Dahil weekend ngayon ay medyo maluwag ang ibang kalsada na dinadaanan ng bus na nasakyan ko. Kumain ako habang nasa biyahe dahil dama ko na ang gutom. Mag alas onse na rin kasi ng mga oras na ito. After ng unang text ni Azul ay nasundan pa 'yun ng isa na ang laman ay oras ng dapat pagpunta ko sa Restobar na dating workplace ko tuwing na sideline ako. Sa taas kasi ng restobar ay may place na pwedeng pagdausan ng mga pribadong celebration kaso ay hindi sila open sa gabi tuwing morning lang pwede, dahil sa gabi ay maingay at buhay na buhay ang restobar.Sa parte ng cubao ako bababa mamaya kaya sasakay pa ako ulit para makapunta sa restobar. Lunch time kasi ang sabi sa akin sa text ni Azul, nagreply naman ako sa kanya pero hindi na siya nagreply ulit sa akin. Pakiramdam ko isang surprisa ang nakaabang sa akin sa lugar na iyon. Malakas ang kabog ng dibdib ko pero pilit kong iniisip na positibo ang magaganap mamaya sa lugar. Dahil sa mahaba pa naman ang biyahe ay umidlip na muna ako. Nagis

Wala ng sinayang na oras ang aking mga magulang upang makauwi kami agad sa bicol. Kinumbinsi din ni Mama Marikit at Papa Zandro si Tatay at si Paula na sumama sa amin sa Bicol. Sa una ay ayaw pa nga ni Tatay at Paula dahil nahihiya sila sa pamilya ko. But my family insisted, na sumama na sila samin sa bicol. Akala ko ay aalis ako nang malungkot na hindi sila sasama. But at the end of the day, naman pala ay sasama din sila kaya sama-sama kami sa na umuwi sa probinsya namin sa Bicol kasama ang pamilya ko at pamilyang kinalakihan ko. Hindi ko naman kasi kayang iwan o itapon ang pamilya na halos buong buhay ko na kasama. Kahit hindi maganda ang naging simula at gitna ng pagsasama namin ng pamilyang kumupkop sa akin, ang mahalaga ay mahal ko pa rin sila. At sa dulo naman ay maayos na kami at mananatiling sama sama pa rin kahit anong mangyari so.So far nakakalaya na ako ng unti-unti sa nararamdaman na sakit dulot ng taong minahal ko ng lubusan. Iniisip ko na gumanti sa kanila pero ng mai

AzulHINDI ko malaman ang aking gagawin dahil nasa punto na ako ng buhay ko na parang sa pawala na ang punta ko dahil nawawala na ang direksyon ito. Si Mariemar na ang naging compass ko kaya ng mawala siya wala na rin ako sa tamang direksyon. And seeing this woman inside my car, parang may demonyo na nagsasabi sa akin ng mga dapat mangyari at gawin. She just continue talking na parang okay ang lahat sa pagitan namin. She's telling me about our wedding. Damn that wedding! Kung ano ba ang mga dapat gawin o mangyari sa aming kasal, kung saan dapat ang honeymoon,at kung paano ako o ang pamilya ko dapat siya pakisamahan ng naaayon sa kanyang kagustuhan. Sinong tanga pa ang magpapakasal sa kagaya niyang babae? Definitely wala! And That wedding is never gonna happen! She's insane! Maybe I am too. Siguro nga eh, nasisiraan na rin ako. I keep imagining how happy families are together. Naririnig ko muli ang mga tawa ni Mariemar at pati rin sana ng magiging aking anak. Ganun pala ang karma sa k

MariemarAkala ko totoo o epektibo rin sa akin ang kasabihan na, time will heal and ease the pain that you have in your heart. Mali pala! Napatunayan ko na hindi pala para sa lahat ang kasabihan na ‘yun. Dahil hindi kayang paghilimunin ng oras o panahon ang sugat at sakit na dulot sa akin ng kahapon. Mas tama pala na sabihin na, maghihilom ka sa sarili mong paraan at kagustuhan, kapag ikaw mismo sa puso at isip mo ay unang mo na napatawad ang sarili mo sa mga maling nagawa mo at naging desisyon. Ilang buwan na ang mabilis na lumipas sa aking buhay pero parang naroon pa rin ako sa panahon na nasasaktan ako. Mali ko rin ‘yun dahil pinili ko na hayaan na saktan ako ng paulit-ulit dahil lang sa pag-aakala ko na mababago ko ang lahat. Hindi pala dapat nakakasakit ng lubusan ang pag-ibig, kaya dapat pala noon pa ay lumayo na ako. Hindi naman porket lumayo ay makakaiwas na o hindi na mahal ang isang tao. Siguro doon papasok o bagay ang time will make you realize everything that's right to do

MariemarNang araw na malaman ko ang lahat tungkol sa mga nangyari sa loob ng halos 7 months na nagdaan ay parang hindi na ako mapalagay. Alam ko na makakasama ‘yun sa akin dahil baka mabinat pa ako pero hindi na talaga mawaglit sa isip ko ang kung ano ba talaga na ang tunay na lagay ni Azul sa ngayon. Syempre ang iba na mga detalye ay posibleng na nilaktawan na ni Mama para hindi ako ganun masyado mabahala. Habang magulo naman ang isip ko si Mhina naman ay parang nakikisama na mawisyong bata. Iingit lang ito kapag gutom na or basa na ang suot na diaper. Kaya naman naihandle ko ang sarili ko. Hindi na rin naman ako nanghihina pero kahit ganun parang ang utak ko naman ang napapagod sa kakaisip ng kung ano-ano. Inabala ko ang sarili ko sa pagbabantay kay Mhina habang tulog siya habang ako naman ay nakahiga rin sa hospital bed. Pinilit ko na ipikit ang mata ko hanggang sa tangayin na rin nga ako ng antok. Naalimpungatan lang ako na parang may naglalaro kay Mhina at na bungaran ko ang ak