Ilang oras na ang dumaan mula nang maka-usap namin si Widmark at Aling Taning. Hanggang ngayon na hating gabi na ay hindi pa rin sila tumatawag uli. Para na akong mababaliw sa kakaisip, sa pag-aalala, at sa kaba. Ano na kaya ang nangyayari sa kanila? Nakailang tawag at text na rin ako, kaya lang hindi na sumasagot si Aling Taning. Maski reply ay wala. Kahit man lang sana malaman namin kung nasaan na sila. Kung nakaalis ba sila ng bahay o hindi. Kaya ang bigat, ang sikip sa pakiramdam. Paulit-ulit na rin akong nagdasal na sana gabayan sila ng panginoon, sana hindi sila mahanap ni Mitch at ng mga tauhan niya. Kaya lang, hindi ko naman maiwasan ang magtanong kung ano ba ang kasalanan ko? Bakit niya ba ako pinarurusahan ng ganito? Sa pagkakaalam ko, wala rin naman akong kasalanan kay Mitch. Oo, alam niya na ayaw ko sa kanya para kay Fred noon. Pero hindi naman ako humantong sa punto na inaaway siya o paghiwalayin sila. Kahit nga ayaw ko sa mga utos ni Fred, ginagawa ko pa rin kasi a

“Ang tigas din talaga ng ulo n’yo! Hindi ba ang sabi ko, ‘wag kayong lumabas—” Inis na lumapit sa amin si Brent. Napapailing pa habang nagpalipat-lipat ang tingin sa amin ni Fred. “Para namang hindi mo alam kung sino sa amin ang matigas ang ulo!” dismayang tugon ni Fred. Sandali pa siyang sumulyap sa akin saka bumaling ulit kay Brent. “Gwin naman—” Nakamot niya ang batok. “Alam mo naman na hindi pa nahuhuli si Mitch at mga tauhan niya!” Hawak na niya ang batok. Tumaas yata ang presyon. Sa bagay, sino ba ang hindi tataas ang presyon sa sitwasyon namin ngayon? “Naintindihan ko naman kung ano ang nararamdaman n’yo. Alam ko na nag-aalala kayo para sa anak n’yo. Pero kasi, mga halang ang mga kaluluwa ng mga tauhan ni Mitch. Ngayong lumabas kayo, binibigayan n’yo lang ng dahilan ang babaeng ‘yon na magawan kayo ng masama.” Ako naman ang napakamot sa ulo. Paulit-ulit na lang kasi ang naririnig ko. Nakaka-umay na. Puro bunganga lang ang ginagamit namin. Walang galaw. “Brent, sinabi ko

FRED POV “Gwin, saan ka ba nagpunta?” Nakakapanghina ang kabang nararamdaman ko. Buong sistema ko, kinakalampag ng kaba at takot. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin, hindi ko kakayanan kung parehong mawala sa akin ang mag-ina ko. Sa tindi ng galit ko sa mga pulis kanina. Nawala sa isip ko si Gwin. Hindi ko napansin na umalis pa siya. Na wala na pala siya sa tabi ko. “Fred, ano ba? Kumalma ka nga!” sita sa akin ni Brent. Sandali niya akong tinapunan ng tingin at muling bumaling sa harap ng kalsada. “Kung ikaw kaya mong kumalma. Ako hindi! Mag-ina ko ang nawawala, Brent. Hindi ko pa alam kung maayos ba ang lagay ni Widmark. Kung hindi ba siya nasaktan sa aksidente kanina. Hindi mo alam kung ano ang nararamdaman ko, kasi hindi mo sila mag-ina!” “ ‘Yan ang sinasabi ko. Pati ako, inaaway mo. Ang gusto ko lang naman ay ipanatag mo ang loob mo, matuto kang kuntrolin ang sarili mo. Hindi ‘yong lahat na lang inaaway mo!” Pabagsak akong sumandal at bumuga ng hangin.”Naintindihan ko k

“Bakit ko na naman sasabihin sa’yo kung sino ang tunay na ama ng anak ko?" Ngumisi si Mitch at inangat ang baba ko, saka diniin ang hintuturo niya sa labi ko. "Alam mo, Fred, ang gwapo mo. Pero hindi ka nag-iisip! Bakit ko pa ginagawa ang lahat ng 'to, kung sasabihin ko lang din naman sa inyo kung sino ang tunay na ama ng anak ko?" Lalo lang akong naguguluhan sa sinabi niya. Ayaw n'yang sabihin kung sino ang ama ng bata pero gusto niya na mapalapit ito sa ama niya. Ang ibig sabihin, kasama ko sa bahay ang tunay na ama ng anak niya? “Ibang klase ka pala talagang babae, Mitch.” Napapailing ako at napangisi. “Talagang iba!” sabat ni Gwin. Bakas ang gigil nang sabihin ang salitang ‘yon. Kaagad namang bumaling ang tingin ko sa kanya. Nasa ganoong ayos pa rin siya. Nakaluhod habang may nakatutok na baril sa ulo nito. Pero kahit nakakatakot ang sitwasyon niya. Wala pa rin siyang takot na magsalita. “Tatlo lang naman ang mga lalaki sa mansyon na malapit kay Fred. Si Tonyo, Patrick at Dad

Ngayon pa nawala si Brent. Alam ko, kung gaano siya ka atat na mahuli at mapakulong si Mitch, dahil sa ginawang panloloko nito sa kanya. Kaya hindi ko maiwasan ang magtaka. “Mr. and Mrs. Calderon, sumunod na lamang po kayo sa presento,” magalang na sabi ng pulis. Imbes na pupunta na sana kami sa kotse na Brent, sabay kaming nahinto dahil sa biglang pagsulpot ng pulis. Sabay din namin siyang hinarap. “Sige, Chief. Susunod po kami. Maraming salamat sa tulong ninyo. At saka, pasenya na rin sa mga nasabi ko noon.” “Wala po ‘yon. Naintindi po namin ang nararamdaman ninyo.” Sumabay pa ang paglingon ko kay Widmark, sa sinabi ng pulis. Yumakap kasi sa akin ang anak ko, sabay ang paghihikab. Niyakap ko na lang din siya at hinaplos ang ulo. “Kung may kailangan pa po kayo, may mga tauhan pa akong naiwan sa loob ng building. Bukod kasi sa dalawang nawalan ng buhay. May nahuli pa kaming dalawang suspek. Nagtatago lang sa likuran ng building.” Nagkatinginan kami ng mga bodyguards. Pareho k