“Almira,” nabosesan niyang sambit ni Vladimir nang iangat niya ang mukha at tingnan ang kaharap.Nanubig ang matang nagtama ang kanilang mga mata.“Almira,” muling sambit ng binata at niisang hakbang si Almira upang ikulong sa bisig nito.Hindi makaimik at tanging pagbagsak lamang ng luha ang nagawa ni Almira. Naipikit niya ang kanyang mga mata at hinayaang yakapin siya ni Vladimir.“It’s you. God! Ikaw nga, Almira. Kaytagal na kitang hinanap. Babe, I really missed you,” nabasag ang tinig na sambit ni Vladimir.“Vlad,” gumaralgal ang tinig na sabi ni Almira. “Vlad, let me go. Wala ng tayo, Vladimir.”Lumuwag ang pagyakap ng binata, gumuhit sa mukha nito ang pait at pilit na ngiti.“I’m sorry Almira. Forgive me, nabigla lang ako ng makita kita. Hindi ko inaasahan na matatagpuan kita rito.”Nawala ang ngiti sa labi ni Almira ng makita ang hawak ni Vladimir. Bulaklak iyon, isang kumpon ng white rose. Kagat ang labi upang pigilan ang sariling hindi maluha. Ngunit, bumuo na naman ng luha a

SA mga araw na lumipas ay naging mahirap para kay Almira na harapin ang bukas. Hindi niya maalis sa sarili ang pagiging isang ina. Sa mga sandaling ito ay inaaliw niya ang sarili sa pagiging personal nurse ni Gabriel. Hindi siya nagmukmok dahil kapag ginawa niya iyon tiyak na ikakabaliw niya.“Ang señorito mo?” usisa ni Madam Kate ng pumasok ito sa kuwarto ng binata.“Nasa loob po, naliligo.”Napakagat-labi ang ginang, ngumiti ito at saka kinuha mula sa kaniya ang hinawakan.“Almira, hayaan mo na iyan. Si Aling Lordes na ang gagawa niyan. Ang pagiging taga-alaga na lang ni Gabriel ang gagawin mo,” saway sa kanya ni Madam Kate nang hawakan niya ang unan para ayusin ito.“Wala naman po akong gagawin bukod sa pagpapaalala lang kay Gab—kay Señorito Gabriel sa iinumin niyang gamot,” kaagad niyang sabi at muntik niyang sambitin ang ngalan ng binata sa gusto niyang itawag dito.Ngumiti ang ginang sabay tap nito sa balikat ng dalaga.“You don’t have to. Sige na, ihanda mo na ang susuotin ng se