"Why the fuck are you doing this, Travis?" singhal ko agad nang sumunod ako sa loob ng opisina niya. Ilang sandali pa muna siyang nanatili sa posisyon niya sa pagkakatalikod sa akin bago ko narinig ang malalim niyang pagbuntong hininga bago muling lumingon sa akin. Nakapamulsa siya. Bahagyang nakaangat ang kilay niya habang mariin niya namang kinakagat ang lower lip niya. "Sabihin mo nga sa akin, Travis," hamon ko pa sa kanya bago ako umayos sa pagkakatayo ko sa harapan niya. Marahan ko siyang pinagmasdan magmula ulo hanggang paa bago ako muling nagtanong. "What the fuck is wrong with you, and why the hell are you doing this shit?" "Why?" tanong niya na nagmistulang sarkastiko para sa akin. "Masama na bang utusan ang empleyado ko?" "Empleyado mo?" natatawa kong tanong na ikinaangat ng kilay niya. "Travis, may sarili kang sekretarya. Bakit hindi siya ang utusan mo, or kung ayaw mo, pwede mo namang pakiusapan iyang asawa mo na sumama sa 'yo. Kung alam ko lang na ganito lang ang gagaw

"Alam mo bang pwede kang makasuhan sa ginagawa mo?"Wala akong ibang nagawa kung hindi ang ngumiwi habang patuloy lang sa pagtitipa sa harap ng computer. It's been a month nung magpasa ako ng resignation letter. Hanggang ngayon ay wala pa rin akong balita sa letter na iyon. Travis rejected it, which is hindi ko alam kung bakit niya nga ba tinatanggihan.Sinabi ko na sa kanya. If he's doing this kind of shit for the sake of his revenge, then fine! Nagtagumpay na siya. Hindu ko lang matukoy kung bakit ilang beses niya na akong napaiyak sa sama ng loob pero hanggang ngayon ay parang... wala pa rin. Para bang hindi pa rin husto lahat ng nakikita niya.Siguro natutuwa talaga siya kapag nakikita niya akong naghihirap, ano? Tuwang tuwa siya kapag nakikita niya akong umiiyak nang dahil sa kanya. Ano iyan? Masyado ba siyang na-overwhelmed sa ginawa ko before at naadik na siya sa mga luha ko? May ginto ba sa mga mata ko at tila ba natutuwa siya kapag nakikita niya akong lumuluha?I wonder kung

Is she asking me out? At bakit naman?"U-Uhm," usal ko na animong nag-iisip na ikinangiti niya lang. "I-I don't think so. Nakatambak kasi lahat ng paper works ko ngayon. Sa totoo nga lang ay may hinahabol ako na... na kailangang ipasa rin ngayon." Ngumiti siya sa akin at binigyan ako ng isang tingin na animong hindi naniniwala sa mga paliwanag ko. "Ngayon na rin kasi ang deadline ng mga documents na kailangan kong ipasa sa department.""Pwede kitang tulungan dyan, Empress, kung gusto mo," aniya sa mababang tinig na muli kong ikinatikom ng bibig. "Gusto ko lang sanang... makausap ka. Kahit na ngayon lang. Twenty minutes is enough for me, Miss Tyler, at hindi naman tayo magtatagal."Marahan siyang tumawa. Tawa ng isang anghel ika nga nila."Don't worry dahil hindi naman ganoon kaistrikto si Travis," aniya pa.Ramdam ko ang pag-angat ng kilay ko nang dahil sa sinabi niya. What the hell is she talking about? Kilala niya ba talaga ang boyfriend niya? Kung kilala niya nga ng buong buo si Tr

Minsan hindi natin maiiwasang magulat na lang sa mga taong biglaan na lang kung dumating sa buhay natin. Mga taong dumadating nang hindi mo na namamalayan. Mga taong nagiging inspirasyon mo, mentor, role model or worse... magiging lesson na lang sa buhay mo bandang huli. Yung magbibigay ng impact sa buhay mo. Pwedeng mabuti, pwedeng masama. When someone special enters your life unexpectedly, don't let them go. Baka may rason kung bakit sila dinala sa buhay mo. Parang problema lang iyan, darating sa buhay mo nang hindi mo namamalayan then all of a sudden, required kang gumawa ng solusyon para lang malagpasan mo lahat ng iyon.Dati naniniwala ako sa mga ganyan. Ang akala ko nung una, si Travis na ang para sa akin kaya gumawa ako ng paraan upang makuha ang atensyon niya kahit na alam kong nung una pa lang, wala ng katuturan lahat ng ginagawa ko sa kanya. When I realized na... siya ang anay na sumisira sa akin nung mga panahong hinahabol ko pa siya, hindi na ako nagdalawang isip pa na pu

Ako, magseselos?Sa kanila?Asa siya! Sino ba siya sa inaakala niya? Ako? Magseselos?Bahagya akong natawa nang muli na namang umugong sa alaala ko ang sinabi niya kanina. Magseselos? Ako?"Ang taas naman ng tingin mo sa sarili mo, Travis, para isiping nagseselos ako sa inyong dalawa ni Georgina," dismayado ko pang sambit sa sarili bago muling natawa sa sarili ko. "Magseselos ako sa inyo? Eh, kahit na maghalikan kayong dalawa sa harapan ko, wala akong pakialam sa inyong dalawa," dagdag ko pa.Wala akong ibang nagawa kung hindi ang pagmasdan ang opisina niya. Hindi ko na mabilang kung ilang minuto na siyang wala rito. Ni hindi ko na nga matandaan kung bakit niya pa nga ako iniwan dito sa loob ng opisina niya. Wala naman siyang ibang sinabi sa akin kung hindi ang tapos na ang usapan naming dalawa. Wala rin naman siyang sinabi na hintayin ko siya rito sa loob ng opisina niya kaya naman hindi ko maintindihan kung bakit nga ba naririto pa rin ako hanggang ngayon.Nakapasok na ako sa opi