap dahil nakatulog ako ulit dala ng mga gamot na nasa sistema ko pa pagkatapos akong mailigtas. I stayed there for a month and a half hanggang sa sabihin ni Cash, last week, na inutos ni Trace na ihatid na ako rito sa Salvacion. Much as I wanted to feel motherly love dahil nandito si Mama, plus dumating din si Mommy kasama si Daddy, ay iba pa rin kung si Trace ang kasa-kasama ko. But he’s not here… I sighed sadly. Hindi ko alam kung ano ang reason at ayaw niya ako makasama pero nasasaktan ako. Iniisip ko tuloy na baka dahi