Semua Bab When A Leaf Falls On Your Head: Bab 11 - Bab 20

Sandaling huminga ng malalim at tumigil si Leaf nang malapit na siya sa gym bago nagpatuloy sa paglalakad. Pagsilip niya, nakita niya si Elm na nakaupo at kausap ang mga kagrupo niya na nakapabilog sa kaniya habang drini-dribol ang hawak na bola. Tumayo lang siya sa pintuan ng gym hanggang sa makuha niya ang atensyon ni Elm. Dahan-dahan na tumayo si Elm at seryoso ang mukha niya na lumapit kay Leaf. Hawak pa rin niya ang bola. “Babe, please. Huwag muna tayo mag-usap ngayon kasi hindi maganda ang mood ko. Natalo kami,” ani Elm. “Ako ba tinanong mo kung maganda rin ‘yung mood ko?” Bahagyang nanlaki ang mga mata niyang nasa ilalim ng kumunot niyang noo. “Ano? Worth it ba lahat ng pagpapa-excuse mo sa klase para lang sa basketbol na yan?” “Bakit ka ba nagkakaganiyan? Please, sabi ko sa’yo huwag ngayon. Bukas na lang tayo mag-uusap.” Tumalikod na siya at maglalakad na sana palayo nang sagutin siya ni Leaf. “Dalawang subject ang bagsak mo.” Nanatili siyang nakatalikod kay Leaf. Naging m

"Rinig mo 'yun? Tulog na," sabi ni Leaf. Magkaharap silang dalawa na nakahiga. Pumikit na si Elm pero nanatiling bukas ang mga mata ni Leaf. Pinapanood niya lang ang kasintahan hanggang sa makatulog ito.Hinawi niya ang buhok ni Elm. Mahimbing na ang tulog nito. Nag-monologo siya habang nakatitig sa mukha ni Elm.Hindi mo alam kung gaano mo ako tinakot kanina. Akala ko mawawala ka na sa akin. Hindi ko pa kaya at sana huwag sa ganoong paraan. Siguro, hindi mo pa nga talaga oras. biglang pakiramdam na hanapin kita, tingin ko plano 'yun ng Diyos para mailigtas pa kita. Marami pa siyang plano sa'yo. Marami pa siyang plano para sa atin. Kaya pangako ko, hindi na kita iiwan. Magiging mas maingat na ako sa nararamdaman mo. Manatili ka lang. Kumapit ka lang. Malalampasin natin lahat ng problema.Hinalikan niya ito sa labi at muli pa niyang tinitigan ang binatilyo bago niya ipinikit ang mga mata niya nang may ngiti sa labi.🍀🍀🍀Kinabukasan. Pinahiram muna ni Leaf ng uniporme si Elm para maka

Nakangiti si Hazel habang palabas si Elm ng banyo papalapit sa kaniya. Suot pa rin ni Elm ang bag niya kung saan niya isinilid ang unipormeng binihisan niya. “Ginagawa mo rito?” ani Elm. Hindi siya ngumiti pabalik. “Sungit mo naman agad. Nag-iba ka na nga talaga. Nakilala mo lang ‘yung beki na ‘yun.” Nag-flip pa ng buhok si Hazel. “Ano bang kailangan mo? May laro pa ako.” “Wala akong kailangan sa’yo. May kinuha lang ako rito sa eskwelahan pagkatapos binisita na rin kita.” Naghalukipkip si Hazel. “Buti nga nakita kita rito. Sabi kasi nila, bihira ka na raw mag basketbol. Baka mangayayat ka.” Hinawakan niya sa braso si Elm at napakagat labi. Inalis naman agad ni Elm ang kamay ng dalaga.” Ano ba! Pwede ba umalis ka na?” “Pwede ba chill ka lang? Dapat nga masanay ka na kasi...dito na ulit ako mag-aaral sa susunod na sem. Isn’t exciting?” Nanlalaki ang mga mata ni Hazel at malakas ang boses niya iyong sinabi. “Ano?” Nanlaki rin ang mga mata ni Elm. Ang hindi alam ni Elm ay nakita p

Hindi nakapasok ng eskwelahan si Hazel kinabuksan. Naisip ni Elm na marahil ay nagpapahinga siya dahil masama nga ang pakiramdam kahapon pa.Pagkatapos ng mga klase ni Elm, pinuntahan niya si Leaf sa may silid-aralan nila. At ‘di tulad kahapon, si Leaf naman ang may ginagawang aktibidad kasama ang mga kagrupo niya sa loob ng silid-aralan nila. Tahimik silang nagkukumpol-kumpol sa nag-iisang laptop na mayroon sila. Kumaway si Elm at tumayo naman si Leaf sa kinauupuan niya nang mapansin niya si Elm na nakatayo sa labas ng pintuan. Lumapit siya sa kasintahan.“Antayin na kita. Matagal ba ‘yan. Yayain sana kita pumunta sa bahay,” ani Elm. Hinawakan niya sa kamay si Leaf at hinalikan siya dito. “Miss na rin kasi kita.”Nilingon ni Leaf saglit ang mga kasama sa loob. “Mukhang matatagalan pa kasi kami rito. Tapos kung pupunta pa ako sa inyo, baka late na ako makauwi. Sige na. Umuwi ka na. Huwag mo na akong antayin. Kita na lang tayo sa ibang araw. Ingat,” saad ni Leaf na wala man lang sigla.

Tumayo si Elm sa kama niya at inilagay ang nakabuhol na kabilang dulo ng lubid sa leeg niya. Tatalon na lang siya at malalagutan na siya ng hininga. Iniisip niyang ‘pag nangyari iyon ay matatapos na rin ang paghihirap niya. Mawawala na rin ang bigat at sakit na nararamdaman niya. Wala na siyang kailangang intindihin. Matatapos na lahat.Naging malalim ang paghinga niya. Pinagpawisan siya ng malamig.Nakahawak siya sa lubid na nasa leeg niya nang muli siyang napatingin sa pulseras na suot niya. Tinitigan niya ang palawit nito—korte ng luha.Naalala niya ang sinabi ni Leaf sa kaniya.Kung may kakayahan ka na lumuha, umiyak ka. Ilabas mo.Nanginig ang mga kamay niya at nagsimulang kuminang ang mata niya nang may luha na bigla na lang umusbong sa mata niya.“Sinong mag-aalaga kay Papa kapag lumala na ang sakit niya?” tanong niya sa sarili. “Mawawala ang bigat ng nararamdaman ko pero si Papa naman ang mas mahihirapan dahil sasaluhin niya lahat iyon.”Hindi na niya napigilan na umagos mula