Lahat ng Kabanata ng His Devoted Wife : Kabanata 11 - Kabanata 20

Malungkot akong ngumiti habang nakatingin kay Ghon na nakahiga sa kama. Bawat oras na hindi siya nagigising ay nakakaramdam ako ng takot. Kahit sinabi na sa akin ng doctor na okay na siya, na kailangan lang ni Ghon ng pahinga ay hindi maaalis sa akin ang mag-alala. Nakita ako ang paghihirap niya nang oras na iyon. Kahit na gusto ko siyang makaalala agad ay natatakot akong makita siya sa ganoong sitwasiyon.Inangat ko ang kamay ko para masuyong haplusin ang mga pisngi niya. Mahimbing siyang natutulog pero nagagawa kong hangaan ang itsura niya. Hindi ko maipagkakailang lalo siyang gumagwapo kapag natutulog. Then my fingers trailed softly from the tip of his nose down to his soft upper lips. His nose is so pointed, pakiramdam ko ay kaya akong tusukin no'n.“H-Honey, please wake up. I don't want you here,” mahina kong wika at bahagyang lumapit pa sa kanya. Masuyo kong dinampi ang labi ko sa labi niya. Naramdaman ko agad ang lambot no'n na naging dahilan para mapangiti ako. Nang akmang la

After that talk with Ghon I never let him come near me again. Ayokong nasa malapit siya dahil habang nararamdaman ko ang presensiya niya ay mas nasasaktan ako. Sa tulong ni Wize ay magawa kong makalayo sa kanya...nagawa kong itaboy siya. Naglagay ng bodyguard si Wize sa labas ng kwarto ko habang narito ako sa hospital, at iyon din ang isa sa dahilan kung bakit hindi makalapit si Ghon. Sa tatlong araw kong narito sa hospital ay wala akong ginawa kundi ang umiyak at paulit-ulit na sinisisis si Ghon sa lahat ng nangyari sa anak ko.Sa puntong iyon ay hindi ko hinayaang madaig akong muli ng pagmamahal ko sa kanya. Iyon na Ang huli. Lahat ng mga bagay na ginawa niya sa akin muli simula ay tinatak ko sa utak ko, iyon ang ginawa kong rason pa para lalo akong magalit at pagsuklaman siya.“I want to go back in Manila. I don't want here anymore, Wize. I-Iuwi mo na ako p-please.” Lalo akong napaiyak ng maramdaman ko ang yakap nang mahigpit ni Wize. Ramdam ko ang matindi niyang pag-alala at awa s

“Pupunta ka ulit doon? You celebrating her birthday?” Napalingon ako nang may isang mahinhing boses akong narinig muna sa aking likuran. Hindi ko mapigilang mapailing nang makita ang regalo kong bunny headband sa ulo niya. She likes bunny because of her Korean boy group bias, Jeon Jungkook. Napapangiwi na lang ako habang inaalala ang kwarto nilang mag-asawa na puno ng mga litrato ng bias niya. Even in their bathroom. Nakakapagtaka lang at hindi nagagalit ang asawa nito dahil sa mga pinaggagawa niya. If I were her husband susunugin ko talaga iyon lalo na at hindi ako sanay na may kung ano-anong mukha sa loob ng kwarto ko. But she's lucky that I am not. Her husband is super supportive on her. Looking at her now, I surely shook my head. Nakasuot din siya ng kulay rosas na pantulog na may disenyong mga bunny. Nakilala ko si Jellian noong pangatlong araw ko dito sa Italy. She become my friend almost 2 years now. Isa din siyang Filipina na nakapag-asawa ng isang franses. She's already a

Nakatulala sa tanawing nasa aking harapan at pilit iniintindi ang lahat ng mga nalalaman ko. Pilit kong sinisiksik sa isip ko ang lahat dahil kahit anong gawin ko ay wala akong maintindihan, litong-lito ako sa lahat nang nalalaman ko. Marahan kong pinunasan ang mga luha sa mga mata ko. Nakakatawang isipin, umalis akong umiiyak at nasasaktan pagdating ko ulit dito ay gano'n pa rin, umiiyak at nasasaktan pa rin ako. Walang pinagbago. Walang nagbago. Ilang oras na akong nag-iisip ngunit pagkahanggang ngayon ay ayaw mag-sink in sa akin ang lahat ng sinabi ni Ghon. Kahit anong pilit kong tinatatak sa isip ko na hindi iyon magagawa sa akin ni Daddy ay hindi ko magawang masaktan. How can he do that to me? How can he do that to his own daughter? How can he hurt me this much? Ang tagal kong nagdusa, ang tagal kong nasaktan. Simula nang mawala si Ghon hanggang sa mawala ang anak namin. Hindi ko inaakala na ang lahat ng iyon...lahat ng pagdurusa ko ay ang sarili kong ama ang dahilan. Nakita n

Buong araw wala si Ghon at Luna nang araw na iyon kaya wala akong ginawa buong araw kundi ang manood ng telebesiyon at gumawa ng kung ano-anong pwedeng gawin para mawala ang pagkainip ko. Hindi ko alam kung kumain na ba ang dalawang iyon dahil wala namang dinalang pagkain o kahit ano si Ghon nang umalis sila maliban sa wire at martilyo. Hindi naman pwedeng iyon ang ipakain ni Ghon sa anak ko dahil talagang mapapatay ko siya. Alam kong nasa Isla lang sila but still I'm so worried to Luna. Baka kung ano-ano na ang pinapagawa ni Ghon kay Luna at mapahamak ang bata. Isusumpa ko na talaga siya pagnagkataon.Inis akong kumagat sa banana chips na ginawa ko kanina kasabay no'n ay ang pagbukas ng pinto. Agad akong napatingin doon. Napalabi ako nang makita ang dalawang taong pumasok mula doon. Akala ko ay wala na silang planong bumalik pa. Ang tagal nila. Tumayo ako nang makita si Luna na tumatakbo patungo sa akin. Nakapaskil pa sa labi niya ang malawak niyang ngiti na para bang may nangyaring