AlexenaNaabutan ko si Hero na abala sa harap ng laptop nito, nag-angat ito ng tingin nang makalapit na ako rito ng tuluyan. Ngumisi itong bigla. "Tagal, ah. Anong ginawa ninyo, ha?" mapanuksong tanong nito.Bully alert!Sinimangutan ko ito bago ibinaba sa mesa nito ang kape. "Nagtimpla ng kape siyempre, ‘yan ang ebidensya,” asar na tugon ko.“Bukod sa pagtitimpla ng kape at paggagamutan ninyo siyempre ang itinatanong ko,” halata ang pang-iinis na pag-e-elaborate nito.Lalo akong napasimangot. Napaka-bully talaga nito.“Tigil-tigilan mo ako, Hero Buenavista. May laman ‘yang tanong mo. Ano namang gagawin namin ng kapatid mo?" sikmat ko.Nagkibit-balikat ito pero naroon pa rin sa mukha nito ang ngisi habang nakabantay ang tingin sa mukha ko.May pagkainis na pumalatak ako. "Huwag mo nga akong tingnan nang ganyan," pagbabawal ko rito.Painosente ako nitong tiningnan. "Bakit?" natatawa pa nitong tanong.Nakuha pa talagang magtanong, napakagaling.Pumalatak akong muli. “Stop it. Tigil-ti

Alexena"Ano pala ang balita? Nagkaayos na ba kayo ni Mikey? I mean, nagkausap naman na kayo nang masinsinan, right? Nakapagpatawaran na rin?" biglang tanong ni Hero.Sinimangutan ko ito.Ngayon lamang kasi nito nakuhang magtanong dahil sa hindi kaagad umalis si Mikey at siguro ay nahihiya kahit na papaano si Hero na tahasan at direktang magtanong na naroon ang kapatid nito, nang bandang hapon naman na ay naging abala na ito dahil sa mga ka-meeting, ako naman ay inayos ang schedule nito para sa mga susunod na araw.Pinitik ako nito nang mahina sa noo kaya naalis ang pagkakasimangot ko at napalitan ng ngiwi.Bwiset talaga.Napanguso ako kapagkwan at hinimas ang noo ko.Pumalatak si Hero. "Hoy! Ito parang ewan, ayaw pang sagutin. Tinatanong nang matino, e."Umirap ako. "Paano akong sasagot? Hindi naman ako sigurado. Pero, oo nagkausap naman kami, nag-sorry rin siya, hindi ko lang alam kung totoo ba at sincere," sagot ko habang nakatuon ang mata sa baso sa harapan ko.Naalala ko bigla an

Alexena"I was looking for you, nandito ka lang pala at magkasama kayo ni kuya. Kaya pala wala na kayo nang pumunta ako sa office kanina, ihahatid pa naman sana kita pauwi." Wait... what? Hinahanap ako nito at ihahatid? Litong napatitig ako rito at napakurap-kurap.Is he for real? Bakit naman nito iyon naisip na gawin?“Kung hindi pa sinabi sa akin ni kuya na magkasama kayo ay hindi ko malalaman na nandito ka rin,” parang naninita na turan nito.Ay, wait ulit. What’s with the tone? Kailangan ko bang magpaalam dito para lang malaman nito kung nasaan ako? At bakit naman ito naging interesado sa whereabouts ko? Ipiniksi ko ang braso ko. "Masama ba? tatay ba kita o kuya at kailangan ko pang magpaalam sa iyo?" nakataas ang kilay kong tanong.Sa halip na sumagot ay hinawakan ako nito nang mahigpit at hinila palayo sa maraming tao, dinala ako nito sa madilim na bahagi ng bar na malapit lang din sa CR at isinandal sa pader. Balak ko sanang umalis pero hindi ko magawa dahil nakaharang ang k

AlexenaNaalala kong bigla ang sinabi ni Mikey noong minsan, may nalalaman pa itong babawi. Nakakatawang isipin, mabuti na lang at hindi ako naging uto-uto sa mabulaklak na salita nito kahit na gusto ko na sanang umasa, pigil na pigil akong bumigay. Ang hirap kasing hindi pansinin at hindi umasa kahit na sa mga simpleng bagay na ginagawa nito at sa mga binibitawan nitong salita na mapamasama o mabuti man ay hindi kayang baguhin ang nararamdaman ko. Wala, e. Talong-talo ako kung laban man ito. Kasi sarili ko mismo ang kalaban ko, hanggang ngayon kasi ay hindi ko maitatanggi na mahal ko pa ito. Bwisit na pagmamahal, napakapapansin, makulit, ang hilig sumingit sa isip at ang hilig kumalabit sa pusong nananahimik. It always longed to be noticed. Kailangan na mapansin mo, kung hindi ay pilit kang guguluhin. Nakakabaliw isipin at maramdaman. Ibinalik ko na lang ang atensyon at tingin ko kay Hero. Nang makaayos na ang mga ito ay ngumiti ito sa akin.Pinanuod ko kung paano ito humawak sa mi

AlexenaNaiikot ko na lang ang mata ko dahil mukhang 'di ako nito ma-gets. "Na na-miss mo rin ako! Ano ka ba naman?! Ang tagal kaya nating hindi nagkita! Hindi mo ba ako na-miss kahit kaunti lang?!" bulalas ko.Sa halip na sumagot ay tumawa ito at pinisil muli ang pisngi ko.Hindi makapaniwala ko itong tiningnan. "Hala siya. Ayaw akong sagutin.”“Na-miss siyempre, sobra. Kailangan pa bang itanong ‘yon?”“Talaga ba?” paninigurado ko, may pagdududa."Yeps.""Parang hindi naman...""Oo nga kasi, kahit na mamatay pa 'yong ilaw ng mga kapit-bahay mo."Natawa ako at nailing-iling. "Grabe ka. Idinamay mo pa 'yong mga taong walang muwang.""Ikaw kasi, ayaw pang maniwala. Iyan tuloy. Saka kesa naman sila ang mamatay, ang bait ko nga, 'yong ilaw lang nila. Pero, kumusta ka naman?" usisa nito sa huli habang nakatunghay sa mukha ko."Maayos naman."Lumayo ito nang bahagya at inayos ang pagkakatali ng buhok nito na nagusot. "Hmm? Totoo ba? Kung maayos ka, bakit kaya ako pilit na kinokontak at pina