All Chapters of Monte Bello Series: Timothy - The Alvarez Brothers 1: Chapter 31 - Chapter 40

Inihanda ni Penelope ang sarili sa susunod na gagawin ng asawa. Ngunit, ganoon na lang ang kanyang pagkabigla nang walang pag-aalinlangang nanghimasok ito sa kanyang pagkababae. Halos ikapugto iyon ng kanyang hininga kasabay ng pagpatak ng mga luha sa kanyang mga mata. Bigla ay parang gusto na niyang pagsisisihan ang pagsuko ng sarili rito. At gustong-gusto na rin niyang itulak ang asawa pero alam niyang wala naman itong balak na tumigil pa.Mariin niyang kinagat ang pang-ibabang labi upang pigilan ang pag-alpas ng hikbi niya, habang larawan sa kanyang mukha ang di-matatawarang sakit na nadarama. Ang kanyang mga kamay ay kusang yumakap sa may likuran nito upang umamot doon ng lakas. At halos bumaon na rin ang kanyang mga kuko roon.Tila natauhan naman si Timothy. Bahagya itong napatigil at lito ang mga matang tinitigan s’ya. Nang matanto nito ang katotohanan ay unti-unting nawala ang galit sa mga mata nito. At napalitan iyon ng matinding pag-aalala at pagsisisi. "I… I'm... I'm so

“Ma'am, narito na po ang ipina-dry clean n'yo,” ani Cindy ng silipin s’ya sa kanyang opisina. “Pakipasok mo na lang dito, please.” Nakangiting sabi niya sa sekretarya. Mabilis naman ito tumalima at dinala ang kanyang damit sa loob. “Do you have a meeting today?” takang tanong nito sa kanya. Umiling s’ya. “No… I’ll just wanted to surprise my husband. Nasa conference pa rin s’ya at hindi pa umuuwi,” aniya. Nakangiti naman itong tumango. “I see… You missed your husband.” May halong panunundyong komento nito. Nangingislap ang mga matang sinulyapan niya ito. “Yeah… and he misses me, too. Kaya naisip kong puntahan siya sa hotel na tinutuluyan niya.” Naguluhan naman ito sa sinabi niya. “Ma'am, may I asked something?” hindi na napigilang tanong nito. Tumango naman siya. “Hindi ba dito lang naman sa Manila ang conference nila, bakit hindi pa sa bahay ninyo s’ya tumuloy? I mean… malapit lang naman,” curious na sabi nito. Natawa s’ya. “Dahil kapag umuwi s’ya sa bahay, baka raw hindi n

“What are we doing here? I thought sa bar lang tayo?” tanong ni Penelope sa kaibigang si Helen ng makita niyang pumasok ang kotse nito sa isang hotel.“Don’t worry, Penny… I rent a place here. Mas gusto ko kasi na tayo-tayo lang ng mga kaibigan natin ang mag-celebrate ng birthday ko. Bar was too noisy to catch things up with our other friends,” sagot nito bago bumaba.Wala namang imik na sumunod siya rito. Pagdating nila sa V.I.P. suite ng hotel na iyon ay naroon na ang mga kaibigan nila. Nasa higit dalawampu rin silang lahat. Pero ang ikinapagtaka niya ay ng makita sa isang sulok si Adam na mag-isang umiinom.Nagtatanong ang mga matang sinulyapan niya si Helen.“I also invited him by the way. You know naman na wala siyang gaanong kaibigan,” balewalang sabi nito bago mabilis na nilapitan ang mga kaibigan nila, upang iwasan ang pag-uusisa niya rito.Kaya’t wala siyang nagawa kun’di ang palagpasin muna iyon at pilit ang mga ngiting nakipag-usap rin sa mga kaibigan nila, while ignoring

“Penny… Penny… wake up,” gising ni Timothy sa asawa. Bahagya naman itong nagmulat ng mga mata. “You have to eat para mabilis kang gumaling,” aniya at maingat na inilalayan ito sa pag-upo. “What time is it?” namamaos ang tinig na tanong nito. “It’s past six already. You’ve been sleeping for six hours long kaya hindi na ako nagdalawang-isip na gisingin ka. Kailangan na rin kasing malamnan ang tiyan mo.” Marahan naman itong tumango. “Good,” aniya at inayos muna ang ilang hibla ng buhok nito na tumatabing sa pisngi nito. Pagkuwa’y tahimik na niyang sinubuan ng lugaw ang asawa. Ngunit nakakaapat na subo pa lang ito ay agad na itong umayaw. “Just one more spoonful, okay? After that you’ll drink your medicine and you can go back to sleep.” Pangungumbinsi niya rito. Masunurin naman itong tumango at muli ay nagpasubo sa kanya. “Here’s your medicine,” aniya sabay abot ng gamot nito. Mabilis naman nitong ininom iyon kasunod ng tubig. “Now go back to sleep.” Masuyong utos niya rito.

May isang minuto na halos walang tigil ang kung sinumang tumatawag na iyon sa kanya, ay hindi pa rin niya iyon sinasagot. Tila kinakapos ng hiningang napatitig s’ya sa bumagsak na larawan sa sahig. Nanginginig ang kamay na dinampot niya iyon, habang mahigpit na nakatakip ang isa pa niyang kamay sa bibig upang hindi kumawala ang impit niyang pagtili roon. Pakiramdam niya anumang sandali ay sasabog ang ulo niya. Gusto ring kumawala ng mga luha sa kanyang mga mata, ngunit parang may pumipigil sa kanya na gawin iyon. She felt so restless and helpless at that moment. Nawalan ng lakas ang mga tuhod niya at napaupo na lang sa kanyang upuan. At ang gimbal na isip ay muling pinukaw ng pagtunog ng kanyang cellphone. Wala sa loob na dinampot niya iyon. Tanging numero lang ang nakalagay sa caller ID kaya muli n’ya rin iyong ibinaba. At mukha namang napagod na ang tumatawag na iyon sa kanya dahil tumigil na rin iyon sa wakas. Hapong-hapong napasandal s’ya sa kinauupuan habang mariing minamasah