All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2851 - Chapter 2860

ฮูหยินหยางดูเหมือนจะล่วงรู้ความคิดของหลิงอวี๋ นางจึงยิ้มบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “เมื่อก่อนหม่อมฉันคิดไว้ว่า รอให้ชิงเสวียนออกเรือนไปแล้ว หม่อมฉันกับลุงซินจะออกเดินทางไปยังป่าหมื่นอสูรด้วยกัน!”“ในเมื่อยามนี้หม่อมฉันกับหยางหนานสิ้นเรื่องหมางใจต่อกันแล้ว มีเขาคอยช่วยดูแลชิงเสวียน หม่อมฉันกับลุงซินจากไปก็คงหมดห่วงเสียที!”“ฮองเฮาหลิง เรื่องนี้หม่อมฉันตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ต่อให้มีท่านไปด้วยหรือไม่ หม่อมฉันก็จะไปอยู่ดี ท่านมิต้องเกลี้ยกล่อมข้าหรอก!”หลิงอวี๋ยังมิทันได้เอ่ยปาก หยางรั่วหลานที่เดินเข้ามาได้ยินบทสนทนาพอดีก็โพล่งขึ้นมาว่า “ท่านแม่ ข้าจะไปด้วยเจ้าค่ะ!”“ท่านห้ามปฏิเสธนะเจ้าคะ หากให้ข้ายืนมองท่านกับลุงซินไปเสี่ยงอันตราย มิสู้ฆ่าข้าให้ตายเสียยังดีกว่า!”หยางรั่วหลานได้รับการเลี้ยงดูฟูมฟักจากฮูหยินหยางมาตั้งแต่เล็ก แม้มิใช่บุตรแท้ ๆ แต่ในใจของนาง ฮูหยินหยางก็คือมารดาจะให้นางทนดูมารดาไปเสี่ยงอันตรายในป่าหมื่นอสูร นางจะยอมได้อย่างไรกัน!ฮูหยินหยางทำตัวมิถูก ทั้งขบขันทั้งระอาใจ เดิมทีนางตั้งใจจะแอบจากไปเงียบ ๆ กับลุงซิน นึกมิถึงว่าจะถูกหยางรั่วหลานได้ยินเข้า“ท่านแม่ อย่างไรท่านก็ห้

เผยอวี้ยังมิทราบเรื่องที่หลิงอวี๋จะเดินทางไปยังแคว้นซิงลั่ว แคว้นซิงลั่วนี่มันคือสิ่งใดกัน เขามิเคยได้ยินชื่อมาก่อนเลย“ลู่ปิน เรื่องราวเป็นมาอย่างไรกันแน่? ไฉนจู่ ๆ จึงมีแคว้นซิงลั่วโผล่ขึ้นมาได้?”ลู่ปินจึงอธิบายเรื่องราวของแคว้นซิงลั่ว รวมถึงความแค้นระหว่างตำหนักเสวียนเทียนและสำนักเซียนแพทย์ให้ทั้งสองฟังอย่างใจเย็นเผยอวี้จึงได้เข้าใจถึงสาเหตุที่หลิงอวี๋ต้องเดินทางไปแคว้นซิงลั่วเขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฮองเฮาเสด็จไปที่ใด พวกข้าก็จะติดตามไปที่นั่น ต่อให้หนทางยากลำบากเพียงใด พวกเราจะช่วยฮองเฮารักษาองค์จักรพรรดิให้หายดีให้จงได้!”ลู่หนานเองก็กล่าวเสริม “ท่านแม่ทัพเผยพูดถูกแล้วขอรับ คลื่นลมมรสุมลูกใหญ่พวกเราก็ฝ่าฟันกันมาแล้ว ต่อให้ต้องเผชิญอุปสรรคมากกว่านี้ พวกเราก็ไม่มีวันยอมแพ้!”ภายใต้การนำทางของลู่ปิน ทั้งสองก็ได้มาถึงที่พักของเซียวหลินเทียนซึ่งอยู่ที่ห้องปรุงโอสถเซียวหลินเทียนได้รับข่าวล่วงหน้าแล้ว จึงเดินออกมาต้อนรับเมื่อเผยอวี้ได้เห็นหน้าเซียวหลินเทียน ความรู้สึกหลากหลายก็เข้ามาในจิตใจชั่วขณะในคราที่ต่อสู้กับหลงหมิง เซียวหลินเทียนทุ่มเทสุดกำลังจนเผยอวี้และคนอื่น

“องค์จักรพรรดิ ท่านทรงมอบพระราชโองการสมรสพระราชทานให้กระหม่อมแต่งงานกับหว่านเอ๋อร์มิได้หรือขอรับ?”เผยอวี้วิงวอนอย่างปวดร้าวเซียวหลินเทียนกล่าวอย่างจนใจ “เรื่องนี้พี่หญิงหลิงหลิงของเจ้าลั่นวาจาไว้แล้วว่าห้ามก้าวก่าย!”“เผยอวี้ นางพูดถูกแล้ว ชีวิตวันหน้าคือหว่านเอ๋อร์ที่ต้องอยู่ร่วมกับคนตระกูลเผย หากท่านแม่และท่านย่าของเจ้ายังมิยอมรับนาง หว่านเอ๋อร์แต่งเข้าไปก็คงมีแต่ความทุกข์ใจ!”“เจ้าเป็นพี่น้องของข้า ข้าย่อมอยากเห็นเจ้ามีความสุข และข้าก็มิอยากให้เจ้ากลับบ้านไปแล้วต้องจมอยู่ท่ามกลางศึกพวกนางทุกวัน!”วาจาของเซียวหลินเทียนล้วนเป็นความจริง ไหนเลยเผยอวี้จะมิเข้าใจหลักการที่ว่าครอบครัวปรองดองนำมาซึ่งความเจริญทว่าจะให้เขาตัดใจจากหว่านเอ๋อร์เพื่อตามใจท่านแม่และท่านย่า เขาทำมิได้“เอาเช่นนี้เถิด รอให้กลับไปแล้วเจ้าลองเกลี้ยกล่อมท่านแม่ของเจ้าดูอีกครั้ง หากนางยอมเปลี่ยนท่าที ข้าจะประทานสมรสให้พวกเจ้าเอง!”เซียวหลินเทียนพูดปลอบโยนเผยอวี้กำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ รู้สึกไร้เรี่ยวแรงและจนปัญญายามเผชิญหน้าศัตรูเขามิเคยหวาดหวั่น ทว่าสิ่งที่ต้องเผชิญหาใช่ศัตรูไม่ แต่เป็นท่านแม่และท่าน

หากสองใจรักมั่นนิรันดร์กาล ไหนเลยจะต้องอยู่เคียงกันทุกทิวาราตรี!ชั่วขณะนั้น หลิงหว่านพลันคิดตกขอเพียงในใจของเผยอวี้มีนาง ต่อให้มิได้แต่งงานกับเขา แต่ได้คอยประคับประคอง ปลอบโยนซึ่งกันและกันเช่นนี้ เพียงเท่านี้ก็ดีมากแล้ว!หากเผยอวี้มิแต่งภรรยาอื่น นางเองก็จะมิยอมออกเรือนกับบุรุษใด!นางเชื่อมั่นว่าท่านพ่อท่านแม่ หรือแม้แต่ท่านอดีตเสนาบดี จะต้องเข้าใจและสนับสนุนนางเป็นแน่!“หว่านเอ๋อร์!”เผยอวี้เองก็ตระหนักถึงความนัยในวาจานั้น เขาเผลอกระชับอ้อมกอด รั้งร่างของหลิงหว่านแนบชิดอกอีกครา“เชื่อข้า ข้าจะมิปล่อยให้เจ้าต้องรอนานถึงเพียงนั้น! และข้ายิ่งไม่มีวันปล่อยให้เจ้าต้องแก่เฒ่าไปอย่างโดดเดี่ยว!”“เพราะข้า... ตัดใจทำเช่นนั้นมิได้...”เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกที่หลิงหว่านมีต่อตนอย่างแน่ชัด เผยอวี้ก็ยิ่งมั่นใจเปี่ยมล้นเขาจะต้องทำให้ท่านพ่อท่านแม่ยอมรับการแต่งงานนี้ด้วยความเต็มใจให้จงได้ถึงยามนั้น เขาจะจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่ ให้หลิงหว่านได้แต่งเข้ามาอย่างสมเกียรติและภาคภูมิทั้งสองกอดกันเงียบงัน นี่เป็นคราแรกที่ต่างฝ่ายต่างเปิดเผยความในใจ ทำให้พวกเขารู้สึกว่าความสุขเช่นนี้ช่างได้ม

เผยอวี้รีบเอ่ยถามด้วยความร้อนรน “เจ้าวังน้อย มิทราบว่าลูกแก้วนี่สามารถใช้งานได้กี่ครั้งหรือขอรับ?”หากสามารถใช้ได้หลายครั้ง ภายหน้าเมื่อกลับไปกำหนดพิกัดที่ฉินตะวันตกแล้ว มิว่าจะเดินทางไปแห่งหนใด หากคิดถึงบ้านใคร่กลับไปเยี่ยมเยียน ก็สามารถใช้ลูกแก้วนี้เดินทางไปกลับได้หยวนป๋อหัวเราะร่าพลางเอ่ย “เสียใจด้วย ลูกแก้วนี้ใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น!”“พวกท่านอาจมิรู้ การสร้างของสิ่งนี้จำเป็นต้องสิ้นเปลืองวัสดุและพลังปราณไปมิน้อย ต้นทุนการสร้างนั้นสูงลิ่ว จึงมิอาจทำออกมาเป็นจำนวนมากได้!”“ต่อให้เป็นลูกแก้วสมปรารถนาคุณภาพดีที่สุดที่ตำหนักเสวียนเทียนสร้างขึ้น ก็ยังใช้งานได้สูงสุดเพียงสามครั้งเท่านั้น!”เผยอวี้ถามต่ออย่างใคร่รู้ “เช่นนั้นการสร้างลูกแก้วสมปรารถนาสักลูก ต้องใช้เงินจำนวนเท่าใดหรือ?”หยวนป๋อชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว“สามหมื่น? หรือว่าสามแสนตำลึงกัน?” เผยอวี้ถามอย่างมิอยากจะเชื่อหยวนป๋อพยักหน้า “สามแสนตำลึง!”เผยอวี้ ลู่หนานและหลิงหว่านต่างพากันตกตะลึงเงินจำนวนมหาศาลเพียงนี้สร้างลูกแก้วสมปรารถนาได้เพียงลูกเดียวหรือ?นี่เป็นจำนวนเงินที่ชาวบ้านทั่วไปหาทั้งชีวิต หรือต่อให้หาอีกห