12 วาระแห่งการหยุดพัก ในมื้อเช้าของวันรุ่งขึ้น เด่นบอกพ่อของเขาว่ามีเลือดอีกลิตรสำหรับเขาในช่องแช่แข็ง “พ่อครับ ผมค้นพบวิธีที่ดีที่จะเอามันมาแล้ว ใช้ขวดน้ำพลาสติกบาง ๆ แล้วบีบเอาอากาศออก จากนั้นทำการตัดที่คอขวด และให้พอดีกับปากขวดแล้วเปิดมันออก ถ้าพ่อนวดขวด มันจะดูดเลือดออกมาทันที ฉันเอามันมาจากเคธีเมื่อคืนนี้ หนึ่งในเด็กสาวฮิปปี้ในกลุ่มนั้น “ทำได้ดีมากลูกชาย นั่นเป็น…. มันเป็นสิ่งสร้างสรรค์มาก ๆ ของเธอ” เด่นไม่รู้เลยว่าแม่ของเขาไม่รู้เรื่องเลือดของมนุษย์ในช่องแช่แข็ง แต่ตอนนี้เธอกำลังฟังอยู่ “ฉันกำลังฟังคุณสุภาพบุรุษทำสิ่งถูกต้องแล้วงั้นหรือ เรามีเลือดมนุษย์อยู่ในช่องแช่แข็งงั้นหรือ “ฉันไม่แน่ใจว่ามันเหลือเท่าไหร่ แต่เด่นใส่เพิ่มไปอีกอีกลิตรเมื่อคืนนี้ ใช่ไหม ทำไมล่ะ ที่รักของฉัน” “มันน่าขยะแขยงเกินใช่ไหม ฉันไม่ได้รังเกียจเลือดสัตว์มากมายอะไรนะ แต่มนุษย์นี่มัน” “โอ้ แต่วรรณ มันมีคุณภาพที่ดีกว่ามากนะ มันเป็นความแตกต่างระหว่างกินตีนไก่ และอกไก่ ไม่มีข้อเปรียบเทียบ และมันทำให้ฉันรู้สึกสุขภาพดีขึ้น จำได้ไหมว่าป้าดาบอกอะไรเมื่อเดือนที่แล้ว” ใช่ ฉันก็ค

14 ปรากฏการณ์ฝูงค้างคาว ลอยและเฮงเจอกันบ่อยขึ้น แต่ไม่ใช่ทุกคืนเพราะเธอไม่สามารถหนีได้ตลอดเวลา และบางครั้งเธอก็เมามากเช่นกัน พวกเขาบินกันบ่อยมาก แต่ยังมีการพูดคุยกันบนโต๊ะของเฮงที่ริมแม่น้ำภายใต้ความมืดมิด ซึ่งก็เช่นเดียวกับที่พวกเขานั่งอยู่ที่นั่นเสมอแบบเปลือยเปล่าทั้งตัวเหมือนแม่มดในพันธสัญญา พวกเขาได้ข้อสรุปว่าต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์กว่าที่ใครบางคนจะกลายเป็นแวมไพร์หลังจากถูกกัด และในช่วงเวลานั้นแวมไพร์รุ่นเยาว์จะป่วยหนักมากเกือบถึงประตูแห่งความตาย เมื่อเลือดเปลี่ยนเป็นน้ำ และไตหยุดทำงาน มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เฮงยังคงงงงวยอยู่ เขารู้สาเหตุว่าทำไมคนอื่นถึงได้กลายเป็นแวมไพร์ แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้นกับเขา ข้อสรุปเชิงตรรกะคือ เขาถูกกัดเช่นกัน แต่โดยใครล่ะและเขาจำรอยกัดไม่ได้เลย ภายในหนึ่งเดือนชุมชนค้างคาวเติบโตขึ้นเป็นสิบ ๆ คน เป็นผู้หญิงแปดคนและผู้ชายสองคน ทั้งหมดอายุต่ำกว่ายี่สิบห้าปี และยังมีเพิ่มอีกหกคนเป็นผู้หญิงสี่คนและผู้ชายสองคนที่ยังอยู่ในระยะดักแด้ตามที่พวกเขาเรียกกันมา เฮงและลอยได้ถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับการเป็นค้างคาวให้ลูกศิษย์ของพวกเขา แ

แม่เสือลิลลี่แห่งกรุงเทพมหานคร โดย โอเวน โจนส์ (Owen Jones) ตอนที่ 1: คืนวันเสาร์ตอนกลางคืน ลิลลี่นอนแช่อยู่ในอ่างน้ำร้อนที่สุดเท่าที่เธอจะทนได้ แช่ตัวไว้สิบนาที แล้วขัดผิวอีกสิบนาทีก่อนจะทำวนซ้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอพยายามจะลบกลิ่นของ ‘หมู’ ออกจากตัวเธอ นั่นคือสิ่งที่เธอคิดว่ามันต้องมีกลิ่นติดอยูเป็นแน่ และเธอก็คิดไม่ถึงว่ามันจะมีกลิ่นเลวร้ายแบบนี้อยู่ในโลก เธอเริ่มที่จะถูกครอบงำด้วยมันแล้ว หรือหลายคนอาจจะพูดแบบนั้นว่าเธอกำลังหมกมุ่นอยู่ แต่เธอไม่สามารถช่วยมันหายไปได้อีกต่อไป หากมีเวลาก็จะถูกใช้ไปด้วยความหมกมุ่นของเธอ ซึ่งมันก็ผ่านมานานแล้ว ตอนนี้เธอก็ติดอยู่กับมัน ไม่สำคัญว่าเธอจะแช่น้ำนานแค่ไหน หรือถูแรงแค่ไหน ในช่วงแรกเธอเปลี่ยนชื่อบ่อยด้วยหวังว่าชื่อใหม่จะชะล้างมลทินจากตัวเธอได้ แต่ก็ไม่มีผลอะไร เธอเชื่อโชคลางมากเช่นเดียวกับผู้คนจำนวนมากในชนบท แต่ตอนนี้ได้ลดน้อยลงไปบ้างแล้ว เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรช่วยให้สถานการณ์เลวร้ายของเธอดีขึ้นได้ เธอนึกถึงเกี่ยวกับเรื่องของครอบครัวเธอ และสงสัยอีกว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ที่พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอ หรือมันเป็นเ